Και η ζωή συνεχίζεται

Καλό μήνα φίλοι μου!

Υγεία- το πολυτιμότερο αγαθό- και ας ακούγεται τετριμμένο,

Αγάπη-γιατί χωρίς αυτή δεν ανασαίνει ο άνθρωπος,

Υπομονή-γιατί είναι το χρυσό κλειδί για όλες τις πόρτες αυτής της μάταιης ζωής.

Εκεί που όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο, όταν μέσα μας, γύρω μας, απέναντι υπάρχει αγωνία, πόνος, πόλεμος, τότε έρχεται η απόδειξη ότι, ότι και να γίνει η ζωή συνεχίζεται.
    Άνθρωποι χάνονται από αρρώστιες, από γηρατειά, από πολέμους, δυστυχώς από απελπισία, πόλεις καταστρέφονται, χωριά ερημώνουν….. και.. και… και… εικόνες που μόνο αισιοδοξία δεν μπορούν να φέρουν.
Και όμως η ζωή συνεχίζεται….
Από το αγριολούλουδο που θα φυτρώσει ανάμεσα στα συντρίμμια μέχρι το πουλί που πετάει στον ουρανό μετά από καταιγίδα, όλα φωνάζουν πως η ζωή συνεχίζεται, να μην το βάζει κάτω ο άνθρωπος, να μην σκύβει το κεφάλι, γιατί ότι και να έρθει μπορεί να το αντιμετωπίσει. Από τη στιγμή που υπάρχει το πρόβλημα, υπάρχει και η λύση...
    Ο Αύγουστος ο αγαπημένος μου μήνας, ο μήνας των διακοπών, αν και τα τελευταία 2 χρόνια και για πρώτη φορά στη ζωή μου παίρνω άδεια Ιούλιο. Δεν πειράζει, ο Αύγουστος εξακολουθεί να είναι αγαπημένος. Από την εποχή που έμενα Αθήνα και λάτρευα να κάθομαι τον Αύγουστο εκεί (άδειοι δρόμοι, άνετοι), μέχρι και τώρα που γύρισα στο χωριό και ο Αύγουστος είναι ο γιορτινός μήνας της επαρχίας. Μέρα και πανηγύρι, κλαρίνα στο φουλ (για όσους διαλέγουν την παράδοση), συναυλίες (για όσους διαλέγουν πιο σύγχρονη μουσική) χαλβάς Φαρσάλων, σουβλάκια χειροποίητα, γλέντι και χορός.
    Για μένα φέτος ο Αύγουστος ξεκίνησα θλιμμένα, «έφυγε» από τη ζωή μια φίλη που πάλευε χρόνια με τον καρκίνο, ένα φωτεινό παράδειγμα ότι η ζωή συνεχίζεται, ένας άνθρωπος-αφανής ήρωας, (θα ήθελα πολύ να με αξιώσει ο Θεός να γράψω για αυτήν κάποια στιγμή όπως της αξίζει). 
    Πήρα όμως μια νότα αισιοδοξίας όταν μπαίνοντας στην γειτονιά σας φίλοι μου είδα αναρτήσεις γεμάτες ευχές, χαρά και αισιοδοξία.

Όμως το καλύτερο μου το φύλαγε η μέρα στο τέλος.

Μάνα, ποιον θα φωνάζω εγώ τώρα μάνα!

Από την ίδια κοιλιά δεν βγήκαμε μάνα; 

Τον ίδιο πόνο δεν πέρασες μάνα;

Την ίδια αγάπη και διαπαιδαγώγηση μάνα δεν μας έδωσες;

5 παιδιά μάνα γέννησες και άλλα τόσα έχασες.

Πέντε ανάσες, πέντε πόνοι, πέντε πληγές!

Μάνα σ ‘ευχαριστώ

Μάνα σ’αγαπώ συγχώραμε

Μάνα μου έλειψες

Μάνα πονάω

Μάνα είσαι λάθος

Πέντε φωνές, διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικά αισθήματα, γεννημένοι από τα ίδια σπλάχνα, μέσα στην ίδια φτώχεια.

Φεύγοντας μάνα παρήγγειλες αγάπη, μέσα από το γέρικο κορμί σου φώναζες στους κλώνους σου «αγάπη, ο Χριστός είναι αγάπη, είπε αγάπη, στη χαρά και στη λύπη αγάπη» και οι περισσότεροι κλαίγανε με σκυμμένο το κεφάλι αναλογιζόμενοι το βάρος της αχαριστίας τους στη ζωή, της αποστασίας των, της απανθρωπιάς.

«Παιδάκια μου, παιδιά μου όμορφα, είστε η χαρά μου, ο πλούτος μου, είστε η συνέχειά μου… Παιδάκια μου όμορφα να έχετε αγάπη, να είστε δεμένοι ο ένας με τον άλλο να βοηθιέστε, τι άλλο να ζητήσω από το Θεό μου χάρισε τον κόσμο όλο μέσα από σας»

Το στόμα σου γεμάτο ευλογίες και αγάπη, μα και ένα παράπονο πικρό «έχω και έναν γάιδαρο δεν ήρθε να με δει» και ήρθε μάνα ο «γάιδαρος».

Πως γίνεται ο άνθρωπος να μην λυγάει στη θέα του θανάτου;

Κάλιο αργά παρά ποτέ.... επανήλθα!

Ψάχνω να βρω την έμπνευση απεγνωσμένα, για να εκφράσω αυτά που έχω μέσα μου, να τα μοιραστώ μαζί σας, μα του κάκου. Κάποτε νόμιζα ότι την είχα στο τσεπάκι, ότι δικαιωματικά μου ανήκε, όμως από την πολύ υπερηφάνεια και τον εγωισμό, καβάλησα το καλάμι και μην σας πω πως ένιωσα στην πτώση!!!!

Υπήρχαν αναλαμπές στο διάστημα διακοπής, μα ήταν μόνο αναλαμπές, σαν τον ψυχορραγούντα που στο χάσιμο του ξυπνάει ζητάει να φάει να πιει και λέει και κανένα καλαμπούρι. Κάπως έτσι είναι και η δική μου πένα. Ατυχής ή όχι η παρομοίωση εγώ έτσι τη βλέπω.

Και έχω τόσα πολλά που θέλω να πω!

Να μιλήσω για το καλοκαίρι που έφυγε.. ε τι απέμεινε πια, μόνο η ουρά, να μιλήσω για ανθρώπους που χάθηκαν από τη ζωή μας (θα με πνίξει πάλι η συγκίνηση και δεν θα αρθρώσω λέξη), να μιλήσω για την άδεια που δεν θα γίνει διακοπές!!!

Κάποτε έπαιρνα άδεια από τη δουλειά και έλεγα φεύγω διακοπές για δύο βδομάδες, που σήμαινε παίρνω άδεια και θα είμαι λίγο θάλασσα, λίγο κρασί και το αγόρι μου, τώωρα λέω έχω άδεια που σημαίνει σπίτι, σπίτι και πάλι σπίτι, άντε μην είμαι και τόσο άδικη και λίγο πλατεία κάτω από τα πλατάνια για καφέ ή ποτάκι το βράδυ.

Και το ξαναλέω μην είμαι αχάριστη, τουλάχιστον θα ξεκουραστώ 2 βδομαδούλες, ενώ άλλα «παιδάκια» δεν θα πάρουν ούτε βδομάδα (σσς ο αδερφός μου) και δουλεύουν από το αξημέρωτο μέχρι 20:00 το βράδυ για κάτι ψωροευρώ. Θάλασσα μπορεί να μην δω φέτος αλλά τουλάχιστον είμαι στη φύση, βλέπω βουνά, πράσινο γαληνεύει λίγο το μάτι από το άγριο της πόλης.

Ααα και άμα λάχει ακούμε και καμιά αρκούδα! Αυτό δεν σας το ‘πα! Καθισμένοι στην αυλή του σπιτιού της γιαγιάς (χωρίς τη γιαγιά :-( ) πίναμε τσιπουράκι εις μνήμην και καλαμπουρίζαμε (γιατί ως γνωστόν γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς γέλιο δεν ταιριάζει) και ξάφνου ακούγεται ένα μουγκρητό από το βουνό… στην αρχή λέγαμε μας γελάνε τα αυτιά μας (ξέρεις τώρα λίγο το τσιπουράκι, λίγο η θλίψη…) μα αυτό μετά από 7-10΄ ξανακούστηκε και συνεχίστηκε για όλο το βράδυ σχεδόν, και το σούρουπο της άλλης μέρας. Καλέσαμε τον πρόεδρο του χωριού, το άκουσε και αυτός. Και το δικαστήριο αποφάνθηκε Ναι ναι ήταν η σκανταλιάρα αρκουδίτσα που τελευταία κατεβαίνει μέχρι τους πρόποδες του βουνού (λίγα μέτρα από τα σπίτια) και χαλάει τα μελίσσια, και τρώει «ζωντανά»… Κανένα ταίρι καλούσε ή πληγωμένη ήταν η καψερή και φώναζε για βοήθεια, ελπίζω να βρήκε τον τρόπο της και να μην «χάθηκε». Δυστυχώς έχει κάνει πολλές ζημιές και οι «πληγέντες» παραμονεύουν με τουφέκι…δυστυχώς!

Πάλι ξέφυγα από το θέμα μου…αλήθεια ποιο ήταν; Α ναι! Έμπνευση γιοκ! Δεν πειράζει θα έρθει που θα πάει, με το πες πες όλο και κάτι θα αρμεχτεί.

Δεύτερη μέρα αδειούχα λίγο το μυαλό πιο ήρεμο (γιατί η ψυχή έχει δρόμο ακόμα) είπα να πω μια καλημέρα, να δώσω και μια παρουσία τόσο καιρό που άφησα το σπιτάκι μου και έπιασε αράχνες! Δεν είναι ότι δεν είμαι νοικοκυρά, όχι μην το σκεφτεί κανείς αυτό! Να τώρα που μιλάμε θα βάλω και κατσαρόλα καθ’ ότι η αδερφή μετακομίζει και πήγαν οι συμπεθέρες (δ.δ μαμά και πεθερά) να καθαρίσουν. Εγώ έμεινα πίσω να φροντίσω το καινούργιο της απόκτημα την Μπαλού

και να φτιάξω και ένα πιάτο φαΐ, θα σιδερώσω κιόλας! Είδατε που σας τα ‘λεγα; Κορίτσι για σπίτι η δικιά σας (να μην πούμε κάτι να αστειευτούμε κιόλας;)

Καλημέρα λοιπόν αγαπημένοι μου φίλοι, μου λείψατε πάρα πολύ, μου έλειψε πιο πολύ να σας διαβάζω, θα επανορθώσω σιγά σιγά, θα βρω το δρόμο μου…

Και να λέμε και καμιά «….» να περνάει η ώρα γιατί με αυτά και μ’αυτά που γίνονται θα τρελαθούμε!

Δύσκολη εβδομάδα...

Θέλω να ζητήσω ένα μεγάλο "συγνώμη" που φάνηκα αγενής και δεν απάντησα σε μηνύματα από όλους σας, που δεν συμμετείχα στις τελευταίες κουβέντες σας, που εξαφανίστηκα γενικώς την τρέχουσα εβδομάδα. Και να πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" για όσους με επισκέφτηκαν, με τίμησαν με το χρόνο τους και το σχολιασμό τους.

Η περίοδος αυτή είναι δύσκολη. 

Χάνω έναν πολύ αγαπημένο άνθρωπο από τη ζωή (δεν ξέρω πόσο λάδι έχει ακόμα το καντηλάκι της, είναι λίγο όμως) και θέλω όταν δεν είμαι στη δουλειά να είμαι κοντά της, για να "κλέψω" χρόνο, να την αποχαιρετήσω όπως πρέπει... Η μητέρα του πατέρα μου, η γιαγιά μου, η πολυβασανισμένη και ταλαιπωρημένη αυτή ψυχή που μου δίνει ισχυρά μαθήματα τώρα στα τελευταία της.

Τόσο έντονα συναισθήματα, τόσο ισχυρά μηνύματα, μακάρι να με αξιώσει ο Θεός να μπορέσω να τα αποτυπώσω στο χαρτί και να τα μεταφέρω όπως τα έζησα. 

Είναι μεγαλείο οι ψυχές ορισμένων ανθρώπων, είναι μοναδικός ο χρόνος που μοιράζεσαι με τον άλλο, ο χρόνος πριν το "μεγάλο αντίο". 

Με την πρώτη ευκαιρία, να ήμαστε καλά, θα επανέλθω και θα σας υπενθυμίσω ξανά την παρουσία μου.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την κατανόηση και ελπίζω να τα πούμε ξανά σύντομα - μου λείψατε πάααρα πολύ, αν και νέα στο "άθλημα", είστε φοβερό παρεάκι!!!!!

Φιλιά σε όλους!

Η στιγμή σου σ'ένα ποιήμα (Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ Jean Richepin)

Καλησπέρα και από μένα!

Από τότε που δειλά-δειλά πριν κάτι μέρες ξεκίνησα και γω να bloggaro (τρομάρα μου-δεν ξέρω την τύφλα μου!!!!) αγάπησα ιδιαίτερα κάποια blogs που συνάντησα στο δρόμο μου και λάτρεψα τα δρώμενα-παιχνίδια-συναντήσεις που διαβάζοντας "έβλεπα" να ξεδιπλώνονται μπρος στα μάτια μου. Αστεία, περιπέτειες, συναισθήματα στο ζενίθ, άνθρωποι με αξιοζήλευτο ταλέντο που σκοντάφτεις πάνω τους και λένε "καλώς την"!

Πριν να προσπαθήσω λοιπόν να δώσω και το δικό μου παρόν με τη δική μου συμμετοχή, να πω ένα μεγάλο Ευχαριστώ σε όλους εσάς που με αγκαλιάσατε αμέσως, με φιλοξενήσατε, με συμβουλέψατε και πάνω απ' όλα μου δώσατε θάρρος να συνεχίσω.....

Με αφορμή της ιδέας της Μαρίας Νι.  -ένα από τα πλέον αγαπημένα μου blog- "Μιαματιά στον ήλιο με τα γιορτινά" και την νέα της ανάρτησή "Η στιγμή σου σ'Ένα ποίημα" 

Ας τολμήσουμε όλοι μας να νιώσουμε ελεύθεροι μέσα απ΄τους στίχους.

Να μοιραστούμε ποιήματα αγαπημένα, να μάθουμε ποιητές, να επιβεβαιώσουμε πως ζούμε στην χώρα αυτών.

Πως;

Δίνω κάθε φορά εγώ την αρχή με μια ανάρτηση.

Ετοιμάζετε την δική σας ανάρτηση διαλέγοντας ένα ποίημα, δικό μας ή κάποιου αλλού.

Το συνδυάζουμε με μια φωτογραφία, δικιά μας ή κάποιου άλλου.

Το συνοδεύουμε με κάποιο τραγούδι που θεωρούμε ότι ταιριάζει.

Ή ότι άλλο θέλουμε σε σχέση με την ποίηση...

Αφού κάνουμε την ανάρτηση και προσθέτουμε το link της στο κάτω μέρος της δικής μου ανάρτησης πατώντας το εικονίδιο με την μπλε φατσούλα. Η ανάρτησή σας θα προστεθεί στην συλλογή στο κάτω μέρος της δικής μου ανάρτησης. Εγώ με την σειρά μου μόλις μπορέσω θα κάνω μια λίστα των links, εφόσον το Inlinkz μας αφαίρεσε αυτήν την δυνατότητα.

Για όσους δεν μπορούν να το κάνουν, απλά αφήστε στο σχόλιο το link σας και θα το κάνω εγώ.

Η ιδέα αυτή δεν θα είναι για μια φορά, θα είναι μόνιμη στήλη μια φορά την εβδομάδα και θα κρατά 2-3 μέρες.

σ.σ. Το ''Η στιγμή σου σ΄ένα ποίημα...'' είναι στήλη του Μελωδία FM

σας στέλνω το δικό μου αγαπημένο ποίημα.

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Ένα παιδί μοναχοπαίδι αγόρι,

αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.

"Δεν αγαπώ εγώ, του λέει,  παιδιά,

μ' αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου

της μάνας σου να φέρεις την καρδιά

να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου".

Τρέχει ο νιος τη μάνα του σκοτώνει

και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει,

και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει

και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.

Κυλάει ο γιος και η καρδιά κυλάει

και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.

Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:

- "Εχτύπησες αγόρι μου;" ...και κλαίει........

Μου το διάβασε πρώτη φορά η μητέρα μου στα 8 μου χρόνια... έχει τη δύναμη να με συγκινεί και να με κάνει να δακρύζω κάθε φορά που το διαβάζω.

Τότε, δεν είχα καταλάβει το γιατί. 

Με τα χρόνια -η μανούλα μου εν τω μεταξύ είχε ζωγραφίσει ένα πάπυρο σε μουσαμά και το είχε γράψει μέσα,το έχω ακόμα ως φυλαχτό- συνειδητοποίησα το γιατί. 

Μάνα δεν είμαι, αλλά ένιωσα τη ΔΥΝΑΜΗ της αγάπης της μάνας που όσο και να τη χτυπάει το παιδί εκείνη κλαίει για κεινο και ανησυχεί μην πονέσει. 

Την έζησα στην πράξη αυτή την αγάπη-θυσία από τη δική μου ΜΑΝΑ και μπόρεσε έτσι να μιλήσει το ποίημα βαθιά στην καρδιά μου. Μέσα στο ποίημα λοιπόν "έβλεπα" τη δική μου μαμά!

 Αναρωτιέμαι, όταν κάποια στιγμή θα κάνω δικά μου παιδιά, θα έχω τόσο έντονη την προσφορά και τη θυσία που "γεννάει" η αγάπη της μάνας;

Αφιερωμένο σε όλες εκείνες τις μανούλες που έθαψαν πολλά από τα δικά τους "θέλω" για να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους!

Καθότι καινούργια, συγχωρέστε μου τα όποια λάθη (δεν έχω ιδέα ακόμα από το blogging και πως αυτό λειτουργεί κάθε συμβουλή ευπρόσδεκτη).