Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Όταν έχει καύσωνα!!!!

Τις τελευταίες μέρες λιώσαμε στο χωριό,φαντάζομαι πόσο πιο επώδυνο θα ήταν αυτό στις πόλεις! 
Όμως οι 40C δεν παύουν να είναι αισθητοί είτε στον αγρό, είτε στο τσιμέντο. 
Δεν μπορούσα να κάτσω στο σπίτι με το air-condition. Το έχω που το έχω στη δουλειά αναγκαστικά τόσες ώρες, δεν το αντέχω και στο σπίτι μου. Προτιμώ, η αλήθεια είναι, να λιώνω στον ιδρώτα παρά να έχω "ψεύτικη" δροσιά.
Από την άλλη με τέτοιο καύσωνα που να πας!
Καφέ στο χέρι λοιπόν και στο ρυάκι, στο διπλανό χωριό 5' από το σπίτι μου.
Τόσο κοντά μα και τόσο μακριά... μιας και είναι η πρώτη φορά που πήγα.
Περιττό να σας πω πόσο το απόλαυσα, πόσο με ενθουσίασε το παγωμένο νερό (τα πόδια μας μούδιασαν από το κρύο) και εννοείται περιττή η διαπίστωση ότι μόλις πήγαμε εκεί ή την ώρα που φεύγαμε είναι σαν να γύρναγες διακόπτη ζεστό-κρύο,κρύο-ζεστό!
Προσπάθησα να αποτυπώσω την ομορφιά, αλλά είναι λίγη στο φακό, βλέπετε δεν το χω καθόλου με τις φωτογραφικές, αν και μου αρέσει να τραβάω τοπία, και επιπλέον δεν έχω και το καλύτερο μοντέλο!
Τουλάχιστον προσπάθησα, μετράει αυτό, δεν μετράει;
Ένας ωραίος freddo (γιατί είπαμε, έχουμε και στο χωριό μου πλέον freddo) πολλά πλατάνια και κρυστάλλινο νεράκι από τις πηγές του βουνού, και να σου! Ένας ξεχωριστός καφές!
Και απορώ, γιατί έφαγα στην μάπα τον καύσωνα τόσο καιρό και δεν το έκανα με την παρέα νωρίτερα αυτό; Γιατί ε; Γιατί;


















Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

"Ρήματα" και συμβουλές


Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Η συνήθεια, αν ζητήσει κάτι μία φορά και δεν ικανοποιηθεί το αίτημά της, την άλλη φορά είναι λιγότερο απαιτητική. Και αν κάνεις μια φορά το θέλημά της, τη δεύτερη φορά θα τη βρεις πιο ισχυρή και απαιτητική

Να μην αηδιάζεις με τη δυσοσμία των αρρώστων και ιδιαίτερα των φτωχών, επειδή και συ το ίδιο σώμα φοράς!

Μην ξεχωρίσεις τον πλούσιο από το φτωχό και μη θέλεις να μάθεις ποιος είναι άξιος και ποιος ανάξιος, αλλά να είναι για σένα όλοι οι άνθρωποι ίσοι, προκειμένου να τους κάνεις το καλό.


Μπροστά σε άνθρωπο που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και έχει την αρρώστια του φθόνου, να προσέχεις πολύ πως θα μιλήσεις. Γιατί ενώ εσύ μιλάς, αυτός εξηγεί μέσα του τα λόγια σου όπως αγαπά, και από τα αγαθά σου λόγια παίρνει αφορμή και σκανδαλίζει τους άλλους.. Και αλλάζει το νόημα των λόγων σου μέσα στο μυαλό του σύμφωνα με την πνευματική του αρρώστια.

Όποιος διορθώνει τον αδερφό του κρυφά από τους άλλους, γιατρεύει την κακία του και όποιος  κατηγορεί κάποιον μπροστά στους άλλους , κάνει πιο οδυνηρά τα τραύματά του. Όποιος θεραπεύει κρυφά από τους άλλους τον αδερφό του, κάνει φανερή τη δύναμη της αγάπης του. Ενώ αυτός που τον ντροπιάζει μπροστά στους φίλους του, αποδεικνύει τη δύναμη του φθόνου που φωλιάζει μέσα του. Ο φίλος που ελέγχει κρυφά είναι σοφός γιατρός, ενώ αυτός που γιατρεύει μπροστά στα μάτια των άλλων, στην πραγματικότητα εξευτελίζει τον άρρωστο.

Όπως δεν είναι δυνατό, στο ίδιο σώμα να υπάρχει και η υγεία και η αρρώστια και να μη σβήσει το ένα εξαιτίας του άλλου, έτσι ακριβώς είναι αδύνατο να υπάρχουν στο ίδιο σπίτι το πολύ χρήμα και η αγάπη και να μην εξαλειφθεί το ένα από το άλλο.

Θυμήσου, ότι ο Χριστός πέθανε για τους αμαρτωλούς και όχι γι' αυτούς που πιστεύουν πως είναι δίκαιοι.



 ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ
από την ασκητική εμπειρία του Άγιου Ισαάκ του Σύρου
Υ.Γ: Αγαπημένος Άγιος

Τρίτη 12 Αυγούστου 2014

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕ- Ο Τρελ' Αντώνης



Φωτογραφία από διαδίκτυο
«Πάμε για καφέ;»
«Που;»
«Ε! που αλλού στο καφενείο στην πλατεία! Δεν το κουνάω τώρα για την πόλη». 
Στο χωριό δεν μπορείς να το πεις αλλιώς παρά καφενείο, και ας είναι μια υπερσύγχρονη καφετέρια, και ας μάθαμε και εμείς στα χωριά να πίνουμε freddo εκτός από ελληνικό. Και κει που κάποτε μας ειρωνεύονταν του τύπου «είχες και στο χωριό σου freddo;» τώρα έχεις τι να πεις! «Ε ναι ρε, έχουμε και στο χωριό μου freddo και το πίνουμε και με ανακατεμένο γάλα για να  το κάνουμε μόδα».
Σε ένα τέτοιο λοιπόν καφενείο περνάμε τις ώρες παίζοντας «κολτσίνα», “taboo”, βλέποντας το mundial (γιατί και οι γυναίκες βλέπουμε μπάλα) ή απλά πίνοντας καφέ και συζητώντας κάτω από τα αιωνόβια πλατάνια.
Είναι ωραίο που ήρθε η εξέλιξη και στο χωριό, είναι ωραίο που τα καφενεία γεμίσαν με νέους, γιατί παλιά έβλεπες μόνο άντρες και μόνο στην ηλικία του παππού μου και άντε, στην καλύτερη περίπτωση του μπαμπά μου!
Τώρα πλέον θα δεις και γυναίκες, κορίτσια και παιδιά.
Το κακό όμως που έχει το καφενείο στο χωριό είναι ότι οι τοίχοι έχουν αυτιά. Το αγαπημένο «γλυκό» δεν είναι το υποβρύχιο, αλλά η τροφή που θα σου δώσει ο συγχωριανός σου για σχόλια, γιατί ως γνωστόν καλύτερα να ασχολούμαι με τα δικά σου προβλήματα, παρά με τα δικά μου να χολοσκάω!
Το κουτσομπολιό δίνει και παίρνει, και το γκουχ που θα κάνει κάποιος στη διπλανή παρέα πολλές φορές γίνεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Οι νέοι που ζούμε στο χωριό δεν πολυδίνουμε σημασία, τις περισσότερες φορές γελάμε κιόλας με την «ανοησία» τους. Αρκεί να μην μας πετύχουν σε δύσκολη μέρα….
Και όπως κάθε στέκι που σέβεται τον εαυτό του και κατ’ επέκταση κάθε περιοχή, έχει και τη μασκότ του που δεν είναι άλλος από τον τρελό, τον «χαζούλη» του χωριού.
Στο δικό μου έχουμε πολλούς (φταίει το νερό; Ελπίζω όχι, θα μας πάρει όλους η μπάλα!), μα ένας έχει τα πρωτεία.
Ο Αντώνης ή ο Antuan  όπως τον φωνάζουν οι «έξυπνοι» κοροϊδευτικά.

Εκείνη τη μέρα πήγα με τις φίλες μου για ένα χαλαρωτικό καφέ μετά τη δουλειά. Από μακριά άκουσα τον Antuan να καταφτάνει, μιας και κάθε φορά παραμιλάει δυνατά λέγοντας ασυναρτησίες, και από πίσω παιδιά ή μεγάλοι που τύχαιναν στον δρόμο του να του σφυρίζουν, να τον πειράζουν, να τον κοροϊδεύουν και λίγοι να του χαμογελάνε συγκαταβατικά.
Δεν είναι ότι δεν τον αγαπάνε, όλοι τον αγαπάνε και τον προσέχουν-ελάχιστοι είναι αυτοί που τον εκμεταλλεύονται και του φέρονται με κακότητα,- μόνο που ο κόσμος «ψοφάει» να γελάει με το διπλανό του!
Φτάνοντας στο τραπέζι μας-μιας και ήμασταν οι μοναδικοί πελάτες εκείνη τη ζεστή ώρα- φωνάζει «ε! κορασίδες στρίψτε μου ένα τσιγαράκι» και κοιτώντας προς τον ουρανό άρχισε να μιλάει με έναν αόρατο φίλο.
«Δεν έχει τσιγάρο, καφέ θες;»
«Τι καφέ ρε; Για νευρικό με πέρασες; Τσιγάρο θες;» μου απαντάει.
Τι λέει! Σκέφτομαι από μέσα μου αλλά του απαντάω με χαμόγελο «Μπερδεύεσαι, δεν θέλω εγώ τσιγάρο, το έκοψα, εσύ μου ζήτησες, αλλά δεν δίνουμε τσιγάρα κάνουν κακό»
«Τσιγάρο θες και δεν το λες! Τσιγάρο θες και δεν το λες!» άρχισε να επαναλαμβάνει και ταυτόχρονα να τα λέει με τον «δικό» του.
Οι φίλες μου γελούσαν κοροϊδευτικά με τα καμώματα του τρελ’Άντώνη, αλλά εμένα άρχισαν οι τσιμπιές στο μυαλό. Γεννήθηκαν ερωτήματα, βγήκαν στην επιφάνεια απορίες που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα για εκείνον, ποτέ. Και το βλέμμα μου τώρα πιο στοχαστικό πάνω του! Βρε μπας και δεν ήταν τρελός; Βρε μπας και το παίζει χαζούλης; Βρε λες…;
«Ρε Antuan;» ακούω τον Δημήτρη, έναν νεαρό στην ηλικία μου περίπου, που μόλις ήρθε με την παρέα του «είδα το Γιώργο το γείτονά μου και μου είπε για το Δημήτρη τον ξάδερφό σου ότι είναι λίγο χαζός από σόι, ισχύει, εσύ τι λες;» 
Έτοιμη να ξεστομίσω κανένα μαργαριτάρι στον αναιδή συγχωριανό  μου προς υπεράσπιση του Αντώνη, εντάξει είπαμε να τον πειράζουμε, αλλά το πείραγμα έχει και τα όριά του, αυτό ξεπερνούσε κατά πολύ και την αναίδεια- ακούω τον τρελ’ Αντώνη να του απαντάει   
«Και ο Δημήτρης ο ξάδερφος τα ίδια μου λέει για τον Γιώργο το γείτονα, ποιος από τους δυο είναι τώρα ο χαζός; Εσύ μπορείς να ξεχωρίσεις;» και έφυγε συνεχίζοντας τη συζήτηση με τον αόρατο συνοδό, αφήνοντας πίσω την πληρωμένη απάντηση.
Οι δύο παρέες μουδιασμένες για λίγο- ήθελε κάμποση ώρα να επεξεργαστούμε την ατάκα του τρελού- ξεσπάμε σε ασυγκράτητα γέλια με το Δημήτρη να καταλήγει «ρε μπας και μας δουλεύει κανονικά ο τρελός;» 
Η ίδια ερώτηση που έκανα και εγώ στον εαυτό μου, λίγο πριν.

Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

Σήμερα γάμος γίνεται!


Τα προεόρτια ...Δίσκος από τους αρραβώνες



Σήμερα γά- σήμερα γάμος γίνεται….. 
Ε καλά! Όχι και σήμερα.
Σε ‘κανα χρόνο από τώρα, απλά σήμερα έμαθα ότι θα γίνω κουμπάρα!
Ωχ μανούλα μου ήδη αγχώθηκα…
Πότε θα μαζέψω λεφτά; Γιατί δεν είναι μόνο τα κουμπαριλίκια, είναι και ο γάμος του αδερφού που θα γίνει του χρόνου τον Σεπτέμβριο.
Πότε θα χάσω κιλά; Ή μάλλον πως; Γιατί δεν το κλείνω το ρημάδι και όλο τσιμπολογάω, και αν μου πεις για γλυκά, μανούλα μου γλυκιά, αναστενάζουν τα κουτάλια!
Σαββατόβραδο και γω ψάχνω για φορέματα, εμ πως! Να μην ξέρω από τώρα τι θα βάλω του χρόνου; Χαχαχαχα
Μόνο που η φωνούλα στο κεφάλι μου ψιθυρίζει «άντε και τα βρήκες, θα χωρέσεις;»
Μάλλον θα ξαναρχίσω το κάπνισμα… κοντεύω χρόνο ακάπνιστη και πήρα γύρω στα 10 κιλά... δεν συμφέρω, κέρδισα από τα πακέτα, τα ξοδεύω στο φαΐ, καλύτερα να με ντύνουν παρά να με ταΐζουν-καλά είμαι και λίγο υπερβολική- ευτυχώς είμαι ψηλή και δεν μου πολυφαίνονται, τα ρουχάκια μου όμως το ξέρουν, αναστενάζουν τα κακόμοιρα....
Μπα, όχι θα το παλέψω, δεν το βάζω στο στόμα μου, ειδικά τώρα που θα κάνω και οικονομία!!!!!!
Πάντως έτσι όπως πάω εγώ τσιγάρο και φαγητό κομμένα ΚΑΙ διακοπές κομμένες (αυτές που τις πας;), 5 γάμους θα κάνω στο τέλος…χαχχαχαχαχα
Άντε τώρα να σταματήσω τη φλυαρία και να πάω καμιά βολτίτσα να με χτυπήσει λίγο το Αυγουστιάτικο αεράκι μπας και ξελαμπηκάρω.
Καλό βράδυ φιλαράκια μου όμορφα, καλά να περνάτε ότι και να κάνετε....

 

 Υ.Γ: Το τραγούδι του γάμου δεν μπορεί να λείπει από αυτήν την ανάρτηση!!!!


Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

Και η ζωή συνεχίζεται


Καλό μήνα φίλοι μου!

Υγεία- το πολυτιμότερο αγαθό- και ας ακούγεται τετριμμένο,

Αγάπη-γιατί χωρίς αυτή δεν ανασαίνει ο άνθρωπος,

Υπομονή-γιατί είναι το χρυσό κλειδί για όλες τις πόρτες αυτής της μάταιης ζωής.

Εκεί που όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο, όταν μέσα μας, γύρω μας, απέναντι υπάρχει αγωνία, πόνος, πόλεμος, τότε έρχεται η απόδειξη ότι, ότι και να γίνει η ζωή συνεχίζεται.
    Άνθρωποι χάνονται από αρρώστιες, από γηρατειά, από πολέμους, δυστυχώς από απελπισία, πόλεις καταστρέφονται, χωριά ερημώνουν….. και.. και… και… εικόνες που μόνο αισιοδοξία δεν μπορούν να φέρουν.
Και όμως η ζωή συνεχίζεται….
Από το αγριολούλουδο που θα φυτρώσει ανάμεσα στα συντρίμμια μέχρι το πουλί που πετάει στον ουρανό μετά από καταιγίδα, όλα φωνάζουν πως η ζωή συνεχίζεται, να μην το βάζει κάτω ο άνθρωπος, να μην σκύβει το κεφάλι, γιατί ότι και να έρθει μπορεί να το αντιμετωπίσει. Από τη στιγμή που υπάρχει το πρόβλημα, υπάρχει και η λύση...
    Ο Αύγουστος ο αγαπημένος μου μήνας, ο μήνας των διακοπών, αν και τα τελευταία 2 χρόνια και για πρώτη φορά στη ζωή μου παίρνω άδεια Ιούλιο. Δεν πειράζει, ο Αύγουστος εξακολουθεί να είναι αγαπημένος. Από την εποχή που έμενα Αθήνα και λάτρευα να κάθομαι τον Αύγουστο εκεί (άδειοι δρόμοι, άνετοι), μέχρι και τώρα που γύρισα στο χωριό και ο Αύγουστος είναι ο γιορτινός μήνας της επαρχίας. Μέρα και πανηγύρι, κλαρίνα στο φουλ (για όσους διαλέγουν την παράδοση), συναυλίες (για όσους διαλέγουν πιο σύγχρονη μουσική) χαλβάς Φαρσάλων, σουβλάκια χειροποίητα, γλέντι και χορός.
    Για μένα φέτος ο Αύγουστος ξεκίνησα θλιμμένα, «έφυγε» από τη ζωή μια φίλη που πάλευε χρόνια με τον καρκίνο, ένα φωτεινό παράδειγμα ότι η ζωή συνεχίζεται, ένας άνθρωπος-αφανής ήρωας, (θα ήθελα πολύ να με αξιώσει ο Θεός να γράψω για αυτήν κάποια στιγμή όπως της αξίζει). 
    Πήρα όμως μια νότα αισιοδοξίας όταν μπαίνοντας στην γειτονιά σας φίλοι μου είδα αναρτήσεις γεμάτες ευχές, χαρά και αισιοδοξία.

Όμως το καλύτερο μου το φύλαγε η μέρα στο τέλος.