Όσο περνάει ο καιρός δυσκολότερα!

 Κάθε χρόνος και χειρότερα. Κάθε μέρα που περνάει και πιο δύσκολη, καμιά φορά ασήκωτη.

Η απελπισία φλερτάρει με το κεφάλι μου μέρα τη μέρα. Δαμόκλειος σπάθη που τεμαχίζει λεπτό το λεπτό το εύθραυστο της ψυχής μου.

Δεν έμεινα ελπίδα ανθρώπινη να με στηρίξει. Δεν έμεινε πλούτος να με κρατήσει. Δεν έμειναν όνειρα. Ακόμα και η φαντασία στέρεψε στον αγώνα της βιοπάλης.

Μόνο ο Θεός μου έμεινε. Η μόνη μου ελπίδα για κάτι καλύτερο,όχι τόσο στη ζωή μου, όσο στην ψυχή μου. Εκείνη θέλω να δω να χαμογελά ξανά. Εκείνη θέλω να δω να ελπίζει.

Με σακάτεψαν τα όνειρα που έκανα μικρή.

Με ξέσκισαν αρπαχτικά χέρια.

Με γονάτισαν ανάλγητες καρδιές.

Με ναυάγησαν ανεμοστρόβιλοι  πλεονεξίας.

Τι  θελαν από μένα ποτέ δεν κατάλαβα και η αλήθεια είναι ότι δεν μου έμεινε φωνή να ρωτήσω «γιατί»;

Μόνη μου στο δωμάτιο –τι έχει δει και αυτό! Βουβός μάρτυρας του μεγαλύτερου πόνου μου- κλαίω συνεχώς, απέλπιδα προσπάθεια μήπως και ο καταρράκτης των ματιών μου πνίξει τον ατσάλινο κλοιό που σφίγγει το λαιμό μου.

Και όμως! Τα δάκρυα δροσιά πέφτουν στη λάβα της καρδιάς μου και εξατμίζουν τον πόνο μου για εκείνη τη στιγμή, για εκείνο το χρόνο που μόνη στο φτωχό δωμάτιο γεμίζει πλούτο η ψυχή ζητώντας το Θεό μου.

Έχει καταντήσει βάρος η σχέση με κάθε άνθρωπο. Έχει καταντήσει διχόνοια και διαμάχη η οικογένεια,γιατί…γιατί το μένος που πρέπει να απευθύνεται σε αυτούς που φταίνε πραγματικά, απευθύνεται στα εύκολα θύματα, σε αυτούς που αγαπάμε. Γιατί είναι θρασύδειλες οι φωνές μας, γιατί η επανάσταση μας ξεκινάει και σταματάει στα όρια του σπιτιού μας.

φωτογραφία από διαδίκτυο

Αυτό που με κουράζει περισσότερο είναι που δεν έχω κάπου να ακουμπήσω,  κάποιον που να μπορώ να μιλήσω και να με ακούσει απλά, να με νιώσει.Το ξέρω πως ο καθένας έχει τα δικά του, το ξέρω πως μόλις ανοίξεις το στόμα σου να πεις τον καημό σου, ακούς τον χειρότερο του συνομιλητή σου. Μα μην ξεχνάς πως ο σταυρός του καθενός είναι βαρύς για τον ίδιο. Στα μάτια τα δικά σου ο σταυρός μου να είναι χάλκινος και ο δικός σου ατσάλινος, μα σκέψου λίγο άνθρωπε μου, πόση περισσότερη δύναμη έχεις, που μπορείς και τον σηκώνεις!

Θυμήσου δεν έχουμε όλη την ίδια δύναμη.

Γι’αυτό ο πιο δυνατός οφείλει να στηρίζει τον πιο αδύνατο.

Ο πιο υγιής να περιποιείται τον ασθενή.

Ο πιο πλούσιος να γεμίζει το τραπέζι του φτωχού.

Ο πιο «θερμός» να γεμίζει αγκαλιές και φιλιά τον «ψυχρό», μέχρι να ζεσταθεί και μαλακώσει και εκείνου η καρδιά.

Δούνε και λαβείν, όλη η ζωή μας.

Πως μας κατάντησαν να δίνουμε μόνο;

Ακόμα και από τα συναισθήματα. Και ότι δεν παίρνεις πίσω ξέρεις ε; κάποτε στερεύει.

Πόσο πιο ωραία θα ήταν η ζωή μας αν λειτουργούσαμε ως άνθρωποι και όχι ως αρπαχτικά. Αν ο καθένας από μας έδινε -όχι το πιάτο του- αλλά τα ψίχουλα του στο διπλανό του, πόσο πιο πλούσιος θα ήταν ο κόσμος μας!!!

Δεν είμαι καλά και φαίνεται…θα γίνω όμως, 

Ήδη αρχίζω, αφού κατάφερα να γράψω κάτι από το συνονθύλευμα του μυαλού μου.

Ζητώ συγνώμη για το βάρος της ανάρτησης, αλλά είναι σκέψεις από την καθημερινότητά μου.......

Η μόνη μου διέξοδος η προσευχή και μην γελάσετε-το πλέξιμο.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ψυχοθεραπεία το εγγυώμαι και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Αύριο του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου. Την ευχή του να έχουμε!

Σε όσους γιορτάζουν χρόνια καλά εύχομαι από τα τρίσβαθα της ψυχής μου.

Και η ζωή συνεχίζεται

Καλό μήνα φίλοι μου!

Υγεία- το πολυτιμότερο αγαθό- και ας ακούγεται τετριμμένο,

Αγάπη-γιατί χωρίς αυτή δεν ανασαίνει ο άνθρωπος,

Υπομονή-γιατί είναι το χρυσό κλειδί για όλες τις πόρτες αυτής της μάταιης ζωής.

Εκεί που όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο, όταν μέσα μας, γύρω μας, απέναντι υπάρχει αγωνία, πόνος, πόλεμος, τότε έρχεται η απόδειξη ότι, ότι και να γίνει η ζωή συνεχίζεται.
    Άνθρωποι χάνονται από αρρώστιες, από γηρατειά, από πολέμους, δυστυχώς από απελπισία, πόλεις καταστρέφονται, χωριά ερημώνουν….. και.. και… και… εικόνες που μόνο αισιοδοξία δεν μπορούν να φέρουν.
Και όμως η ζωή συνεχίζεται….
Από το αγριολούλουδο που θα φυτρώσει ανάμεσα στα συντρίμμια μέχρι το πουλί που πετάει στον ουρανό μετά από καταιγίδα, όλα φωνάζουν πως η ζωή συνεχίζεται, να μην το βάζει κάτω ο άνθρωπος, να μην σκύβει το κεφάλι, γιατί ότι και να έρθει μπορεί να το αντιμετωπίσει. Από τη στιγμή που υπάρχει το πρόβλημα, υπάρχει και η λύση...
    Ο Αύγουστος ο αγαπημένος μου μήνας, ο μήνας των διακοπών, αν και τα τελευταία 2 χρόνια και για πρώτη φορά στη ζωή μου παίρνω άδεια Ιούλιο. Δεν πειράζει, ο Αύγουστος εξακολουθεί να είναι αγαπημένος. Από την εποχή που έμενα Αθήνα και λάτρευα να κάθομαι τον Αύγουστο εκεί (άδειοι δρόμοι, άνετοι), μέχρι και τώρα που γύρισα στο χωριό και ο Αύγουστος είναι ο γιορτινός μήνας της επαρχίας. Μέρα και πανηγύρι, κλαρίνα στο φουλ (για όσους διαλέγουν την παράδοση), συναυλίες (για όσους διαλέγουν πιο σύγχρονη μουσική) χαλβάς Φαρσάλων, σουβλάκια χειροποίητα, γλέντι και χορός.
    Για μένα φέτος ο Αύγουστος ξεκίνησα θλιμμένα, «έφυγε» από τη ζωή μια φίλη που πάλευε χρόνια με τον καρκίνο, ένα φωτεινό παράδειγμα ότι η ζωή συνεχίζεται, ένας άνθρωπος-αφανής ήρωας, (θα ήθελα πολύ να με αξιώσει ο Θεός να γράψω για αυτήν κάποια στιγμή όπως της αξίζει). 
    Πήρα όμως μια νότα αισιοδοξίας όταν μπαίνοντας στην γειτονιά σας φίλοι μου είδα αναρτήσεις γεμάτες ευχές, χαρά και αισιοδοξία.

Όμως το καλύτερο μου το φύλαγε η μέρα στο τέλος.