ΛΑΘΗ

Ποιος δεν κάνει; Τόσα και τόσα λάθη, στρωμένα σαν χαλιά κάτω από τα πόδια μου και χλευάζουν τη ζωή μου σε κάθε αναδίπλωση τους. Νόμιζα ότι ήμουν δυνατή και προκαλούσα τη μοίρα να μου αποδείξει το αντίθετο, μα έρχεται και εκείνη η στιγμή που σου ανταποδίδεται η ειρωνεία. Φάνταζε μακρινή στα μάτια μου η δοκιμασία της χαράς, του έρωτα, της ανάγκης να είσαι με κάποιον και αυτός ο κάποιος να σου χαρίζει στιγμές σχεδόν στα όρια της ευτυχίας.

Έμαθα μόνη μου να παλεύω τους δαίμονες μου- γιατί αυτούς μόνο εγώ μπορώ να τους νικήσω.

Έμαθα μόνη μου να παλεύω την καθημερινότητα μου με όποια δυσκολία αυτή έφερνε και αυτή η επίγνωση του μοναχικού αγώνα έχτιζε τοίχους γύρω μου και κάθε άνθρωπος που τόλμαγε να πλησιάσει έσπαγε τα μούτρα του.

Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να ανοίγεις τρύπα στον τοίχο με το νύχι; Σκέψου το λίγο! Κάθε τι έμαθα να το σκοτώνω μόνη μου και ακόμα και όταν ήθελα κάποιον για συντροφιά μου, τον ένιωθα ξαφνικά εμπόδιο, να εκφραστώ ελεύθερα, να πονέσω ελεύθερα, να εκδηλωθώ ελεύθερα.

Δύσκολα σέβεται κάποιος που δεν σε ξέρει το ελεύθερο της έκφρασής σου. Δεν σε γνωρίζει και είναι έτοιμος να σε κρίνει με βάση τη δική του οπτική. Δύσκολα αγκαλιάζει και σέβεται τον τρόπο σου γιατί αυτός δεν τον έχει μαθημένο έτσι…

Δεν το παρεξηγώ, ίσα ίσα που το κατανοώ και το δικαιολογώ.

Πώς να δεχτείς εσύ το «κλείσιμο» του εαυτού μου όταν καλά καλά δεν με γνώρισες; Και πώς να πιστέψεις ότι δεν έχει να κάνει με σένα όταν απομακρύνομαι και όταν σταματώ να επικοινωνώ έτσι ξαφνικά; Πώς να σε κάνω να καταλάβεις ότι όλη αυτή η συμπεριφορά είναι συνήθεια χρόνων που δύσκολα πετιέται από πάνω μου;

Έμαθες να μαγειρεύεις πριν πεινάσεις και έμαθα να μαγειρεύω όταν πια με θέριζε η πείνα, όχι γιατί δεν είχα την προνοητικότητα από πριν, όχι γιατί το αμελούσα, αλλά γιατί υπήρχαν εμπόδια, πολλές φορές ανυπέρβλητα.

Έμαθες να προσπερνάς τη θλίψη, το άγχος με το χαμόγελο, με μια έξοδο, με ένα ποτό, με ένα χορό.

Έμαθα να προσπερνάω τη θλίψη και το άγχος μου μόνη, σε ένα δωμάτιο γράφοντας για όνειρα, για ελπίδες, ακόμα και γι’αυτόν τον ίδιο πόνο που με τυρρανούσε, για να μπορέσω να βγω μετά και να χαμογελάσω ξανά και να φωνάξω «όλα εντάξει».

Έμαθες να γεμίζεις τη ζωή σου εμπειρίες έχοντας πάντα δίπλα σου, μαζί σου, μέσα σου… παρέα…

Έμαθα να γεμίζω εμπειρίες τις πιο πολλές φορές κρατώντας τον άλλο σε απόσταση.

Δεν είναι ότι δεν θέλω να μοιραστώ. Θέλω να δώσω, έχω ανάγκη να δώσω, έχω ανάγκη να νιώσω…

Δεν μπορώ εύκολα να ξεκλειδώσω, χρόνια κλειδαμπαρωμένη, έχει σκουριάσει το κλειδί. Και άντε να χεις υπομονή να το λαδώσεις σιγά σιγά και όπου βγει.

Δεν μπορώ εύκολα να ανοίξω το στόμα μου και να βγάλω τα καλά φυλαγμένα «κρυφά» μου, εκείνες τις μύχιες σκέψεις που άλλοτε με πονάνε, άλλοτε μου γελάνε, άλλοτε με οπλίζουν με δύναμη, άλλοτε με σπρώχνουν στο σκοτάδι.

Θέλω να φωνάξω φύγε, μα μια δύναμη ανώτερη από μένα σου λέει κράταμε απόψε, κράταμε όσο μπορείς, νιώσε με, κάνε με δική σου για όσο αντέξει αυτό το «εμείς». Μα αυτή η ανώτερη δύναμη είναι που με τρομάζει τόσο και ο φοβισμένος-δειλός εαυτός μου κάνει πίσω και τρέχει να κρυφτεί, στο μόνιμο, χρόνιο σταβέντο του.

Δεν έχω την απαίτηση από κανέναν να αλλάξει και να έρθει στα δικά μου μέτρα και σταθμά. Απαίτηση έχω μόνο από τον εαυτό μου. Αυτός πρέπει να αλλάξει, να βρει τη χαμένη του ζωντάνια, να πάρει πίσω την κλεμμένη του μορφή. Απαίτηση έχω από τον εαυτό μου να θάψει τα «κακά» του και να πάρει τη γιορτινή του φορεσιά. Απαίτηση έχω να με αγαπήσω ξανά, για να μπορέσω να αγαπήσω εσένα και όποιον άλλο…

Δεν αντέχω τη σκέψη ότι θα με κοιτάς και δεν θα με αναγνωρίζεις, θα με κοιτάς με περιφρόνηση, θα με κοιτάς χωρίς να μπορείς να με καταλάβεις.

Θέλω τόσο πολύ να με αισθανθείς…

Το μεγαλύτερο λάθος μου δεν είναι που δεν σου μιλάω ακόμα για τη ζωή μου, για αυτά που έχω περάσει, το μεγαλύτερο λάθος μου είναι που πανικοβάλλομαι και αντί να ηρεμήσω και να αντιμετωπίσω τα καινούργια δεδομένα, εξαφανίζομαι. Και έχεις δίκιο να βάζεις στο μυαλό σου διάφορα και να φτιάχνεις σενάρια προσπαθώντας να καταλάβεις τι έγινε, τι έφταιξε. Εγώ στη θέση σου θα έκανα χειρότερα. Και η πλάκα είναι ότι δεν μου αρέσει καθόλου να κάνω ότι δεν μου αρέσει να μου κάνουν.

Να που με εσένα σπάω κάθε αρχή μου.

Και το ακόμα καλύτερο σενάριο είναι ότι δεν νιώθω καμία ντροπή, καμία τύψη, καμία αίσθηση ότι κάνω κάτι μεμπτό. Και αυτό είναι από μόνο του παράλογο για τα δικά μου δεδομένα.

Τα χω χαμένα, γράφω μπερδεμένα γιατί στο μυαλό μου επικρατεί το χάος του μπερδεμένου κουβαριού. Και άντε να βρω τώρα την άκρη και να το τυλίξω ξανά.

Μου λείπεις κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο πολύ. Θέλω να σε βλέπω, να σε ακούω, να σου μιλάω, θέλω να βιώσω κομμάτια της καθημερινότητας σου και συ της δικιάς μου… θέλω να μπορώ να σε αισθάνομαι δικό μου και γω να γίνω δικιά σου, με κάθε τρόπο.

Θέλω να κοιταζόμαστε στα μάτια και να μην χρειάζεται να τα πούνε οι λέξεις. Να μιλάνε οι ματιές και οι πράξεις.

Εκπληκτικό! Και να σκεφτείς ότι δεν σε ξέρω καθόλου…

και πώς να μη νιώθω παλαβή με αυτά που σκέφτομαι και να τρέξω ξανά σαν τη στρουθοκάμηλο να χώσω το κεφάλι στη μοναξιά μου και να νομίζω ότι εξαφανίστηκα!!!!

Όμως είμαι εδώ. Ότι ώρα, όποια στιγμή είμαι εδώ….

Και κάτι περιμένω, κάτι που μου χρωστάει η ζωή ως αντάλλαγμα!

Μάνα, ποιον θα φωνάζω εγώ τώρα μάνα!

Από την ίδια κοιλιά δεν βγήκαμε μάνα; 

Τον ίδιο πόνο δεν πέρασες μάνα;

Την ίδια αγάπη και διαπαιδαγώγηση μάνα δεν μας έδωσες;

5 παιδιά μάνα γέννησες και άλλα τόσα έχασες.

Πέντε ανάσες, πέντε πόνοι, πέντε πληγές!

Μάνα σ ‘ευχαριστώ

Μάνα σ’αγαπώ συγχώραμε

Μάνα μου έλειψες

Μάνα πονάω

Μάνα είσαι λάθος

Πέντε φωνές, διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικά αισθήματα, γεννημένοι από τα ίδια σπλάχνα, μέσα στην ίδια φτώχεια.

Φεύγοντας μάνα παρήγγειλες αγάπη, μέσα από το γέρικο κορμί σου φώναζες στους κλώνους σου «αγάπη, ο Χριστός είναι αγάπη, είπε αγάπη, στη χαρά και στη λύπη αγάπη» και οι περισσότεροι κλαίγανε με σκυμμένο το κεφάλι αναλογιζόμενοι το βάρος της αχαριστίας τους στη ζωή, της αποστασίας των, της απανθρωπιάς.

«Παιδάκια μου, παιδιά μου όμορφα, είστε η χαρά μου, ο πλούτος μου, είστε η συνέχειά μου… Παιδάκια μου όμορφα να έχετε αγάπη, να είστε δεμένοι ο ένας με τον άλλο να βοηθιέστε, τι άλλο να ζητήσω από το Θεό μου χάρισε τον κόσμο όλο μέσα από σας»

Το στόμα σου γεμάτο ευλογίες και αγάπη, μα και ένα παράπονο πικρό «έχω και έναν γάιδαρο δεν ήρθε να με δει» και ήρθε μάνα ο «γάιδαρος».

Πως γίνεται ο άνθρωπος να μην λυγάει στη θέα του θανάτου;

Αφιέρωμα σε έναν άγγελο!

 

Τον περασμένο μήνα πριν 9 χρόνια, χάθηκε ο μικρός μας άγγελος.

Η θύμησή του πονάει πάντα με την ίδια ένταση, απλά στην καθημερινότητα κοιμάται για λίγο. Δεν ξέρω αν θα ξεπεραστεί ποτέ. Δεν έβγαλα ποτέ τον πόνο από μέσα μου, δεν μπορούσα, και δεν ήμουν μόνο εγώ αυτή... όλοι μας βλέπαμε τα σκηνικά να εκτυλίσσονται μπροστά μας σαν να ήμασταν κομπάρσοι ενός κακογραμμένου σεναρίου...και στην αναφορά του ονόματός του πάντα ένας λυγμός ακούγεται από το λαιμό όλων, χωρίς να μπορεί να αρθρωθεί  ούτε λέξη.

   

Η πιο τραγική στιγμή στις ζωές όλων

Η πιο τραγική φιγούρα, αυτή των δυο νέων γονιών.

Η πιο απελπισμένη κραυγή… της μάνας… «γύρνα πίσωωωω»!!!!!

Που πας!!

Που μας αφήνεις!!!

Ξέσκιζαν οι φωνές την ψυχή.

Μα εσύ ακούνητος, με το χαμόγελο σαν σε ζωγραφισμένο

στην παγωμένη μορφή σου.

Στέκομαι δίπλα σου,

δάκρυα κυλούν ασταμάτητα από τα μάτια μου

Δάκρυα καυτά που στάζουν στο πρόσωπο σου,

μήπως και σε ζεστάνουν και ξυπνήσεις

Και σηκωθείς

Και πεις ότι όλα αυτά ήταν ένα άγριο – τραγικό αστείο.

Ο τρόμος

30-9-2008

Εκείνη την ημέρα είχα ντυθεί πολύ όμορφα,

είχα φτιάξει τα μαλλιά μου,

είχα κάνει ίσως το πιο τέλειο μακιγιάζ που μπόρεσα ποτέ μου!
Η διάθεση μου ήταν ηλιόλουστη, όπως ήταν ο καιρός έξω…
Περνούσα το δρόμο και χαμογελούσα στην αδερφή μου

 που στεκόταν στο απέναντι πεζοδρόμιο…

και τότε ένιωσα το πιο δυνατό χτύπημα στο σώμα μου, χαμηλά στο μηρό.

Πρώτη σκέψη-μέσα στη ζάλη- τι ήταν αυτό?
Μετά νιώθω τον εαυτό μου στον αέρα

και ένα δεύτερο πιο δυνατό και μετά ένα τρίτο…

και μετά η προσγείωση στο σκληρό τσιμέντο.

Είχα τις αισθήσεις μου, ένιωθα και έζησα το κάθε χτύπημα,

την κάθε σκέψη που περνούσε από το μυαλό μου,

που ακόμα και τώρα 35 μέρες μετά είναι χαραγμένες εκεί

και τις ζω με την ίδια ένταση

με τον ίδιο πανικό, τον ίδιο τρόμο!
Ο τρόμος!
Μεγαλύτερος και από το φόβο του θανάτου…
Το σπάραγμα της ψυχής που όσα χρόνια και αν περάσουν,

όσο ζεις θα βρίσκεται εκεί,

θα ξεπηδάει και θα σε περιπαίζει, θα ξαναζείς στιγμές σκληρές,

 στιγμές βασανιστικές.
Ο τρόμος!
Ρίχτηκα στο τσιμέντο και κοιτούσα γύρω μου τον κόσμο που είχε μαζευτεί,

μα η πιο τρομακτική φιγούρα, η αδερφή μου!
Το πρόσωπο παραμορφωμένο, όχι από τον φόβο αλλά από τον τρόμο

ότι έχανε την αδερφή της μπροστά στα μάτια της

 και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα… κανένας δεν μπορούσε!!!

Τους κοιτούσα με σώμα μουδιασμένο από τους πόνους

και τα μάτια μου θόλωσαν από τα δάκρυα…

και κει ήταν που βρήκα τη δύναμη

να καταπολεμήσω τη φοβέρα της ψυχής μου

και να γεμίσω το μυαλό μου και όλο μου το είναι με μια παράκληση:

« Θεέ μου άσε με ακόμα λίγο... μην με πάρεις ακόμα… όχι ακόμα»,

προσευχόμουν και κοίταζα την αδερφή μου στα μάτια

και εκείνα της μιλούσαν ,

μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά, είμαι καλά και εκείνη τα πίστεψε,

εγώ πίστεψα σε Εκείνον!!!
Στην προσευχή μου αυτή, ξαπλωμένη στο καυτό τσιμέντο

με τον κόσμο αναστατωμένο γύρω μου,

ένιωσα παρουσία αγγέλου δίπλα μου….

και τελικά θα πρέπει να ήταν, γιατί είμαι ακόμα ζωντανή,

με τις πιο ανώδυνες από αυτές τις περιπτώσεις πληγές….

είναι σαν να με έπαιρνε αγκαλιά σε κάθε πέσιμο

και στον τρόμο που ακολούθησε,

μου ψιθύρισε στο αυτί

 «Δόξα σοι ο Θεός»!!!

30 Αυγούστου του 2008 με χτύπησε αυτοκίνητο. Από θαύμα ζω, από θαύμα δεν έπαθα σοβαρότερες ζημιές πέρα από γδαρσίματα που έχω ακόμα και σήμερα στο χέρι από την προσγείωσή μου στο καυτό τσιμέντο και το σπάσιμο της κλείδας που με καθήλωσε στο κρεβάτι για  περίπου 2 μήνες, με σταμάτησε από τη δουλεία για 3 μήνες... πταίσματα μπροστά στα χειρότερα δηλαδή. Το παραπάνω είναι στο προσωπικό μου ημερολόγιο που το έγραφα με ένα χέρι, όντας ξάπλα στο κρεβάτι λίγες μέρες μετά. Ευχαριστώ το Θεό για αυτή την εμπειρία ζωής και το θαύμα της επιβίωσής μου!

Αλλαγή...

Άντε λοιπόν ξανά στα ίδια!

Ίδιες εικόνες, ίδια συναισθήματα, οι ίδιοι άνθρωποι που δεν σπάνε τα στερεότυπα και δεν ξεφεύγουν καθόλου από την ειρωνεία!

Άντε λοιπόν, ψυχή μου, μάσε δυνάμεις να αντισταθείς στον πειρασμό.

Είναι δύσκολος ο δρόμος της αλλαγής…

Σε φέρνει σε αδιέξοδα, σε κουράζει, σε προβληματίζει.

Προσπαθεί να σε γονατίσει με κάθε τρόπο.

Και συ ανήμπορη ,πολλές φορές, να πας αντίθετα στο ρεύμα, αφήνεσαι  σε αυτό και σε παρασύρει..

Μα πρέπει να σκεφτείς σωστά

Τι είναι εκείνο που θα σε ξεδιψάσει;

Ποιο είναι εκείνο το φαΐ που θα σε χορτάσει;

Μέσα στην πείνα και στην κακουχία ακόμα και το ξεροκόμματο μοιάζει με αμβροσία.

Τι να τα κάνεις τα ψητά και τις ποικιλίες, όταν μόνιμα φαίνεσαι χορτασμένη μα και πάλι κάτι σου λείπει;

Είναι πιο ευτυχισμένη η στιγμή της ξεκούρασης μετά από κούραση.

Είναι πιο σημαντικός ο αγώνας της επιβίωσης, όταν αντιστέκεσαι, όταν δυσκολεύεσαι.

Φαντάζεσαι να ήταν όλα εύκολα;

Τι ενδιαφέρον θα είχες και ποιους στόχους;

Ενώ τώρα ζητάς Θεό!

Έχεις σκοπό….

Δάκρυα ψυχής!

 Είναι κάποια δάκρυα που κυλούν από τα μάτια και σβήνουν στο χώμα,

μα είναι και εκείνα που μένουν στο σώμα και καίνε - λιώνουν την ψυχή.

Δεν το έχεις παρατηρήσει ποτέ?

Δεν έχεις νιώσει ποτέ, δάκρυ να σκάβει βαθιά το πρόσωπο σαν να είναι πηλός, να σβήνει κοντά στο στόμα, να σου πνίγει την φωνή, να σου τυφλώνει τα μάτια, να σε καθηλώνει στην ακινησία, να σου στερεί κάθε θέληση για αγώνα, για ζωή;

Είναι κάποιες στιγμές που η αλήθεια δημιουργεί μικρούς παραδείσους,

 μα είναι και κάποιες αλήθειες που φτιάχνουν κόλαση.

Δεν το έχεις βιώσει ποτέ?

Ρίξε ένα βλέμμα γύρω σου και δώσε μου μια απάντηση.

Είναι η ιστορία που γράφει ένα έθνος με χρυσά γράμματα,

μα είναι και η προδοσία που μαυρίζει, που ξεσκίζει τις σελίδες της.

Δεν έχεις διαβάσει ποτέ?

 Πες μου..! Σε ρωτάω να μου πεις!!!

Ποιο φως, ποια σοφία, ποια δημοκρατία γεννήθηκαν στα σπλάχνα σου?

Ποια διδαχή;

Ποια ιστορία εκπολίτισε λαούς;

Ποια παραδείγματα έμειναν στους αιώνες;  

Άφησε η ανθρωπότητα κληρονομιές- ιδανικά!

Τα γκρέμισαν οι άνθρωποι του σήμερα, με ένα κλομπ, με μια μάσκα, με χημικά…

Με απανθρωπιά σκότωσαν, ότι είχε απομείνει!

Νέκρωσαν κάθε σώμα που φώναζε αντίσταση-βοήθεια.

Πάγωσαν κάθε θέληση για ένα καλύτερο αύριο,

ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά σου.

Τους έκλεψαν τη φωνή. Μα ακόμα άκουγες φωνές.

Ανάμικτες φωνές βίας και ικεσίας, βασανισμού και λύτρωσης, χαράς και πόνου, παρελθόντος και μέλλοντος σε μια άνιση μάχη, σε ένα άδοξο αποτέλεσμα.

Τι είναι αυτό που ορίζει τις ζωές μας;

 Ποιοι είναι αυτοί που τους ανέδειξες νικητές και τώρα δεν ρίχνουν ένα βλέμμα προς τα εσένα;

Ποια είναι αυτή η δύναμη που σαρώνει στο πέρασμα της, όχι ζωές, όχι αλήθειες,

όχι ανθρωπιά…..

ΑΠΛΗΣΤΙΑ!

Για χρήμα, για ύλη, για τρόπαια ανθρώπων, για κατάκτηση….; Όλων!

για …. για ….για…

Κουράστηκα!

Κουράστηκες και συ!

Φωνάζει το χώμα ματωμένο στους αιώνες.

Φτάνει πια!

Ως πότε… ως πόσο… ως που;

Ο λυγμός βαρύς τρεμουλιάζει μέσα σου. Σε πνίγει, σε συγκλονίζει.

Τα θεμέλια σου σάπισαν ψυχή μου και συ ακόμα κοιτάς να στεγνώσεις το δάκρυ,

 μην τυχόν και μουλιάσει το είναι σου και το σαπίσει.

Καλά δεν το κατάλαβες?

Γέρασες…. ! Και είναι ώρα να φύγεις.

Κάθε γηραιό και σοφό το τσακίζουν, γιατί η σοφία του γράφει ιστορία

και η ιστορία είναι ΔΥΝΑΜΗ.

 Πως λοιπόν ζητάς να σου επιτρέψουν να ζήσεις, αυτοί που στο όνομα του Θεού και της ανθρωπιάς διαπράττουν τα μεγαλύτερα εγκλήματα;

Πως τολμάς να διεκδικείς μια θέση στον κόσμο τους;

Είναι πολλοί και μεγάλοι και είσαι μικρή με δειλά καρδιοχτύπια.

Προσπαθείς να κάνεις θόρυβο με τι; Με τις μικρές επίσης φωνές σου;

Άδικα παλεύεις τα θηρία.

Ο πόλεμος αυτός δεν θέλει όπλα, θέλει πίστη, ελπίδα και ευστροφία.

 Τι να σου κάνουν τα όπλα;

Μπορεί ένα σπαθί να χτυπήσει το κανόνι;

Σε βλέπω να τυραννιέσαι και πονάω και γω μαζί σου.

Ανάσα της ανάσας μου, φωνή της φωνής μου, ζωή της ζωής μου,

ΈΝΑ, μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα, στα απλά και στα σύνθετα,

στη χαρά και στη λύπη.

Στριφογυρίζεις στον χλωμό εαυτό σου, ανήμπορη, τραβώντας τα μαλλιά σου

και φωνάζεις όσο δυνατά μπορείς.

Ουρλιάζεις μέχρι να ξεσκίσεις τις χορδές στο λαιμό σου…

μέχρι να σε ακούσουν μέσα στην οχλοβοή.

Οι Ερινύες του θολού μυαλού σου χορεύουν στο ρυθμό του παραλόγου,

φωνάζοντας και αυτές, χλευάζοντας τη δίψα σου…

σε στέγνωσαν, σε στεγνώνουν κάθε μέρα πιο πολύ.

Αριστερά-Δεξιά ή απλά Άνθρωπος;

Κάποια συναισθήματα είναι δύσκολο να τα διαχειριστείς. Είναι δύσκολο πολύ να πιστέψεις ότι αδέρφια, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, άνθρωποι που ζουν κάτω από τον ίδιο ουρανό, πατάνε το ίδιο χώμα σκοτώνει ο ένας τον άλλο. 

Έτσι απλά!

Και ποιος ο λόγος, ποια δικαιολογία μπορεί να εκφραστεί;

 Ότι δεν υπάρχει δικαιολογία να αφαιρέσεις ανθρώπινη ζωή είναι δεδομένο, όμως αυτός που το κάνει τι μπορεί να πει? Ότι είναι αριστερός ή είναι ακροδεξιός; Και ευσταθεί μια τέτοια δικαιολογία;

Με ποιο δικαίωμα αφαιρείς τη ζωή από έναν άνθρωπο, μήπως του έδωσες εσύ πνοή και τώρα τη ζητάς πίσω; Εσύ δεν είσαι ικανός να προσθέσεις στο ύψος σου μισό πόντο και όμως, πόσο τέρας γίνεσαι άνθρωπε και αφαιρείς άλλες ανθρώπινες ζωές!

Και μαζί με αυτές ρίχνεις στο σκοτάδι και άλλες τόσες, γονείς, αδέρφια, συγγενείς, φίλους, αγαπητικούς….

Τι τραγικό να χάνει μια μάνα το παιδί της μπροστά στα μάτια της, γιατί απλά είχε άλλο πολιτικό πιστεύω από τον διπλανό του.

Τι τραγικό να χαρακτηρίζεις σήμερα εν έτη 2014 έναν άνθρωπο από τα πολιτικά του πιστεύω.

Πόση αμορφωσιά δηλώνει αυτή η κατάσταση!

Τι με νοιάζει εμένα αν ο φίλος μου υποστηρίζει αριστερά ή δεξιά, όταν εγώ γνωρίζοντάς τον είναι το καλύτερο  παιδί, φιλότιμος, κοινωνικός, εξυπηρετικός, θυσία για όσους αγαπάει ή όσους τον έχουν ανάγκη.

Τι με νοιάζει αν φωνάζει κόντρα στο ρεύμα των ανθρώπων;

Μήπως και αυτοί είναι σίγουροι ακολουθώντας το ρεύμα ότι δεν θα πέσουν σε γκρεμό;

Ποιος ξέρει το σωστό και λάθος; Ο καθένας από την πλευρά του σωστά τα βλέπει….

Δεν με νοιάζει λοιπόν τι πιστεύεις, αρκεί να πιστεύεις στον ανθρωπισμό, στην αγάπη, στην συνύπαρξη.

Δεν θέλω το κακό κανενός, δεν θέλω να σε βλέπω να σφάζεις τον αδερφό σου, γιατί απλά είναι λίγο πιο σκουρόχρωμος ή μιλάει σπαστά τα ελληνικά «σου»…

Δεν θέλω όμως να βλέπω και αυτόν τον αδερφό που προαναφέρθηκε να «βιάζει» τα πατριωτικά και θρησκευτικά μου αισθήματα.

Δεν ξέρω τι μέλλει γενέσθαι, εύχομαι μόνο αναίμακτο! 

Δεν παρακολουθώ τούρκικες σειρές, όμως επειδή είναι η αγαπημένη "τροφή" της μητέρας μου παίρνει το μάτι μου που και που καμία σκηνή. Το Link πιο κάτω με έκανε να κλάψω πολύ γιατί...υποτίθεται το έργο αναφέρεται στη δεκαετία του '70 τότε που απαγορευόταν να είσαι ελεύθερος άνθρωπος. Το παλικάρι αυτό το σκότωσε ένας "δεξιός" συμμαθητής του επειδή ήταν "αναρχικός"... έκλαψα λοιπόν γιατί βλέποντάς του συνειδητοποιούσα ότι αυτό το ζούμε ακόμα και σήμερα.

Αγαπάς τη χώρα σου και θέλεις να αντιδράσεις στα καθεστώτα που υπογράφουν οι κουστουμάτοι "και καλά" δημοκρατικοί κυβερνήτες; άρα  είσαι χρυσαυγίτης=χουντικός=φασίστας, χωρίς να σου δίνουν το δικαίωμα να πεις "όχι με συγχωρείται, δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά, είμαι απλά ένας πατριώτης.Αγαπώ τον τόπο μου, όμως δεν διψάω για βία. Τη βία όμως μου την φέρατε ΕΣΕΙΣ στο σπίτι μου όταν με δόλιο τρόπο μου πήρατε το ψωμί από το στόμα... Με συγχωρείται, αλλά όταν σας βλέπω να μου κλέβεται ότι με αγώνα και αίμα έχτισα  περιμένετε να κάτσω με σταυρωμένα χέρια, για να μην με χαρακτηρίσετε φασίστα;"

Σιχάθηκα τις ταμπέλες που ακούω να βάζουμε στους ανθρώπους... επιτέλους ας ξυπνήσουμε... είμαστε άνθρωποι, είμαστε Έλληνες και τη χώρα μας οφείλουμε να την προστατέψουμε ΕΜΕΙΣ... κανένας άλλος και όχι με αίμα, δεν είναι απαραίτητο.

Πιστεύουμε στη δημοκρατία, τη ζούμε όμως; 

Μας αποπροσανατολίζουν με δηλώσεις του τύπου "είμαστε ελεύθεροι" και  εμείς το τρώμε.... είμαστε ελεύθεροι?

Ας δούμε τέτοια βιντεάκια και ας ξυπνήσουμε... όχι στον αλληλοσκοτωμό που μας οδηγούν, όχι στις ταμπέλες. Οι ταμπέλες προκαλούν επαναστάσεις και μας κάνουν να ξεχνάμε ότι ο δεξιός που σκοτώσαμε ήταν ο γιος του τάδε ή ο αριστερός που κρεμάσαμε ο πατέρας της τάδε!

Μπορούμε με μία ψήφο να αλλάξουμε το μέλλον, για να μην αλλάζει όμως-δυστυχώς- μάλλον μας αξίζει!

https://www.youtube.com/watch?v=YqLXEsjt980

Χαμένες ψυχές

Και που λες!Αυτό είναι μόνο η αρχή.

Το κακό έχει εισχωρήσει και μια συγνώμη δεν μοιάζει να είναι αρκετή να σου αλλάξει το βλέμμα, να φέρει χαμόγελο στα χείλη, να κάνει την καρδιά να πεταρίσει έστω για μια στιγμή!

Και που λες!

Αυτό είναι οι άνθρωποι- όντα παρεξηγήσιμα, μυαλά μπερδεμένα, από ψυχές… χαμένα!

Λάθος δρόμος- μαύρες σκιές.

Σωστός δρόμος- ηλιαχτίδες που ανοίγουν διάπλατα το νου και τις καρδιές!

Ποιος είναι αυτός που τόλμησε να πει τον άλλο αδελφό και δεν ματώθηκε το στόμα;

Ποιος είναι αυτός που  σε φώναξε αγάπη και δεν εγκλωβίστηκε στα σκοτεινά δίχτυα σου;

Ποιος είναι αυτός που επικαλέσθηκε Θεό και δεν βρήκε λύτρωση!!!

Είμαι εγώ που σου φωνάζω Δεν είναι αγάπη… Δεν είσαι αγάπη.

Είμαι ΕΓΩ που στέκομαι δίπλα σου φρουρός να προστατεύω το κάστρο σου και είσαι ΕΣΥ που με βλέπεις σαν μαύρο άγγελο να σου πλακώνω τη ζωή.

Μην μιλάς!

Τα λόγια πληγώνουν και γράφονται με ανεξίτηλο στυλό στην καρδιά.

Νιώσε!

Για να μπορέσεις τελικά να δεις στον εαυτό σου, το Αληθινό Εγώ σου.

Και που λες!

Αυτή είμαι εγώ- η εν Χριστό αδελφή που πονάω όταν πονάς, που γελάω όταν γελάς, που προσεύχομαι για ένα σου δάκρυ χαράς.

Μα είμαι άνθρωπος και γω και περικυκλώνομαι από τους τυφώνες.

Με γυρίζουν, με πετάνε, με γδέρνουν και είναι το σώμα γεμάτο μουτζούρες και γραντζουνιές.

Μα και πάλι ξέρεις τι λέω;

Υπάρχει Θεός!

Κατοικεί μέσα μου, αδερφέ,

Και όσο εσύ να μην Τον βλέπεις, όσο εσύ ρουφάς με μανία κακία, πονηριά, ανθρώπινα συμπτώματα, Αυτός πάντα μένει εκεί και περιμένει αγάπη.

Είναι αγάπη!

Και είναι δική σου επιλογή ν’αγαπηθείς!

Αυτή είμαι εγώ, αδερφέ, ένας άνθρωπος που βλέπει Θεό, που νιώθει Θεό, μα ανησυχεί και προβληματίζεται ανθρωπίνως για σένα!

Σ’αγαπώ , αδερφέ!

Η διαδρομή πριν το τέλος!

Μακάρι να ένιωθα σίγουρη ότι θα ακολουθήσω τα βήματα σωστά 

και δεν θα παρεκκλίνω από την πορεία που χάραξε η ψυχή μου.

Μακάρι να είχα τη δύναμη να ξεριζώσω τα αγκάθια,

που πνίγουν τον αληθινό εαυτό μου, μόνο με την ακόρεστη θέληση μου.

Μακάρι να μην με αφήσει ποτέ αυτή η θέληση να διψάσω.

Ποιος αγώνας δεν θέλει προσπάθεια;

Και ποια προσπάθεια δεν αποδίδει καρπούς;

Θα ήταν ψέμματα, αν έλεγα τα καταφέρνω.

Αγωνίζομαι, αυτό είναι η αλήθεια.

Λυγίζω και σηκώνομαι... γδέρνομαι και πάλι επουλώνω τις πληγές,

Θλίβομαι... χαίρομαι... πονάω.... γελάω

Και πάλι λέω Ευχαριστώ!

Για ό,τι ζω, για ό,τι ελπίζω, για ό,τι ονειρεύομαι υπάρχει εκεί και με προστατεύει.

Με εμψυχώνει, με δυναμώνει, με κρατάει σταθερά στην πορεία.

Ποιος πατέρας δεν στηρίζει το παιδί του στα πρώτα του βήματα;

Ποιος αδερφός, δεν αγκαλιάζει αδερφό, όταν τον βλέπει ξανά

μετά από τόσα χρόνια; 

Ποιος Λοχαγός δεν τιμάει το στρατιώτη του, 

όταν τον βλέπει, να πολεμάει με ανδρεία;

Λυγίζω και σηκώνομαι... γδέρνομαι και πάλι επουλώνω τις πληγές.

Αυτός είναι ο αγώνας! Μια συνεχή μάχη με τη ζωή. 

Μια προσπάθεια να γίνεσαι καλύτερος μέρα τη μέρα. 

Μια προσευχή να αγαπήσεις, όσο σε έχει αγαπήσει.

Μια ευχή, να εξιλεωθείς, για να αποκτήσεις στέγη και να κατοικίσεις.

Είναι μακρύ το ταξίδι και συ μοναχικός διαβάτης, 

μοναχικός πολεμιστής, μοναχικός αγαπημένος, 

βαδίζεις στην αιωνιότητα με το κεφάλι σκυφτό,

μήπως και τότε αντικρίσεις ουρανό!

Μήπως και μπορέσεις να σταθείς μπροστά στην ξύλινη πόρτα,

που από πίσω της εδρεύει όλη η ομορφιά του σύμπαντος!