Ο Στρατηγός

Ιστορίες της νύχτας

Μα δεν είναι εκπληκτικό με ποιο τρόπο καλύπτει την ασχήμια η νύχτα; Απλώνει τη φορεσιά της και όλα κρύβονται, όλα γίνονται τίποτα!

Η νύχτα, αχ πόσο την έχει αγαπήσει αυτή τη μαύρη φορεσιά της γης! Κομμάτι του εαυτού της. Αν ήταν φόρεμα θα την είχε κάνει δέρμα, έτσι ένιωθε! Μα και την φοβόταν συνάμα. Δεν λένε, αλήθεια, ότι αγαπάς το φοβάσαι κατά κάποιο τρόπο; Μην το πληγώσεις, μην το χάσεις, μην σου φύγει, μήπως σταματήσει να σε αγαπά και αυτό.

Χρόνια ολόκληρα στεκόταν μόνη στο σκοτάδι και έβαζε αντιμέτωπο τον εαυτό της. Εκεί έβρισκε όλα τα πάθη της, όλα τα λάθη της, τότε αποκαλυπτόταν πάντα ο πόνος και η μοναξιά της. Πολύτιμες στιγμές που όποιος και να ήταν δίπλα της, δεν μπορούσε να δει αυτό που με ιδιαίτερη μαεστρία έκρυβε το σκοτάδι.

Η νύχτα σαν τη γόησσα καλύπτει κάθε τι βρώμικο, κάθε τι που δεν θέλει να φανεί  στο φως είτε γιατί ντρέπεται, είτε γιατί δεν αρμόζει του φωτός, είτε γιατί αυτό που φαίνεται πρέπει να ντύνεται πάντα με το μανδύα της δύναμης και της υπομονής.

Για πολλά χρόνια δυνατή, αισιόδοξη, για πολλά χρόνια ο στύλος και το στήριγμα, ο «στρατηγός» όπως της αποδόθηκε ο τίτλος: «μίλησε ο στρατηγός πάσα αρχή πασαύτω» και όλα γίνονταν γιατί μίλησε ο στρατηγός και ο λόγος του είναι διαταγή και συμβόλαιο.

Δεν μπορούσε να κατηγορήσει κανέναν γι’ αυτό, γιατί εκείνη ήταν που διάλεξε να σηκώσει το φορτίο, εκείνη διάλεξε τον δύσκολο δρόμο, αλλά τελικά αυτό ανάπαυε την ψυχή της.

Διάλεξε να στηρίξει την οικογένεια, διάλεξε να σπουδάσουν τα αδέρφια της, διάλεξε να τραβήξει κουπί για να σωθεί το μικρό τους καραβάκι από τη φουρτούνα, γιατί έβλεπε στα πρόσωπα τους το φόβο του τέλους, αυτό το πάγωμα που σου προκαλεί το σοκ και δεν μπορείς να κουνήσεις ούτε το μικρό σου δακτυλάκι. Και τα κατάφερε…

Μα στο σκοτάδι, εκείνες τις ώρες που όλοι κοιμούνται, κάθετε μόνη θαυμάζοντας τον έναστρο ουρανό και μιλάει με τα αστέρια, τους εξομολογείται τους έρωτες που χάθηκαν, τα χρόνια που πέρασαν, τα δάκρυα που χύθηκαν κρυφά πάντα τη νύχτα, τη μοναξιά που ένιωσε στο βωμό της θυσίας. Γιατί έτσι είναι στη ζωή, κάποιος τραβάει μπροστά και θυσιάζεται για να ζήσουν καλύτερα οι άλλοι. Και δεν μετανιώνει ποτέ για τη θυσία, γιατί τροφοδοτείται από την καρδιά….

Δεν μετάνιωσε ποτέ για τα χρόνια που πέρασαν, όπως πέρασαν, αλλά να! Ήταν κάποιες βραδιές σαν και τούτη που την έπιανε το παράπονο. 

Θα ‘θέλε να είχε και εκείνη ένα στήριγμα, ένα ανθρώπινο στήριγμα-γιατί τον Θεό Τον είχε πάντα, χωρίς Θεό δεν θα έκανε τίποτα- μα την ίδια στιγμή μάλωνε τον εαυτό της για τις σκέψεις της και τη δειλή θλίψη που άφηνε να τρυπώσει στην καρδιά της, σκεπτόμενη άλλα πιο σημαντικά. Πόσοι άνθρωποι άραγε την ίδια στιγμή κάθονταν μόνοι, σαν και εκείνη, και υπόφεραν; Πόσοι πάλευαν στο κρεβάτι του πόνου, πόσοι πάλευαν να βγάλουν τη νύχτα ξαπλωμένοι στο παγωμένο τσιμέντο, πόσοι έκλαιγαν τον άνθρωπο τους;

Και σ’αυτές τις ευλογημένες σκέψεις που σου φέρνουν δάκρυα στα μάτια και πονάς για εκείνους που περνούν χειρότερα από ‘σένα, τρύπωνε το διαολάκι-γιατί αυτή είναι η δουλειά του στο κάτω κάτω- και της έφερνε στο νου όλους εκείνους που γλεντούσαν, που χόρευαν, που έβλεπαν τον ίδιο ουρανό με εκείνη αλλά καθισμένοι σε ένα γιοτ, ή σε μια παραδεισένια παραλία με το κοκτέιλ στο χέρι… Αχ! Το άτιμο το διαόλι τι δουλειά μπορεί να σου ανοίξει!!!

Με αναστεναγμό άφηνε τότε τη θέση της και πήγαινε για ύπνο, αλλά πριν προσευχόταν για όλους αυτούς που έφερνε στο νου. Για εκείνους που πονούσαν σωματικά ή ψυχικά, αλλά και για εκείνους που διασκέδαζαν και περνούσαν καλά, γιατί την προσευχή όλοι την έχουν ανάγκη, αυτό τουλάχιστον πίστευε!

Και έτσι αναπαυμένη άφηνε το σκοτάδι να καλύψει κάθε πόνο, κάθε δάκρυ, κάθε βαρυγκωμιά, γιατί ήξερε ότι πολύ γρήγορα θα ερχόταν το φως και θα ξυπνούσε πάλι ο «στρατηγός» που δεν φοβόταν πόλεμο, που δεν φοβόταν δυσκολία, που έδινε κουράγιο, που έδινε αγάπη, που έδινε την ψυχή του για να βλέπει χαμόγελα στα μάτια και ελπίδα.

Ευτυχώς στη ζωή μας υπάρχουν πολλοί κρυφοί «στρατηγοί» άντρες και γυναίκες που σηκώνουν το βαρύ φορτίο της θυσίας και της μοναξιάς για να ζούμε κάποιοι άλλοι καλύτερα.

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στο νέο, ιδιαίτερο δρώμενο που διοργανώνει με μεγάλη μαεστρία η φίλη Αριστέα.

Δεν μπορούσα να σκεφτώ κάποια ιστορία να γράψω, καθ’ότι είμαστε σε έναν οργασμό εργασιών στο σπίτι και ησυχία δεν βρίσκουμε πουθενά, βλέπετε καλυτέρεψε κατά πολύ ο καιρός, σκάσαμε εν ολίγοις και ξεσηκωθήκαμε για βαψίματα, μερεμέτια κτλ κτλ μη μας βρει ο γάμος αχούρι…..

Εύχομαι ότι καλύτερο για όλους μας! Καλό μήνα (αν και έχει πάει ήδη 10) με ένα καλοκαίρι να δείχνει από τώρα το δυναμισμό του!

 

 

•  εικόνες από το διαδίκτυο