Όταν έχει καύσωνα!!!!

Τις τελευταίες μέρες λιώσαμε στο χωριό,φαντάζομαι πόσο πιο επώδυνο θα ήταν αυτό στις πόλεις! 

Όμως οι 40C δεν παύουν να είναι αισθητοί είτε στον αγρό, είτε στο τσιμέντο. 

Δεν μπορούσα να κάτσω στο σπίτι με το air-condition. Το έχω που το έχω στη δουλειά αναγκαστικά τόσες ώρες, δεν το αντέχω και στο σπίτι μου. Προτιμώ, η αλήθεια είναι, να λιώνω στον ιδρώτα παρά να έχω "ψεύτικη" δροσιά.

Από την άλλη με τέτοιο καύσωνα που να πας!

Καφέ στο χέρι λοιπόν και στο ρυάκι, στο διπλανό χωριό 5' από το σπίτι μου.

Τόσο κοντά μα και τόσο μακριά... μιας και είναι η πρώτη φορά που πήγα.

Περιττό να σας πω πόσο το απόλαυσα, πόσο με ενθουσίασε το παγωμένο νερό (τα πόδια μας μούδιασαν από το κρύο) και εννοείται περιττή η διαπίστωση ότι μόλις πήγαμε εκεί ή την ώρα που φεύγαμε είναι σαν να γύρναγες διακόπτη ζεστό-κρύο,κρύο-ζεστό!

Προσπάθησα να αποτυπώσω την ομορφιά, αλλά είναι λίγη στο φακό, βλέπετε δεν το χω καθόλου με τις φωτογραφικές, αν και μου αρέσει να τραβάω τοπία, και επιπλέον δεν έχω και το καλύτερο μοντέλο!

Τουλάχιστον προσπάθησα, μετράει αυτό, δεν μετράει;

Ένας ωραίος freddo (γιατί είπαμε, έχουμε και στο χωριό μου πλέον freddo) πολλά πλατάνια και κρυστάλλινο νεράκι από τις πηγές του βουνού, και να σου! Ένας ξεχωριστός καφές!

Και απορώ, γιατί έφαγα στην μάπα τον καύσωνα τόσο καιρό και δεν το έκανα με την παρέα νωρίτερα αυτό; Γιατί ε; Γιατί;

Και η ζωή συνεχίζεται

Καλό μήνα φίλοι μου!

Υγεία- το πολυτιμότερο αγαθό- και ας ακούγεται τετριμμένο,

Αγάπη-γιατί χωρίς αυτή δεν ανασαίνει ο άνθρωπος,

Υπομονή-γιατί είναι το χρυσό κλειδί για όλες τις πόρτες αυτής της μάταιης ζωής.

Εκεί που όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο, όταν μέσα μας, γύρω μας, απέναντι υπάρχει αγωνία, πόνος, πόλεμος, τότε έρχεται η απόδειξη ότι, ότι και να γίνει η ζωή συνεχίζεται.
    Άνθρωποι χάνονται από αρρώστιες, από γηρατειά, από πολέμους, δυστυχώς από απελπισία, πόλεις καταστρέφονται, χωριά ερημώνουν….. και.. και… και… εικόνες που μόνο αισιοδοξία δεν μπορούν να φέρουν.
Και όμως η ζωή συνεχίζεται….
Από το αγριολούλουδο που θα φυτρώσει ανάμεσα στα συντρίμμια μέχρι το πουλί που πετάει στον ουρανό μετά από καταιγίδα, όλα φωνάζουν πως η ζωή συνεχίζεται, να μην το βάζει κάτω ο άνθρωπος, να μην σκύβει το κεφάλι, γιατί ότι και να έρθει μπορεί να το αντιμετωπίσει. Από τη στιγμή που υπάρχει το πρόβλημα, υπάρχει και η λύση...
    Ο Αύγουστος ο αγαπημένος μου μήνας, ο μήνας των διακοπών, αν και τα τελευταία 2 χρόνια και για πρώτη φορά στη ζωή μου παίρνω άδεια Ιούλιο. Δεν πειράζει, ο Αύγουστος εξακολουθεί να είναι αγαπημένος. Από την εποχή που έμενα Αθήνα και λάτρευα να κάθομαι τον Αύγουστο εκεί (άδειοι δρόμοι, άνετοι), μέχρι και τώρα που γύρισα στο χωριό και ο Αύγουστος είναι ο γιορτινός μήνας της επαρχίας. Μέρα και πανηγύρι, κλαρίνα στο φουλ (για όσους διαλέγουν την παράδοση), συναυλίες (για όσους διαλέγουν πιο σύγχρονη μουσική) χαλβάς Φαρσάλων, σουβλάκια χειροποίητα, γλέντι και χορός.
    Για μένα φέτος ο Αύγουστος ξεκίνησα θλιμμένα, «έφυγε» από τη ζωή μια φίλη που πάλευε χρόνια με τον καρκίνο, ένα φωτεινό παράδειγμα ότι η ζωή συνεχίζεται, ένας άνθρωπος-αφανής ήρωας, (θα ήθελα πολύ να με αξιώσει ο Θεός να γράψω για αυτήν κάποια στιγμή όπως της αξίζει). 
    Πήρα όμως μια νότα αισιοδοξίας όταν μπαίνοντας στην γειτονιά σας φίλοι μου είδα αναρτήσεις γεμάτες ευχές, χαρά και αισιοδοξία.

Όμως το καλύτερο μου το φύλαγε η μέρα στο τέλος.