Άγιος Βασίλης το Πάσχα;;;!!!

Είχα συμβιβαστεί από χρόνια ότι μεγάλωσα και ότι δεν θα μου έφερνε δώρα πια ο Άϊ Βασίλης τα Χριστούγεννα, όπως και δεν μου έφερε και φέτος.
Δεν βαριέσαι! είπα στον εαυτό μου, κάποια στιγμή ίσως αξιωθώ να γίνω γιαγιά (καλά...,καλά ας γίνω πρώτα μάνα, λέμε τώρα) και να με κάνουν δώρα τα εγγόνια μου....
Πέρασαν οι γιορτές, πλησιάζουν οι άλλες οι μεγάλες και γω ακόμα στα ίδια, χωρίς τη δυνατότητα να επικοινωνώ όπως θέλω και όταν το θέλω με τους blogόφιλους και το "σπιτάκι" μου για μέρες ερμητικά κλειστό. Αραιά και που έμπαινα στα πεταχτά ρίχνοντας κλεφτές ματιές... τι να έκανα!
Βλέπετε είχα συμβιβαστεί με την ιδέα ότι για μήνες δεν θα μπορούσα να επικοινωνώ λόγω του ότι το 7ετιας πλέον αγαπημένο μου ασημί vaio άρχισε να τα παίζει..... και για να μην το φέρω και πολύ βαρέως παραμύθιαζα τον εαυτό μου ότι δεν πείραζε και τόσο, ίσα ίσα που μετά από 10 ώρες στον υπολογιστή στη δουλειά τη χρειαζόμουν την ανάπαυλα στο σπίτι, οπότε το κεφάλι όρθιο και περνούσαν οι μέρες σαν να μην τρέχει τίποτα.
Η αλήθεια είναι όμως ότι το μυαλό, για να μην πω η καρδιά και ακουστεί πολύ βαρύγδουπο, ξέφευγε που και που σε σκέψεις τύπου "άραγε τέλειωσε ο καφές της Αριστέας; με τις 5 λέξεις τι να έγινε, να είχε άραγε συμμετοχή μεγάλη; Με το φωτογραφίζειν;" και κει που όλα τα δρώμενα περνούσαν ένα ένα από το μυαλό και κει που αναρωτιόμουν ο καθένας ξεχωριστά αόρατος φίλος του  blogging τι κάνει, τις έδιωχνα βιαίως τραγουδώντας δυνατά "τραλα λα λα λα" για να ξεχνιέμαι.
Ώσπου προχτές το βράδυ, γυρνώντας στο σπίτι μετά από μια ιδιαίτερα κουραστική μέρα -κατά τις 00:00 ένα απρόσμενο δώρο με περίμενε...
Μπαίνω στο δωμάτιο, ρίχνω τσάντα και παλτό όπως όπως και βουρ για την κουζίνα. Το μόνο που σκεφτόμουν-φαγητό, καθ' ότι το στομάχι είχε φτάσει στην πλάτη από το πρωί (και δεν παει να ήταν μεσάνυχτα εγώ πεινούσα!!!!!). Πριν φτάσω στον προορισμό μου με αρπάζει η μάνα μου από το χέρι και με οδηγεί χαμογελώντας και πάλι στο δωμάτιο "τι θες ρε μάνα, λέγε"διαμαρτύρομαι ξελιγωμένα από κουραη, εκείνη χαμογελώντας μου λέει "κοίτα γύρω σου τι βλέπεις;", βαριεστημένα κοιτάω το δωμάτιο.... πωωωω είχε βαλθεί να με τρελάνει, το ίδιο όπως πάντα, σκέφτηκα. Η μάνα χωρίς να ακούει τις σκέψεις απλώς γνωρίζοντας με ξαναλέει "δεν είναι το ίδιο, κοίτα καλύτερα και πες μου τι διαφορετικό βλέπεις;" και τότε το μάτι μου πέφτει πάνω στο γραφείο ανάμεσα στα χαρτιά από τη δουλειά και άλλα πράγματα που είχα στοιβαγμένα πάνω του, ένα μαύρο καινούργιο-ολοκαίνουργιο Pc! Ξαφνιάζομαι, μένω κολλημένη για λίγο και δεν μπορούσα να καταλάβω...πλησιάζω δισταχτικά σαν να ήταν ουτοπία, ανοίγω το καπάκι και διαβάζω την κάρτα που ήταν πάνω του σε ένα μικρό άσπρο φάκελο vu ala.....

Δεν μπορούσα και πάλι να συγχρονίσω στο μυαλό μου σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες, τίποτα. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα και έλεγα ποιος μου πήρε δώρο και με αποκαλεί αδερφούλα; Η αδερφή αποκλείεται, γιατί με το σπίτι που άνοιξε με τον αρραβωνιαστικό της μπήκε σε μεγάλα έξοδα και δουλειά δεν έχει, ο αδερφός και αυτός χαμηλόμισθος όπως οι περισσότεροι αγωνίζεται το παλικάρι να καταφέρει Πρώτα ο Θεός να παντρευτεί το Σεπτέμβριο...δεν μπορούσα να καταλάβω, αμέσως απέκλεια.
Και ακούω τη μάνα μου να λέει " ο αδερφός σου στο πήρε", δεν το πίστευα, δεν το πιστεύω...... με πνίγουν οι λυγμοί από συγκίνηση ακόμα και τώρα που γράφω.
Πήγα στο δωμάτιο του, τον ρώτησα πως προέκυψε, τι έγινε; πως; αφού έχει έξοδα κτλ.απανωτές ερωτήσεις χωρίς ανάσα, και μου είπε απλά πολύ απλά  "δεν σου έκανα ποτέ κανένα σοβαρό δώρο." και όταν επέμεινα και δεν αρκέστηκα σε αυτό, γιατί ήξερα ότι και η μέλλουσα σύζυγος δεν είχε pc μου είπε 'το βρήκα σε τιμή ευκαιρίας και ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτηκα ήσουν εσύ, δεν με ένοιαξε ούτε ότι έχω έξοδα, χάρηκα και μόνο με τη σκέψη ότι θα σε κάνω να χαρείς".
Τι να πω! από προχτές νιώθω τέτοια συγκίνηση......
Τι αδερφό έχω! Τι παληκάρι! Πως θα ανταποδώσω τώρα εγώ;
Και η πλάκα είναι ότι και τον προηγούμενο φορητό υπολογιστή μου τον είχε κάνει δώρο ο ίδιος όταν έπαθα το ατύχημα και ήμουν ξάπλα 3 μήνες λέγοντάς μου "για να περνάς την ώρα σου τώρα που θα είσαι στο κρεβάτι του πόνου".
Μπορεί ο δικός μου Αι Βασίλης να μην είναι χοντρός με κόκκινη στολή και φουσκωτά ροζ μαγουλάκια, αλλά είναι ψηλός λεβέντης, μελαχροινός και νέος και έχει μια καρδιά από χρυσάφι!
Και ακόμα πιο αστείο είναι ότι πήγε να μου δικαιολογηθεί ότι δεν είναι πολύ ακριβό το laptop και τόσο καλό όσο το προηγούμενο.... πλάκα μας κάνεις Δημήτρη ε; Τι με νοιάζει εμένα πόσο ακριβό ή δυνατό ως μηχάνημα είναι, εγώ για τη δουλειά που το θέλω είναι καινούργιο και πάει σφαίρα.....

Είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος, γιατί μπορεί να μην έχω, αλλά και ούτε είχα ποτέ ιδιαίτερη οικονομική άνεση, αλλά πάντα ένιωθα πλούσια και δεν στερήθηκα-ειδικά μικρότερη-τίποτα. Μα το πιο σημαντικό Δοξάζω το Θεό για την οικογένεια που μου χάρισε, είναι ο καθένας τους ξεχωριστός και με ιδιαίτερα χαρίσματα και ευαισθησίες.

Μερικές φορές νιώθω ανίκανη να ανταποδώσω την τόση αγάπη και την τόση δοτικότητα που δέχομαι!

Τώρα πλέον ευελπιστώ να μην μου πάει κάτι άλλο κόντρα και να τα λέμε πιο συχνά.

Καλή και ευλογημένη Μ. Εβδομάδα
Καλή Ανάσταση!!!

Χρυσός, Πλατίνα, Άργυρος...... Χρόνια πολλά!!!

Αρχικά θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μου στάθηκαν (με ένα μήνυμα στην ανάρτηση ή στο προσωπικό μου mail), σε όσους έστω και νοερά έστειλαν τις ευχές τους, γιατί έπιασαν. Είδα φως, οπότε έσπασε λίγο η μαυρίλα που με περικύκλωσε.

Δεν έχω την δυνατότητα να απαντήσω στον καθένα χωριστά, οπότε θέλω να τονίσω πως τα μηνύματα όλων ήταν ανάσες δροσιάς (όποτε μπορούσα να μπαίνω στο ιντερνέτ και να τα διαβάζω).

Ακόμα δεν μπορώ να μπαίνω όσο συχνά θέλω και να παρακολουθώ τις αναρτήσεις και να έχω αυτή την ξεχωριστή επαφή με όλους εσάς που με τον πλούτο του κόσμου σας γεμίζατε πολλά από τα κενά μου. Σε αυτόν εδώ τον χώρο, αν και είναι αρχές τον έχω εγκαταλείψει (αναγκαστικά), παρόλα αυτά γνώρισα ανθρώπους με πολλά ταλέντα, όχι μόνο καλλιτεχνικά, αλλά και ταλέντα ψυχής. Γιατί είναι ταλέντο να μπορείς να ζεστάνεις με ένα καλό σου λόγο την ημέρα του συνανθρώπου και ας μην τον ξέρεις, και ας μην μοιράστηκες ποτέ μαζί του στιγμές καθημερινές.

Κάτι από εμένα :

• Δώσε ένα ζεστό χαμόγελο στον περαστικό δίπλα σου, σίγουρα θα του φτιάξεις τη μέρα.
• Πες μια ζωηρή καλημέρα στον περιπτερά, στον μπουφετζή που σου φτιάχνει τον καφέ, στον οδηγό του λεωφορείου, σίγουρα η θετική ενέργεια που θα του στείλεις θα στη γυρίσει διπλά, χωρίς να σου πει ή να κάνει τίποτα, απλά και μόνο με την σκέψη του.
• Ρίξε κάποια από τα ψιλά που κουδουνίζουν στην τσέπη σου σε αυτόν που σου απλώνει το χέρι, ακόμα και αν είναι τα τελευταία σου, να είσαι σίγουρος ότι στο επόμενο τετράγωνο θα σου ρθει χαρτονόμισμα.
• Μην ψιθυρίζεις δισταχτικά ή σαν να λες κάτι κακό, μέσα από τα δόντια σου, το «σ’ αγαπώ». Φώναξε το σε όσους γεμίζουν την καθημερινότητά σου, το σπίτι σου. Μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να δώσεις σήμερα, γιατί όταν θα τους χρειαστείς, απλά δεν θα είναι εκεί.
• Μπες στο κλίμα των γιορτών, στο ρυθμό της αγάπης, της χαράς, του χορού, κάνε για λίγες μέρες τη ζωή σου πανηγύρι. Δεν ξέρεις πως όταν τραγουδήσεις δυνατά και κάνεις πως χορεύεις και λιγάκι το σκοτάδι αρχίζει και αραιώνει τη μαυρίλα του; Απλά δοκίμασε το….
• Βρες τρόπους να κρατάς την ηρεμία της ψυχής σου, σίγουρα υπάρχει κάτι που σε ηρεμεί και αν δεν το βρήκες ακόμα, ψάξτο με όση δύναμη έχεις. Μόλις το ανακαλύψεις θα δεις πόσο μαγικός μπορεί να γίνει ο κόσμος σου.
• Φέτος τα Χριστούγεννα και για όλες τις γιορτές κάνε κάτι για σένα ... πέτα τα σκουπίδια που μαζεύεις με επιμέλεια καθημερινά: θυμό, μίσος, ζήλεια, αχαριστία, πλεονεξία, φανατισμό, φόβο, ΕΚΔΙΚΗΣΗ….
• Και στόλισε το «σπίτι» σου με ευωδιαστά άνθη: αγάπη, ελπίδα, όνειρα, υπομονή, ευχή, εμπιστοσύνη, πίστη, ανθρωπιά, ειρήνη (πνευματική).

Από καρδιάς ότι, μα ότι είναι καλύτερο να συμβεί για τον καθένα. 

Ευχή μου να βιώσει εσωτερικά όλος ο κόσμος το νόημα και την ουσία της μεγάλης αυτής Γιορτής, να παραδειγματιστούμε όλοι από τα ζώα της ταπεινής εκείνης φάτνης και ας έχουμε για φάρο και οδηγό τον φωτεινό αστέρα....

εικόνα από το διαδίκτυο

Και μην ξεχνάτε να φροντίζετε τα πολυτιμότερα μέταλλα σας.

Χρυσός: Υγεία

Πλατίνα: Αγάπη

Άργυρος: Υπομονή

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ , ένα ευτυχισμένο και καλύτερο 2015

Υ.Γ: Δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να αφιερωθώ στο εγκαταλελειμμένο μου σπιτάκι και να ανοίξω ξανά την πόρτα του να φιλοξενήσει κόσμο, ελπίζω σύντομα. Ως τότε μου λείπει η επαφή μαζί σας, μου λείπει η δυνατότητα να εκφράζομαι και να αποφορτίζομαι γραπτώς. Μα χαίρομαι που ακόμα και στη σιωπή μου υπάρχουν άνθρωποι που με στηρίζουν.

Τα φιλιά μου και την αγάπη μου :-)

 λατρεμένο- διαχρονικό που ποτέ δεν το ββαριέμαι σε συνδυασμό με τα πιγκουινάκια σκέτη τρέλα....