ΛΑΘΗ

Ποιος δεν κάνει; Τόσα και τόσα λάθη, στρωμένα σαν χαλιά κάτω από τα πόδια μου και χλευάζουν τη ζωή μου σε κάθε αναδίπλωση τους. Νόμιζα ότι ήμουν δυνατή και προκαλούσα τη μοίρα να μου αποδείξει το αντίθετο, μα έρχεται και εκείνη η στιγμή που σου ανταποδίδεται η ειρωνεία. Φάνταζε μακρινή στα μάτια μου η δοκιμασία της χαράς, του έρωτα, της ανάγκης να είσαι με κάποιον και αυτός ο κάποιος να σου χαρίζει στιγμές σχεδόν στα όρια της ευτυχίας.

Έμαθα μόνη μου να παλεύω τους δαίμονες μου- γιατί αυτούς μόνο εγώ μπορώ να τους νικήσω.

Έμαθα μόνη μου να παλεύω την καθημερινότητα μου με όποια δυσκολία αυτή έφερνε και αυτή η επίγνωση του μοναχικού αγώνα έχτιζε τοίχους γύρω μου και κάθε άνθρωπος που τόλμαγε να πλησιάσει έσπαγε τα μούτρα του.

Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να ανοίγεις τρύπα στον τοίχο με το νύχι; Σκέψου το λίγο! Κάθε τι έμαθα να το σκοτώνω μόνη μου και ακόμα και όταν ήθελα κάποιον για συντροφιά μου, τον ένιωθα ξαφνικά εμπόδιο, να εκφραστώ ελεύθερα, να πονέσω ελεύθερα, να εκδηλωθώ ελεύθερα.

Δύσκολα σέβεται κάποιος που δεν σε ξέρει το ελεύθερο της έκφρασής σου. Δεν σε γνωρίζει και είναι έτοιμος να σε κρίνει με βάση τη δική του οπτική. Δύσκολα αγκαλιάζει και σέβεται τον τρόπο σου γιατί αυτός δεν τον έχει μαθημένο έτσι…

Δεν το παρεξηγώ, ίσα ίσα που το κατανοώ και το δικαιολογώ.

Πώς να δεχτείς εσύ το «κλείσιμο» του εαυτού μου όταν καλά καλά δεν με γνώρισες; Και πώς να πιστέψεις ότι δεν έχει να κάνει με σένα όταν απομακρύνομαι και όταν σταματώ να επικοινωνώ έτσι ξαφνικά; Πώς να σε κάνω να καταλάβεις ότι όλη αυτή η συμπεριφορά είναι συνήθεια χρόνων που δύσκολα πετιέται από πάνω μου;

Έμαθες να μαγειρεύεις πριν πεινάσεις και έμαθα να μαγειρεύω όταν πια με θέριζε η πείνα, όχι γιατί δεν είχα την προνοητικότητα από πριν, όχι γιατί το αμελούσα, αλλά γιατί υπήρχαν εμπόδια, πολλές φορές ανυπέρβλητα.

Έμαθες να προσπερνάς τη θλίψη, το άγχος με το χαμόγελο, με μια έξοδο, με ένα ποτό, με ένα χορό.

Έμαθα να προσπερνάω τη θλίψη και το άγχος μου μόνη, σε ένα δωμάτιο γράφοντας για όνειρα, για ελπίδες, ακόμα και γι’αυτόν τον ίδιο πόνο που με τυρρανούσε, για να μπορέσω να βγω μετά και να χαμογελάσω ξανά και να φωνάξω «όλα εντάξει».

Έμαθες να γεμίζεις τη ζωή σου εμπειρίες έχοντας πάντα δίπλα σου, μαζί σου, μέσα σου… παρέα…

Έμαθα να γεμίζω εμπειρίες τις πιο πολλές φορές κρατώντας τον άλλο σε απόσταση.

Δεν είναι ότι δεν θέλω να μοιραστώ. Θέλω να δώσω, έχω ανάγκη να δώσω, έχω ανάγκη να νιώσω…

Δεν μπορώ εύκολα να ξεκλειδώσω, χρόνια κλειδαμπαρωμένη, έχει σκουριάσει το κλειδί. Και άντε να χεις υπομονή να το λαδώσεις σιγά σιγά και όπου βγει.

Δεν μπορώ εύκολα να ανοίξω το στόμα μου και να βγάλω τα καλά φυλαγμένα «κρυφά» μου, εκείνες τις μύχιες σκέψεις που άλλοτε με πονάνε, άλλοτε μου γελάνε, άλλοτε με οπλίζουν με δύναμη, άλλοτε με σπρώχνουν στο σκοτάδι.

Θέλω να φωνάξω φύγε, μα μια δύναμη ανώτερη από μένα σου λέει κράταμε απόψε, κράταμε όσο μπορείς, νιώσε με, κάνε με δική σου για όσο αντέξει αυτό το «εμείς». Μα αυτή η ανώτερη δύναμη είναι που με τρομάζει τόσο και ο φοβισμένος-δειλός εαυτός μου κάνει πίσω και τρέχει να κρυφτεί, στο μόνιμο, χρόνιο σταβέντο του.

Δεν έχω την απαίτηση από κανέναν να αλλάξει και να έρθει στα δικά μου μέτρα και σταθμά. Απαίτηση έχω μόνο από τον εαυτό μου. Αυτός πρέπει να αλλάξει, να βρει τη χαμένη του ζωντάνια, να πάρει πίσω την κλεμμένη του μορφή. Απαίτηση έχω από τον εαυτό μου να θάψει τα «κακά» του και να πάρει τη γιορτινή του φορεσιά. Απαίτηση έχω να με αγαπήσω ξανά, για να μπορέσω να αγαπήσω εσένα και όποιον άλλο…

Δεν αντέχω τη σκέψη ότι θα με κοιτάς και δεν θα με αναγνωρίζεις, θα με κοιτάς με περιφρόνηση, θα με κοιτάς χωρίς να μπορείς να με καταλάβεις.

Θέλω τόσο πολύ να με αισθανθείς…

Το μεγαλύτερο λάθος μου δεν είναι που δεν σου μιλάω ακόμα για τη ζωή μου, για αυτά που έχω περάσει, το μεγαλύτερο λάθος μου είναι που πανικοβάλλομαι και αντί να ηρεμήσω και να αντιμετωπίσω τα καινούργια δεδομένα, εξαφανίζομαι. Και έχεις δίκιο να βάζεις στο μυαλό σου διάφορα και να φτιάχνεις σενάρια προσπαθώντας να καταλάβεις τι έγινε, τι έφταιξε. Εγώ στη θέση σου θα έκανα χειρότερα. Και η πλάκα είναι ότι δεν μου αρέσει καθόλου να κάνω ότι δεν μου αρέσει να μου κάνουν.

Να που με εσένα σπάω κάθε αρχή μου.

Και το ακόμα καλύτερο σενάριο είναι ότι δεν νιώθω καμία ντροπή, καμία τύψη, καμία αίσθηση ότι κάνω κάτι μεμπτό. Και αυτό είναι από μόνο του παράλογο για τα δικά μου δεδομένα.

Τα χω χαμένα, γράφω μπερδεμένα γιατί στο μυαλό μου επικρατεί το χάος του μπερδεμένου κουβαριού. Και άντε να βρω τώρα την άκρη και να το τυλίξω ξανά.

Μου λείπεις κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο πολύ. Θέλω να σε βλέπω, να σε ακούω, να σου μιλάω, θέλω να βιώσω κομμάτια της καθημερινότητας σου και συ της δικιάς μου… θέλω να μπορώ να σε αισθάνομαι δικό μου και γω να γίνω δικιά σου, με κάθε τρόπο.

Θέλω να κοιταζόμαστε στα μάτια και να μην χρειάζεται να τα πούνε οι λέξεις. Να μιλάνε οι ματιές και οι πράξεις.

Εκπληκτικό! Και να σκεφτείς ότι δεν σε ξέρω καθόλου…

και πώς να μη νιώθω παλαβή με αυτά που σκέφτομαι και να τρέξω ξανά σαν τη στρουθοκάμηλο να χώσω το κεφάλι στη μοναξιά μου και να νομίζω ότι εξαφανίστηκα!!!!

Όμως είμαι εδώ. Ότι ώρα, όποια στιγμή είμαι εδώ….

Και κάτι περιμένω, κάτι που μου χρωστάει η ζωή ως αντάλλαγμα!

Άγιος Βασίλης το Πάσχα;;;!!!

Είχα συμβιβαστεί από χρόνια ότι μεγάλωσα και ότι δεν θα μου έφερνε δώρα πια ο Άϊ Βασίλης τα Χριστούγεννα, όπως και δεν μου έφερε και φέτος.
Δεν βαριέσαι! είπα στον εαυτό μου, κάποια στιγμή ίσως αξιωθώ να γίνω γιαγιά (καλά...,καλά ας γίνω πρώτα μάνα, λέμε τώρα) και να με κάνουν δώρα τα εγγόνια μου....
Πέρασαν οι γιορτές, πλησιάζουν οι άλλες οι μεγάλες και γω ακόμα στα ίδια, χωρίς τη δυνατότητα να επικοινωνώ όπως θέλω και όταν το θέλω με τους blogόφιλους και το "σπιτάκι" μου για μέρες ερμητικά κλειστό. Αραιά και που έμπαινα στα πεταχτά ρίχνοντας κλεφτές ματιές... τι να έκανα!
Βλέπετε είχα συμβιβαστεί με την ιδέα ότι για μήνες δεν θα μπορούσα να επικοινωνώ λόγω του ότι το 7ετιας πλέον αγαπημένο μου ασημί vaio άρχισε να τα παίζει..... και για να μην το φέρω και πολύ βαρέως παραμύθιαζα τον εαυτό μου ότι δεν πείραζε και τόσο, ίσα ίσα που μετά από 10 ώρες στον υπολογιστή στη δουλειά τη χρειαζόμουν την ανάπαυλα στο σπίτι, οπότε το κεφάλι όρθιο και περνούσαν οι μέρες σαν να μην τρέχει τίποτα.
Η αλήθεια είναι όμως ότι το μυαλό, για να μην πω η καρδιά και ακουστεί πολύ βαρύγδουπο, ξέφευγε που και που σε σκέψεις τύπου "άραγε τέλειωσε ο καφές της Αριστέας; με τις 5 λέξεις τι να έγινε, να είχε άραγε συμμετοχή μεγάλη; Με το φωτογραφίζειν;" και κει που όλα τα δρώμενα περνούσαν ένα ένα από το μυαλό και κει που αναρωτιόμουν ο καθένας ξεχωριστά αόρατος φίλος του  blogging τι κάνει, τις έδιωχνα βιαίως τραγουδώντας δυνατά "τραλα λα λα λα" για να ξεχνιέμαι.
Ώσπου προχτές το βράδυ, γυρνώντας στο σπίτι μετά από μια ιδιαίτερα κουραστική μέρα -κατά τις 00:00 ένα απρόσμενο δώρο με περίμενε...
Μπαίνω στο δωμάτιο, ρίχνω τσάντα και παλτό όπως όπως και βουρ για την κουζίνα. Το μόνο που σκεφτόμουν-φαγητό, καθ' ότι το στομάχι είχε φτάσει στην πλάτη από το πρωί (και δεν παει να ήταν μεσάνυχτα εγώ πεινούσα!!!!!). Πριν φτάσω στον προορισμό μου με αρπάζει η μάνα μου από το χέρι και με οδηγεί χαμογελώντας και πάλι στο δωμάτιο "τι θες ρε μάνα, λέγε"διαμαρτύρομαι ξελιγωμένα από κουραη, εκείνη χαμογελώντας μου λέει "κοίτα γύρω σου τι βλέπεις;", βαριεστημένα κοιτάω το δωμάτιο.... πωωωω είχε βαλθεί να με τρελάνει, το ίδιο όπως πάντα, σκέφτηκα. Η μάνα χωρίς να ακούει τις σκέψεις απλώς γνωρίζοντας με ξαναλέει "δεν είναι το ίδιο, κοίτα καλύτερα και πες μου τι διαφορετικό βλέπεις;" και τότε το μάτι μου πέφτει πάνω στο γραφείο ανάμεσα στα χαρτιά από τη δουλειά και άλλα πράγματα που είχα στοιβαγμένα πάνω του, ένα μαύρο καινούργιο-ολοκαίνουργιο Pc! Ξαφνιάζομαι, μένω κολλημένη για λίγο και δεν μπορούσα να καταλάβω...πλησιάζω δισταχτικά σαν να ήταν ουτοπία, ανοίγω το καπάκι και διαβάζω την κάρτα που ήταν πάνω του σε ένα μικρό άσπρο φάκελο vu ala.....

Δεν μπορούσα και πάλι να συγχρονίσω στο μυαλό μου σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες, τίποτα. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα και έλεγα ποιος μου πήρε δώρο και με αποκαλεί αδερφούλα; Η αδερφή αποκλείεται, γιατί με το σπίτι που άνοιξε με τον αρραβωνιαστικό της μπήκε σε μεγάλα έξοδα και δουλειά δεν έχει, ο αδερφός και αυτός χαμηλόμισθος όπως οι περισσότεροι αγωνίζεται το παλικάρι να καταφέρει Πρώτα ο Θεός να παντρευτεί το Σεπτέμβριο...δεν μπορούσα να καταλάβω, αμέσως απέκλεια.
Και ακούω τη μάνα μου να λέει " ο αδερφός σου στο πήρε", δεν το πίστευα, δεν το πιστεύω...... με πνίγουν οι λυγμοί από συγκίνηση ακόμα και τώρα που γράφω.
Πήγα στο δωμάτιο του, τον ρώτησα πως προέκυψε, τι έγινε; πως; αφού έχει έξοδα κτλ.απανωτές ερωτήσεις χωρίς ανάσα, και μου είπε απλά πολύ απλά  "δεν σου έκανα ποτέ κανένα σοβαρό δώρο." και όταν επέμεινα και δεν αρκέστηκα σε αυτό, γιατί ήξερα ότι και η μέλλουσα σύζυγος δεν είχε pc μου είπε 'το βρήκα σε τιμή ευκαιρίας και ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτηκα ήσουν εσύ, δεν με ένοιαξε ούτε ότι έχω έξοδα, χάρηκα και μόνο με τη σκέψη ότι θα σε κάνω να χαρείς".
Τι να πω! από προχτές νιώθω τέτοια συγκίνηση......
Τι αδερφό έχω! Τι παληκάρι! Πως θα ανταποδώσω τώρα εγώ;
Και η πλάκα είναι ότι και τον προηγούμενο φορητό υπολογιστή μου τον είχε κάνει δώρο ο ίδιος όταν έπαθα το ατύχημα και ήμουν ξάπλα 3 μήνες λέγοντάς μου "για να περνάς την ώρα σου τώρα που θα είσαι στο κρεβάτι του πόνου".
Μπορεί ο δικός μου Αι Βασίλης να μην είναι χοντρός με κόκκινη στολή και φουσκωτά ροζ μαγουλάκια, αλλά είναι ψηλός λεβέντης, μελαχροινός και νέος και έχει μια καρδιά από χρυσάφι!
Και ακόμα πιο αστείο είναι ότι πήγε να μου δικαιολογηθεί ότι δεν είναι πολύ ακριβό το laptop και τόσο καλό όσο το προηγούμενο.... πλάκα μας κάνεις Δημήτρη ε; Τι με νοιάζει εμένα πόσο ακριβό ή δυνατό ως μηχάνημα είναι, εγώ για τη δουλειά που το θέλω είναι καινούργιο και πάει σφαίρα.....

Είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος, γιατί μπορεί να μην έχω, αλλά και ούτε είχα ποτέ ιδιαίτερη οικονομική άνεση, αλλά πάντα ένιωθα πλούσια και δεν στερήθηκα-ειδικά μικρότερη-τίποτα. Μα το πιο σημαντικό Δοξάζω το Θεό για την οικογένεια που μου χάρισε, είναι ο καθένας τους ξεχωριστός και με ιδιαίτερα χαρίσματα και ευαισθησίες.

Μερικές φορές νιώθω ανίκανη να ανταποδώσω την τόση αγάπη και την τόση δοτικότητα που δέχομαι!

Τώρα πλέον ευελπιστώ να μην μου πάει κάτι άλλο κόντρα και να τα λέμε πιο συχνά.

Καλή και ευλογημένη Μ. Εβδομάδα
Καλή Ανάσταση!!!

Όσο περνάει ο καιρός δυσκολότερα!

 Κάθε χρόνος και χειρότερα. Κάθε μέρα που περνάει και πιο δύσκολη, καμιά φορά ασήκωτη.

Η απελπισία φλερτάρει με το κεφάλι μου μέρα τη μέρα. Δαμόκλειος σπάθη που τεμαχίζει λεπτό το λεπτό το εύθραυστο της ψυχής μου.

Δεν έμεινα ελπίδα ανθρώπινη να με στηρίξει. Δεν έμεινε πλούτος να με κρατήσει. Δεν έμειναν όνειρα. Ακόμα και η φαντασία στέρεψε στον αγώνα της βιοπάλης.

Μόνο ο Θεός μου έμεινε. Η μόνη μου ελπίδα για κάτι καλύτερο,όχι τόσο στη ζωή μου, όσο στην ψυχή μου. Εκείνη θέλω να δω να χαμογελά ξανά. Εκείνη θέλω να δω να ελπίζει.

Με σακάτεψαν τα όνειρα που έκανα μικρή.

Με ξέσκισαν αρπαχτικά χέρια.

Με γονάτισαν ανάλγητες καρδιές.

Με ναυάγησαν ανεμοστρόβιλοι  πλεονεξίας.

Τι  θελαν από μένα ποτέ δεν κατάλαβα και η αλήθεια είναι ότι δεν μου έμεινε φωνή να ρωτήσω «γιατί»;

Μόνη μου στο δωμάτιο –τι έχει δει και αυτό! Βουβός μάρτυρας του μεγαλύτερου πόνου μου- κλαίω συνεχώς, απέλπιδα προσπάθεια μήπως και ο καταρράκτης των ματιών μου πνίξει τον ατσάλινο κλοιό που σφίγγει το λαιμό μου.

Και όμως! Τα δάκρυα δροσιά πέφτουν στη λάβα της καρδιάς μου και εξατμίζουν τον πόνο μου για εκείνη τη στιγμή, για εκείνο το χρόνο που μόνη στο φτωχό δωμάτιο γεμίζει πλούτο η ψυχή ζητώντας το Θεό μου.

Έχει καταντήσει βάρος η σχέση με κάθε άνθρωπο. Έχει καταντήσει διχόνοια και διαμάχη η οικογένεια,γιατί…γιατί το μένος που πρέπει να απευθύνεται σε αυτούς που φταίνε πραγματικά, απευθύνεται στα εύκολα θύματα, σε αυτούς που αγαπάμε. Γιατί είναι θρασύδειλες οι φωνές μας, γιατί η επανάσταση μας ξεκινάει και σταματάει στα όρια του σπιτιού μας.

φωτογραφία από διαδίκτυο

Αυτό που με κουράζει περισσότερο είναι που δεν έχω κάπου να ακουμπήσω,  κάποιον που να μπορώ να μιλήσω και να με ακούσει απλά, να με νιώσει.Το ξέρω πως ο καθένας έχει τα δικά του, το ξέρω πως μόλις ανοίξεις το στόμα σου να πεις τον καημό σου, ακούς τον χειρότερο του συνομιλητή σου. Μα μην ξεχνάς πως ο σταυρός του καθενός είναι βαρύς για τον ίδιο. Στα μάτια τα δικά σου ο σταυρός μου να είναι χάλκινος και ο δικός σου ατσάλινος, μα σκέψου λίγο άνθρωπε μου, πόση περισσότερη δύναμη έχεις, που μπορείς και τον σηκώνεις!

Θυμήσου δεν έχουμε όλη την ίδια δύναμη.

Γι’αυτό ο πιο δυνατός οφείλει να στηρίζει τον πιο αδύνατο.

Ο πιο υγιής να περιποιείται τον ασθενή.

Ο πιο πλούσιος να γεμίζει το τραπέζι του φτωχού.

Ο πιο «θερμός» να γεμίζει αγκαλιές και φιλιά τον «ψυχρό», μέχρι να ζεσταθεί και μαλακώσει και εκείνου η καρδιά.

Δούνε και λαβείν, όλη η ζωή μας.

Πως μας κατάντησαν να δίνουμε μόνο;

Ακόμα και από τα συναισθήματα. Και ότι δεν παίρνεις πίσω ξέρεις ε; κάποτε στερεύει.

Πόσο πιο ωραία θα ήταν η ζωή μας αν λειτουργούσαμε ως άνθρωποι και όχι ως αρπαχτικά. Αν ο καθένας από μας έδινε -όχι το πιάτο του- αλλά τα ψίχουλα του στο διπλανό του, πόσο πιο πλούσιος θα ήταν ο κόσμος μας!!!

Δεν είμαι καλά και φαίνεται…θα γίνω όμως, 

Ήδη αρχίζω, αφού κατάφερα να γράψω κάτι από το συνονθύλευμα του μυαλού μου.

Ζητώ συγνώμη για το βάρος της ανάρτησης, αλλά είναι σκέψεις από την καθημερινότητά μου.......

Η μόνη μου διέξοδος η προσευχή και μην γελάσετε-το πλέξιμο.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ψυχοθεραπεία το εγγυώμαι και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Αύριο του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου. Την ευχή του να έχουμε!

Σε όσους γιορτάζουν χρόνια καλά εύχομαι από τα τρίσβαθα της ψυχής μου.

Σαν σήμερα...

Θα ήθελα να γράψω μια σούπερ ουάου ανάρτηση και να αφηγηθώ με ωραίους στολισμούς και κορδέλες την ημέρα τούτη που κλείνω αισίως τα 34!

Μα θα ήταν υποκρισία και δεν έχω μάθει να υποκρίνομαι.

Γεννήθηκα πριν 34 χρόνια, ανήμερα του Σταυρού, μετά βασάνων και κόπων, αφού παίδεψα για 9 μήνες και κάτι την μάνα μου, και αφού την ανάγκασα να πηγαινοέρχεται στο παζάρι των Τρικάλων που ήταν απέναντι από την κλινική και άνοιγε – εξακολουθεί να  ανοίγει ακόμα δηλαδή- ανήμερα του Σταυρού.

-Κάνε βόλτες, αργεί να πέσει ακόμα το παιδί, επέμενε ο γιατρός.

Και δωσ’ του η έρμη μάνα, 20 χρονών κοπέλα υποβασταζόμενη από τη μάνα της και την πεθερά της, να κόβει βόλτες στο παζάρι να κατέβει ένα παιδί που όλα έδειχναν, δεν ήθελε να βγει.

Μα βγήκε το σκασμένο.

Θυμάμαι κοίταξα το ρολόι και ήταν 9:20μμ και σκέφτηκα «νωρίς είναι ακόμα» ;Ρ

Θα ήθελα να πω πόσο μου αρέσουν τα γενέθλια και οι γιορτές και οι τούρτες αλλά θα πω ψέματα. Γιατί ίσως είμαι από τους λίγους ανθρώπους που δεν τους κάνει κέφι. Και όχι ότι έχω πρόβλημα με την ηλικία, τη λέω και δεν με πειράζει καθόλου που μεγαλώνω.

Άλλωστε μεγαλώνοντας μου αρέσω περισσότερο, να μην το πω;

Ίσως με συγκινούσαν τα γενέθλια μέχρι τα 10 μου χρόνια. Η μαμά συνήθιζε να μου κάνει γενέθλια με όλα τα κομφόρ-τούρτες, αναψυκτικά, γαριδάκια, πίτσες, πατάτες τηγανητές, και πολλά πολλά παιδάκια. Αλλά μεγαλώνοντας δεν ξέρω πως και γιατί κάτι άλλαξε μέσα μου, δεν το θεωρούσα ότι ήταν κάτι σπουδαίο. Μου έλεγαν χρόνια πολλά και όλα τα συναφή και εγώ έλεγα οκ! δεν τρέχει τίποτα.

Μου  έλεγαν και μου λένε, ακόμα και σήμερα, ανοίγει το παζάρι τον Τρικάλων πάμε; Και γω απαντάω όχι, και τους φαίνεται κουλό που ένα παιδί που γεννήθηκε στο παζαράκι, που η μάνα του έκοβε βόλτες στους πάγκους και όλοι θεωρούσαν ότι δεν θα μαζεύεται από τα πανηγύρια, δεν θέλει να ακούσει για παζάρια και λαϊκές.

Φρικάρω και μόνο στην ιδέα!

Ένα παιδί που γεννήθηκε στα παζάρια, αλλά είναι «γεννημένο» για σαλόνια (χεχεχε)- σιγά μωρέ πως κάνεις έτσι; Να μην πω και γω κάτι να ευθυμίσουμε;

Και φτάνει η πολυπόθητη μέρα που όλοι τη θυμούνται και που εγώ δεν θέλω να σκέφτομαι. Γιατί;

Γιατί κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, ίσως επειδή μου το θυμίζουν όλοι ότι μεγαλώνω, κάνω τον απολογισμό μου. Τι κατάφερα, τι δεν κατάφερα, τι επέλεξα να πάρω μαζί και γιατί άφησα πίσω ότι επέλεξα να παρατήσω.

Και συνήθως ο απολογισμός βγαίνει κατά μου.

Με ρίχνει μόνο για εκείνη την ημέρα. Όλες τις υπόλοιπες που τον κάνω επίσης αντλώ δύναμη από τον ίδιο μου τον εαυτό και συνεχίζω.

Εκείνη την ημέρα, ετούτη την ημέρα όμως, δεν μπορώ να αντλήσω την ίδια δύναμη και μια μελαγχολία με συντροφεύει ακόμα και στο γιορτινό τραπέζι που οι δικοί μου με πολύ αγάπη μου αποδίδουν τιμές και δώρα!

Πως πέρασαν τόσα χρόνια και δεν το πήρα χαμπάρι! 

Σαν χτες θυμάμαι που ήμουν παιδί, θυμάμαι να παίζω μπίλιες κάτω από το σπίτι στις αλάνες και τη μαμά να βγαίνει στο μπαλκόνι και να ωρύεται για να την ακούσουμε και να μαζευτούμε σπίτι.

Σαν χτες ήταν που τέλειωσα το σχολείο, που, που, που

Και μόνο ετούτη τη μέρα συνειδητοποιώ πόσο μεγάλωσα! Τόσα χρόνια κύλησαν σαν νερό και γω νιώθω τον εαυτό μου ακόμα παιδί, με τα ίδια όνειρα (αυτό που το πας; Να μην έχω πραγματοποιήσει τα μεγαλύτερα όνειρά μου ακόμα!)με τα ίδια συναισθήματα (άντε να μην με αδικώ όχι ακριβώς τα ίδια, είναι λίγο πιο ώριμα τώρα) στον ίδιο τόπο (δεν το περίμενα ποτέ να γυρίσω πίσω).

Και όλα αυτά τα παθαίνω ανήμερα των γενεθλίων μου, δηλαδή 1 μέρα το χρόνο. Τις υπόλοιπες 364 είμαι φυσιολογική. Έτσι νομίζω δηλαδή!

Πφφφφ, εδώ δεν μπορώ να με καταλάβω εγώ που με ξέρω τόσα χρόνια, τι περιμένω; να καταλάβεις εσύ, το κουβάρι που προσπαθώ να ξετυλίξω μα όλο τυλίγεται;

Μη μου δίνεις και πολύ σημασία, νομίζω αύριο θα είμαι και πάλι φυσιολογική, όσο θεωρώ ότι είμαι δηλαδή (χιχιχιχιχι).

Υ.Γ1: Σε γενικές γραμμές καλά περνάω στα γενέθλια μου, μόνο τούρτα δεν σβήνω πια, κατά τα άλλα και τα δωράκια μου παίρνω και τις ευχές και τις εξόδους μου κάνω, αλλά να! Είναι αυτό το κάτι που λείπει και ειδικά αυτή την περίοδο, και ειδικά τον τελευταίο καιρό που δεν είμαι και στα καλύτερά μου. Και όπως λέει και η  φίλη μου η Ανδρομέδα και πολύ ΜΕ αρέσει (να το πω και σαλονικιώτικα) με πιάνει εκείνη η «αρχοντική μελαγχολία».

Υ.Γ2: Άλλα ξεκίνησα να λέω και αλλιώς κατέληξα, Πως το κάνω αυτό κάθε φορά ε;

 

Αυτό το τραγούδι, ερμηνευμένο από τη Χαρούλα, μου το αφιέρωνε ο αδερφός μου κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου όσο ζούσαμε μαζί στην Αθήνα.

Δεν ξέρω γιατί, δεν μου το εξήγησε ποτέ, απλά μου έλεγε ότι όταν το ακούει με σκέφτεται και θεωρεί ότι μου ταιριάζει. 

Κάθε φορά λοιπόν που κάνω τα γενέθλιά μου παρέα με την "αρχοντική μελαγχολία" μου- για να μην ξεχνιόμαστε- το ακούω.

 Αλλά όταν κάνω γενέθλια και είμαι καλά ακούω το εξής:

 τέλειο;;;;;; χαχαχαχαχχαχα

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Αγάπη και χαρά, εγώ ήδη άρχισα να χαμογελώ, πλησιάζει ώρα 00:00, φτου ξελευτερία!!!! :-)))))

Καλό Φθινόπωρο, με τα νέα μου

Καλό Φθινόπωρο και καλό μήνα να έχουμε όλοι μας, με υγεία και πολύ αγάπη.
Χαμόγελο και αισιοδοξία!

Στη ζωή μου η χαρά με τη λύπη διαδέχονται σχεδόν καθημερινά. Δύο έντονα συναισθήματα που χωρίς αυτά δεν έχω μάθει να ζω. Κρατάνε μια χρυσή αλυσίδα, η μια κυρία όμορφη από τη μία άκρη και η άλλη απεριποίητη κλαψιάρα να θρηνά κρατώντας την άλλη άκρη και κατά πως η κάθε μια τραβά πηγαινοέρχομαι και γω σχεδόν ακούραστα- μιλάμε τώρα για τρελό πηγαινέλα- μα δεν βαριέσαι μ' αυτά και μ' αυτά έγινα άνθρωπος αισθηματίας (να μην πούμε και κάτι για να ευθυμήσουμε;).
Στην εβδομάδα που πέρασε είχε τα πρωτεία η κυρία Χαρά, όχι για κάτι ιδιαίτερο αλλά να, για μικρά καθημερινά ευτράπελα.
Καταρχήν μετά από οικογενειακό συμβούλιο και κατόπιν δικής μου και των αδερφών μου (αδερφός-αδερφή) μεγάλης πίεσης, οι γονείς μου πήγαν-μετά από 8 χρόνια- διακοπές για 6 μέρες. Πάντα το οικονομικό και η ριμάδα η κρίση στη μέση, πάντα οι αέναες υποχρεώσεις, πάντα ένα "γιατί" τους έκοβε το δρόμο για ξεκούραση. Και ποιοι; Οι γονείς μου που κάθε καλοκαίρι μας πήγαιναν, όσο ήμασταν μικρά, 2-3 βδομάδες διακοπές στη θάλασσα, στη Γλύφα Φθιώτιδας συγκεκριμένα, που με τα χρόνια έγινε το δεύτερο χωριό μας. Είχαμε παρέα εκεί, πολύ στενούς και καλούς φίλους και δεν θέλαμε ούτε εμείς να πάμε κάπου αλλού όπου θα ήμασταν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.
Τέλοσπάντων ξέφυγα από αυτό που ήθελα να πω (έχω την τάση να λέω πολλά).  Είμασταν λοιπόν ότι οι γονείς έπρεπε να φύγουν για διακοπές. Το έχει ανάγκη κάθε άνθρωπος και όταν του δίνεται η ευκαιρία πρέπει να την αρπάζει. Στην αρχή είχαμε αντιρρήσεις, να τα λουλούδια η μαμά, να ο κήπος ο μπαμπάς, να τα γουρούνια και οι δυο μαζί (ναι καλά καταλάβατε έχουμε γουρουνάκια) μα τίποτε δεν μας πτόησε. Τα λουλούδια θα τα ποτίζω εγώ, λέω στη μαμά, τα γουρουνάκια θα τα πλένω και θα τα ταΐζω το πρωί εγώ και το απόγευμα που εγώ θα δουλεύω, η αδερφή ή ο αδερφός όποιος γύρναγε πιο γρήγορα από τη δική του δουλειά, όσο για τον κήπο, μια βδομάδα δεν χρειάζεται τίποτα, να 'ναι καλά τα πρωτοβρόχια τον πότισαν και στο τέλος της όταν πλέον θα γύριζαν θα μαζεύονταν και τα καλούδια. Έπρεπε να φύγουν γιατί και οι δυο έχουν πρόβλημα με τη μέση και δεν το βάζουν ποτέ κάτω, και επιπλέον θέλαμε να τους δούμε μετά από τόσα χρόνια σκοτούρας και υποχρεώσεων λιγάκι ξένοιαστους.
Αν κάποιος πριν λίγα χρόνια (2-3 δεν βάζω παραπάνω) μου έλεγε ότι εγώ θα τάιζα και θα έπλενα το γουρνοκούμασο θα του λεγα "τρελός παπάς σε βάπτισε" και όμως φίλοι μου το έκανα και αυτό. Έριξα πολύ γέλιο με τις συνομιλίες τους όποτε με έβλεπαν. Ευτυχώς ο πατέρας μου έβαλε πολύ μεράκι στο να φτιάξει το χώρο τους και όλα γινόταν πολύ εύκολα χωρίς να έρχομαι σε άμεση επαφή μαζί τους και χωρίς να λερώνομαι. Πάνε τα παλιά τα χρόνια που έμπαινες μέσα για να τα καθαρίσεις.
Βρε, τα καημένα, καλά τα λένε γουρούνια, μπαίνουν μέσα στην τροφή τους, κοιλιόδουλα καθώς είναι διεκδικεί το καθένα με τον τρόπο του όση περισσότερη τροφή μπορεί. Και επειδή εγώ με τον αδερφό λείπαμε τις περισσότερες ώρες, άρα πόσα αποφάγια να είχαμε δυο άτομα; δεν τους πήγαινα σχεδόν τίποτα άλλο εκτός από πίτουρο και δωσ' του διαμαρτυρίες και γουρουνίσματα. Μέχρι που μια μέρα μαζευτήκαμε στο σπίτι φίλοι, και ότι έμεινε από φρούτα-φλούδες-μακαρόνια κτλ το έριξα....πω πω πω κόντεψαν να με φιλήσουν... το "πλατσ πλατσ" που ακούγεται όταν τρώνε με λαχτάρα δεν λέγεται, μέχρι που ήθελα να βγάλω φωτογραφία ή να τραβήξω βίντεο, αλλά μετά το ξανασκέφτηκα και κάθισα στ'αυγά μου (θα ήταν γουρουνιά...χαχαχαχαχα).
Μα το πιο σημαντικό της όλης εβδομάδας ήταν η επιστροφή τους. Δεν λέγεται πόσο χάρηκα που ξεκουράστηκαν και πέρασαν καλά, αλλά και που επιτέλους κοιμήθηκα λίγο παραπάνω το πρωί, γιατί βλέπετε ξύπναγα να πάω στα γουρουνάκια, πότιζα τα λουλούδια (η μάνα μου έχει άπειρα), καθάριζα και το σπίτι, πήγαινα να ανάψω και τους παππούδες και μετά να γυρίσω να στολιστώ και περιχαρής να πάω για δουλειά.
Ξέχασα να σας πω, πήραν στα μπάνια και τη Μάγια, το 6ο μέλος της οικογένειας.
Η οποία από τότε που γύρισε είναι σαν να προσγειώθηκε απότομα στη σκληρή πραγματικότητα. Δεν της αρέσει πλέον ούτε το χωράφι, που πήγαινε με λαχτάρα λες και πήγαινε βόλτα στην εξοχή,ούτε τα γουρούνια που ακούγοντας τους ήχους τους γάβγιζε και τα έφερνε σε τάξη, ούτε νερό δεν πίνει. Κάθεται παραπονεμένη και φαντάζομαι ότι με τη φαντασία της είναι πάλι στις βουτιές και στις βόλτες στην παραλία. Θα σκέφτεται το έρμο "μου δείξαν τον παράδεισο και τώρα με φέραν πίσω; Άδικο" χαχαχαχαχαχα. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου από το πρωί δεν σηκώνει κεφάλι σας λέω!

Μα έγινε και κάτι που μου χάλασε και λίγο τη διάθεση, αυτό χτες με την ολοκλήρωση της διαδικασίας σήμερα.
Μεγάλωσα όπως πολλές φορές έχω πει μέσα στο πράσινο.
Για να καταλάβετε ακολουθεί μια φωτογραφία που είναι απέναντι ακριβώς από το σπίτι μου, στο οικόπεδο που κάποτε συστεγάζονταν ο πατέρας μου με τα αδέρφια του στην ίδια επιχείρηση (ώσπου να χωρίσουν :-( ).

φώτο 1

 Κάτω από αυτόν τον πλάτανο που βλέπετε (φώτο 1) παίζαμε ως παιδιά, όλη μέρα. Είναι γύρω στα 20 μέτρα το ύψος του και γέρνει- δεν ξέρω κατά πόσο μπορείτε να το καταλάβετε- σαν τον πύργο της Πίζας.

φώτο 2

Ακόμα και στη διπλανή επιχείρηση υπάρχει ένας ακόμα μικρότερος πλάτανος (φώτο 2).

Γενικά το χωριό μου, το οποίο βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού είναι στολισμένο με την ομορφιά της φύσης. Και τα δέντρα είναι που κάνουν το τοπίο πιο όμορφο. Κάποτε ο ασφαλτόδρομος που ενώνει το χωριό μου με τη διπλανή κωμόπολη ήταν από δω και από κει γεμάτος από πλατάνια, φτελιάδες και ένα σωρό πανέμορφα και πανύψηλα δέντρα και το σκηνικό θύμιζε τοπίο από ταινία. Έλα μου όμως που στο βωμό της εξέλιξης και της πρόοδο που έκανε επιτακτική την ανάγκη να φτιαχτούν επιχειρήσεις θυσιάστηκαν όλα και απέμεινε ένας κοινός ασφαλτόδρομος.
Και άντε αυτό έληξε, πριν χρόνια, σήμερα όμως που κόβουμε τα δέντρα αιώνων για να ζεσταθούμε μισό χειμώνα; Αυτό που το πας; Ποιοι εγκληματίες δίνουν τις άδειες και ποιοι αναίσχυντοι κάνουν τις άδειες πράξεις;
Δύο μέρες χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί το έργο της καταστροφής και τεμάχιζαν κομμάτι-κομμάτι. Το μηχανάκι δούλευε από χτες ασταμάτητα και ήταν αυτό που  με ξύπνησε το πρωί  σήμερα. Σηκώθηκα με μαύρη καρδιά. Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Ένα δέντρο που έστεκε εκεί πολλά πολλά χρόνια πριν γεννηθούμε εμείς, που θύμιζε ζωή, οξυγόνο και υγεία έγινε κούτσουρο για τη σόμπα και το τζάκι κάποιων (που δυστυχώς ξέρω ότι έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν ξύλα, όπως πολύ καλά ξέρω πόσο πλεονέκτες, εγωκεντρικοί και αναίσχυντοι είναι).

Και εκεί που ήθελα να γελάσω με τα δικά μου κατορθώματα ως κτηνοτρόφου και τα κατορθώματα που θα μου περιέγραφαν οι γονείς για τη Μάγια (γιατί δυστυχώς βίντεο δεν είχαν μαζί να τραβήξουν) ξαφνικά δεν ήθελα να πω τίποτα.
Η βροχή με έβγαλε από το δωμάτιο και βγήκα έξω να μυρίσω το βρεγμένο χώμα, μα μύρισα πριονίδι από κομμένο ξύλο και ήθελα τόσο να το μοιραστώ!!!!

Οι φωτογραφίες τραβηγμένες από τη βεράντα του σπιτιού μου, ο κομμένος κορμός δεν φαίνεται ούτε κατά το ήμισυ!!!!!!
Πολύ φοβάμαι πως όποιο δέντρο απόμεινε στις άκρες των δρόμων θα γίνει έρμαιο στο στόμα κάποιας ξυλόσομπας για το χειμώνα :-(

Σήμερα γάμος γίνεται!

Τα προεόρτια ...Δίσκος από τους αρραβώνες

Σήμερα γά- σήμερα γάμος γίνεται….. 

Ε καλά! Όχι και σήμερα.

Σε ‘κανα χρόνο από τώρα, απλά σήμερα έμαθα ότι θα γίνω κουμπάρα!

Ωχ μανούλα μου ήδη αγχώθηκα…

Πότε θα μαζέψω λεφτά; Γιατί δεν είναι μόνο τα κουμπαριλίκια, είναι και ο γάμος του αδερφού που θα γίνει του χρόνου τον Σεπτέμβριο.

Πότε θα χάσω κιλά; Ή μάλλον πως; Γιατί δεν το κλείνω το ρημάδι και όλο τσιμπολογάω, και αν μου πεις για γλυκά, μανούλα μου γλυκιά, αναστενάζουν τα κουτάλια!

Σαββατόβραδο και γω ψάχνω για φορέματα, εμ πως! Να μην ξέρω από τώρα τι θα βάλω του χρόνου; Χαχαχαχα

Μόνο που η φωνούλα στο κεφάλι μου ψιθυρίζει «άντε και τα βρήκες, θα χωρέσεις;»

Μάλλον θα ξαναρχίσω το κάπνισμα… κοντεύω χρόνο ακάπνιστη και πήρα γύρω στα 10 κιλά... δεν συμφέρω, κέρδισα από τα πακέτα, τα ξοδεύω στο φαΐ, καλύτερα να με ντύνουν παρά να με ταΐζουν-καλά είμαι και λίγο υπερβολική- ευτυχώς είμαι ψηλή και δεν μου πολυφαίνονται, τα ρουχάκια μου όμως το ξέρουν, αναστενάζουν τα κακόμοιρα....

Μπα, όχι θα το παλέψω, δεν το βάζω στο στόμα μου, ειδικά τώρα που θα κάνω και οικονομία!!!!!!

Πάντως έτσι όπως πάω εγώ τσιγάρο και φαγητό κομμένα ΚΑΙ διακοπές κομμένες (αυτές που τις πας;), 5 γάμους θα κάνω στο τέλος…χαχχαχαχαχα

Άντε τώρα να σταματήσω τη φλυαρία και να πάω καμιά βολτίτσα να με χτυπήσει λίγο το Αυγουστιάτικο αεράκι μπας και ξελαμπηκάρω.
Καλό βράδυ φιλαράκια μου όμορφα, καλά να περνάτε ότι και να κάνετε....

 

 Υ.Γ: Το τραγούδι του γάμου δεν μπορεί να λείπει από αυτήν την ανάρτηση!!!!

Μάνα, ποιον θα φωνάζω εγώ τώρα μάνα!

Από την ίδια κοιλιά δεν βγήκαμε μάνα; 

Τον ίδιο πόνο δεν πέρασες μάνα;

Την ίδια αγάπη και διαπαιδαγώγηση μάνα δεν μας έδωσες;

5 παιδιά μάνα γέννησες και άλλα τόσα έχασες.

Πέντε ανάσες, πέντε πόνοι, πέντε πληγές!

Μάνα σ ‘ευχαριστώ

Μάνα σ’αγαπώ συγχώραμε

Μάνα μου έλειψες

Μάνα πονάω

Μάνα είσαι λάθος

Πέντε φωνές, διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικά αισθήματα, γεννημένοι από τα ίδια σπλάχνα, μέσα στην ίδια φτώχεια.

Φεύγοντας μάνα παρήγγειλες αγάπη, μέσα από το γέρικο κορμί σου φώναζες στους κλώνους σου «αγάπη, ο Χριστός είναι αγάπη, είπε αγάπη, στη χαρά και στη λύπη αγάπη» και οι περισσότεροι κλαίγανε με σκυμμένο το κεφάλι αναλογιζόμενοι το βάρος της αχαριστίας τους στη ζωή, της αποστασίας των, της απανθρωπιάς.

«Παιδάκια μου, παιδιά μου όμορφα, είστε η χαρά μου, ο πλούτος μου, είστε η συνέχειά μου… Παιδάκια μου όμορφα να έχετε αγάπη, να είστε δεμένοι ο ένας με τον άλλο να βοηθιέστε, τι άλλο να ζητήσω από το Θεό μου χάρισε τον κόσμο όλο μέσα από σας»

Το στόμα σου γεμάτο ευλογίες και αγάπη, μα και ένα παράπονο πικρό «έχω και έναν γάιδαρο δεν ήρθε να με δει» και ήρθε μάνα ο «γάιδαρος».

Πως γίνεται ο άνθρωπος να μην λυγάει στη θέα του θανάτου;

Κάλιο αργά παρά ποτέ.... επανήλθα!

Ψάχνω να βρω την έμπνευση απεγνωσμένα, για να εκφράσω αυτά που έχω μέσα μου, να τα μοιραστώ μαζί σας, μα του κάκου. Κάποτε νόμιζα ότι την είχα στο τσεπάκι, ότι δικαιωματικά μου ανήκε, όμως από την πολύ υπερηφάνεια και τον εγωισμό, καβάλησα το καλάμι και μην σας πω πως ένιωσα στην πτώση!!!!

Υπήρχαν αναλαμπές στο διάστημα διακοπής, μα ήταν μόνο αναλαμπές, σαν τον ψυχορραγούντα που στο χάσιμο του ξυπνάει ζητάει να φάει να πιει και λέει και κανένα καλαμπούρι. Κάπως έτσι είναι και η δική μου πένα. Ατυχής ή όχι η παρομοίωση εγώ έτσι τη βλέπω.

Και έχω τόσα πολλά που θέλω να πω!

Να μιλήσω για το καλοκαίρι που έφυγε.. ε τι απέμεινε πια, μόνο η ουρά, να μιλήσω για ανθρώπους που χάθηκαν από τη ζωή μας (θα με πνίξει πάλι η συγκίνηση και δεν θα αρθρώσω λέξη), να μιλήσω για την άδεια που δεν θα γίνει διακοπές!!!

Κάποτε έπαιρνα άδεια από τη δουλειά και έλεγα φεύγω διακοπές για δύο βδομάδες, που σήμαινε παίρνω άδεια και θα είμαι λίγο θάλασσα, λίγο κρασί και το αγόρι μου, τώωρα λέω έχω άδεια που σημαίνει σπίτι, σπίτι και πάλι σπίτι, άντε μην είμαι και τόσο άδικη και λίγο πλατεία κάτω από τα πλατάνια για καφέ ή ποτάκι το βράδυ.

Και το ξαναλέω μην είμαι αχάριστη, τουλάχιστον θα ξεκουραστώ 2 βδομαδούλες, ενώ άλλα «παιδάκια» δεν θα πάρουν ούτε βδομάδα (σσς ο αδερφός μου) και δουλεύουν από το αξημέρωτο μέχρι 20:00 το βράδυ για κάτι ψωροευρώ. Θάλασσα μπορεί να μην δω φέτος αλλά τουλάχιστον είμαι στη φύση, βλέπω βουνά, πράσινο γαληνεύει λίγο το μάτι από το άγριο της πόλης.

Ααα και άμα λάχει ακούμε και καμιά αρκούδα! Αυτό δεν σας το ‘πα! Καθισμένοι στην αυλή του σπιτιού της γιαγιάς (χωρίς τη γιαγιά :-( ) πίναμε τσιπουράκι εις μνήμην και καλαμπουρίζαμε (γιατί ως γνωστόν γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς γέλιο δεν ταιριάζει) και ξάφνου ακούγεται ένα μουγκρητό από το βουνό… στην αρχή λέγαμε μας γελάνε τα αυτιά μας (ξέρεις τώρα λίγο το τσιπουράκι, λίγο η θλίψη…) μα αυτό μετά από 7-10΄ ξανακούστηκε και συνεχίστηκε για όλο το βράδυ σχεδόν, και το σούρουπο της άλλης μέρας. Καλέσαμε τον πρόεδρο του χωριού, το άκουσε και αυτός. Και το δικαστήριο αποφάνθηκε Ναι ναι ήταν η σκανταλιάρα αρκουδίτσα που τελευταία κατεβαίνει μέχρι τους πρόποδες του βουνού (λίγα μέτρα από τα σπίτια) και χαλάει τα μελίσσια, και τρώει «ζωντανά»… Κανένα ταίρι καλούσε ή πληγωμένη ήταν η καψερή και φώναζε για βοήθεια, ελπίζω να βρήκε τον τρόπο της και να μην «χάθηκε». Δυστυχώς έχει κάνει πολλές ζημιές και οι «πληγέντες» παραμονεύουν με τουφέκι…δυστυχώς!

Πάλι ξέφυγα από το θέμα μου…αλήθεια ποιο ήταν; Α ναι! Έμπνευση γιοκ! Δεν πειράζει θα έρθει που θα πάει, με το πες πες όλο και κάτι θα αρμεχτεί.

Δεύτερη μέρα αδειούχα λίγο το μυαλό πιο ήρεμο (γιατί η ψυχή έχει δρόμο ακόμα) είπα να πω μια καλημέρα, να δώσω και μια παρουσία τόσο καιρό που άφησα το σπιτάκι μου και έπιασε αράχνες! Δεν είναι ότι δεν είμαι νοικοκυρά, όχι μην το σκεφτεί κανείς αυτό! Να τώρα που μιλάμε θα βάλω και κατσαρόλα καθ’ ότι η αδερφή μετακομίζει και πήγαν οι συμπεθέρες (δ.δ μαμά και πεθερά) να καθαρίσουν. Εγώ έμεινα πίσω να φροντίσω το καινούργιο της απόκτημα την Μπαλού

και να φτιάξω και ένα πιάτο φαΐ, θα σιδερώσω κιόλας! Είδατε που σας τα ‘λεγα; Κορίτσι για σπίτι η δικιά σας (να μην πούμε κάτι να αστειευτούμε κιόλας;)

Καλημέρα λοιπόν αγαπημένοι μου φίλοι, μου λείψατε πάρα πολύ, μου έλειψε πιο πολύ να σας διαβάζω, θα επανορθώσω σιγά σιγά, θα βρω το δρόμο μου…

Και να λέμε και καμιά «….» να περνάει η ώρα γιατί με αυτά και μ’αυτά που γίνονται θα τρελαθούμε!