Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

ΛΑΘΗ

Ποιος δεν κάνει; Τόσα και τόσα λάθη, στρωμένα σαν χαλιά κάτω από τα πόδια μου και χλευάζουν τη ζωή μου σε κάθε αναδίπλωση τους. Νόμιζα ότι ήμουν δυνατή και προκαλούσα τη μοίρα να μου αποδείξει το αντίθετο, μα έρχεται και εκείνη η στιγμή που σου ανταποδίδεται η ειρωνεία. Φάνταζε μακρινή στα μάτια μου η δοκιμασία της χαράς, του έρωτα, της ανάγκης να είσαι με κάποιον και αυτός ο κάποιος να σου χαρίζει στιγμές σχεδόν στα όρια της ευτυχίας.
Έμαθα μόνη μου να παλεύω τους δαίμονες μου- γιατί αυτούς μόνο εγώ μπορώ να τους νικήσω.
Έμαθα μόνη μου να παλεύω την καθημερινότητα μου με όποια δυσκολία αυτή έφερνε και αυτή η επίγνωση του μοναχικού αγώνα έχτιζε τοίχους γύρω μου και κάθε άνθρωπος που τόλμαγε να πλησιάσει έσπαγε τα μούτρα του.
Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να ανοίγεις τρύπα στον τοίχο με το νύχι; Σκέψου το λίγο! Κάθε τι έμαθα να το σκοτώνω μόνη μου και ακόμα και όταν ήθελα κάποιον για συντροφιά μου, τον ένιωθα ξαφνικά εμπόδιο, να εκφραστώ ελεύθερα, να πονέσω ελεύθερα, να εκδηλωθώ ελεύθερα.
Δύσκολα σέβεται κάποιος που δεν σε ξέρει το ελεύθερο της έκφρασής σου. Δεν σε γνωρίζει και είναι έτοιμος να σε κρίνει με βάση τη δική του οπτική. Δύσκολα αγκαλιάζει και σέβεται τον τρόπο σου γιατί αυτός δεν τον έχει μαθημένο έτσι…
Δεν το παρεξηγώ, ίσα ίσα που το κατανοώ και το δικαιολογώ.
Πώς να δεχτείς εσύ το «κλείσιμο» του εαυτού μου όταν καλά καλά δεν με γνώρισες; Και πώς να πιστέψεις ότι δεν έχει να κάνει με σένα όταν απομακρύνομαι και όταν σταματώ να επικοινωνώ έτσι ξαφνικά; Πώς να σε κάνω να καταλάβεις ότι όλη αυτή η συμπεριφορά είναι συνήθεια χρόνων που δύσκολα πετιέται από πάνω μου;
Έμαθες να μαγειρεύεις πριν πεινάσεις και έμαθα να μαγειρεύω όταν πια με θέριζε η πείνα, όχι γιατί δεν είχα την προνοητικότητα από πριν, όχι γιατί το αμελούσα, αλλά γιατί υπήρχαν εμπόδια, πολλές φορές ανυπέρβλητα.
Έμαθες να προσπερνάς τη θλίψη, το άγχος με το χαμόγελο, με μια έξοδο, με ένα ποτό, με ένα χορό.
Έμαθα να προσπερνάω τη θλίψη και το άγχος μου μόνη, σε ένα δωμάτιο γράφοντας για όνειρα, για ελπίδες, ακόμα και γι’αυτόν τον ίδιο πόνο που με τυρρανούσε, για να μπορέσω να βγω μετά και να χαμογελάσω ξανά και να φωνάξω «όλα εντάξει».
Έμαθες να γεμίζεις τη ζωή σου εμπειρίες έχοντας πάντα δίπλα σου, μαζί σου, μέσα σου… παρέα…
Έμαθα να γεμίζω εμπειρίες τις πιο πολλές φορές κρατώντας τον άλλο σε απόσταση.
Δεν είναι ότι δεν θέλω να μοιραστώ. Θέλω να δώσω, έχω ανάγκη να δώσω, έχω ανάγκη να νιώσω…
Δεν μπορώ εύκολα να ξεκλειδώσω, χρόνια κλειδαμπαρωμένη, έχει σκουριάσει το κλειδί. Και άντε να χεις υπομονή να το λαδώσεις σιγά σιγά και όπου βγει.
Δεν μπορώ εύκολα να ανοίξω το στόμα μου και να βγάλω τα καλά φυλαγμένα «κρυφά» μου, εκείνες τις μύχιες σκέψεις που άλλοτε με πονάνε, άλλοτε μου γελάνε, άλλοτε με οπλίζουν με δύναμη, άλλοτε με σπρώχνουν στο σκοτάδι.
Θέλω να φωνάξω φύγε, μα μια δύναμη ανώτερη από μένα σου λέει κράταμε απόψε, κράταμε όσο μπορείς, νιώσε με, κάνε με δική σου για όσο αντέξει αυτό το «εμείς». Μα αυτή η ανώτερη δύναμη είναι που με τρομάζει τόσο και ο φοβισμένος-δειλός εαυτός μου κάνει πίσω και τρέχει να κρυφτεί, στο μόνιμο, χρόνιο σταβέντο του.
Δεν έχω την απαίτηση από κανέναν να αλλάξει και να έρθει στα δικά μου μέτρα και σταθμά. Απαίτηση έχω μόνο από τον εαυτό μου. Αυτός πρέπει να αλλάξει, να βρει τη χαμένη του ζωντάνια, να πάρει πίσω την κλεμμένη του μορφή. Απαίτηση έχω από τον εαυτό μου να θάψει τα «κακά» του και να πάρει τη γιορτινή του φορεσιά. Απαίτηση έχω να με αγαπήσω ξανά, για να μπορέσω να αγαπήσω εσένα και όποιον άλλο…
Δεν αντέχω τη σκέψη ότι θα με κοιτάς και δεν θα με αναγνωρίζεις, θα με κοιτάς με περιφρόνηση, θα με κοιτάς χωρίς να μπορείς να με καταλάβεις.
Θέλω τόσο πολύ να με αισθανθείς…
Το μεγαλύτερο λάθος μου δεν είναι που δεν σου μιλάω ακόμα για τη ζωή μου, για αυτά που έχω περάσει, το μεγαλύτερο λάθος μου είναι που πανικοβάλλομαι και αντί να ηρεμήσω και να αντιμετωπίσω τα καινούργια δεδομένα, εξαφανίζομαι. Και έχεις δίκιο να βάζεις στο μυαλό σου διάφορα και να φτιάχνεις σενάρια προσπαθώντας να καταλάβεις τι έγινε, τι έφταιξε. Εγώ στη θέση σου θα έκανα χειρότερα. Και η πλάκα είναι ότι δεν μου αρέσει καθόλου να κάνω ότι δεν μου αρέσει να μου κάνουν.
Να που με εσένα σπάω κάθε αρχή μου.
Και το ακόμα καλύτερο σενάριο είναι ότι δεν νιώθω καμία ντροπή, καμία τύψη, καμία αίσθηση ότι κάνω κάτι μεμπτό. Και αυτό είναι από μόνο του παράλογο για τα δικά μου δεδομένα.
Τα χω χαμένα, γράφω μπερδεμένα γιατί στο μυαλό μου επικρατεί το χάος του μπερδεμένου κουβαριού. Και άντε να βρω τώρα την άκρη και να το τυλίξω ξανά.
Μου λείπεις κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο πολύ. Θέλω να σε βλέπω, να σε ακούω, να σου μιλάω, θέλω να βιώσω κομμάτια της καθημερινότητας σου και συ της δικιάς μου… θέλω να μπορώ να σε αισθάνομαι δικό μου και γω να γίνω δικιά σου, με κάθε τρόπο.
Θέλω να κοιταζόμαστε στα μάτια και να μην χρειάζεται να τα πούνε οι λέξεις. Να μιλάνε οι ματιές και οι πράξεις.
Εκπληκτικό! Και να σκεφτείς ότι δεν σε ξέρω καθόλου…
και πώς να μη νιώθω παλαβή με αυτά που σκέφτομαι και να τρέξω ξανά σαν τη στρουθοκάμηλο να χώσω το κεφάλι στη μοναξιά μου και να νομίζω ότι εξαφανίστηκα!!!!
Όμως είμαι εδώ. Ότι ώρα, όποια στιγμή είμαι εδώ….
Και κάτι περιμένω, κάτι που μου χρωστάει η ζωή ως αντάλλαγμα!


4 σχόλια:

  1. βρες την άκρη του κουβαριού και κάνε αυτό που ξέρεις. έχεις τη δύναμη.
    όσο για τα λάθη, είναι αυτά που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μας.
    φαντάσου έναν άνθρωπο που δεν κάνει λάθη. είναι σαν τη θάλασσα χωρίς το κύμα. μπορεί να την απολαμβάνεις αλλά για λίγο. μετά τη βαριέσαι. γιατί δεν έχεις την προσμονή πότε θα καλμάρει για να την απολαύσεις (έστω για λίγο). είσαι ζωντανή και εύχομαι να έχεις πάντα αυτή τη ζωντάνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νίκη μου χάθηκες καλή μου !!! Ποταμός οι σκέψεις σου και μιλά για λάθη !! Μα ποιος δεν κάνει λάθη , αρκεί που τα γνωρίζεις !! Μην χάνεσαι , μην αναλώνεσαι άδικα , καταλαβαίνω το κλείσιμο σου και αληθινά θέλω να βρεις την άκρη του νήματος και να προχωρήσεις όπως μόνο η ψυχή σου λαχταρά !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπάρχουν σημεία στο κείμενό σου που τα κατανοώ πλήρως και σε νιώθω, γιατί κάπως έτσι λειτουργώ κι εγώ...
    Λάθη κάνουμε όλοι. Εσύ όμως αναγνωρίζεις ποια είναι, κι αυτό είναι το πρώτο (και το πιο σημαντικό) βήμα για να τα διορθώσεις. Να είσαι καλά, πάνω από όλα και πρώτα από όλα· κι όλα τα άλλα θα γίνουν.
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή