Γιατί έχω μείνει
πίσω;
Γιατί αγαπώ την παράδοση, και ας χαρακτηρίζομαι από κάποιους οπισθοδρομική;
Γιατί εκτιμώ
περισσότερο τους «τότε» Έλληνες από τους «τώρα»;
Μικρότερη, από το
γυμνάσιο μέχρι και το τέλος της σχολικής φοίτησης πήγαινα χορευτικό, αλλά παρόλ’αυτά
δεν μου άρεσε να ακούω παραδοσιακά, παρά μόνο όταν χόρευα σε παραστάσεις.
Όταν όμως τα άφησα
όλα πίσω μου και μπήκα στον επαγγελματικό στίβο, τότε άρχισε να μου λείπει η
επαφή μου με την παράδοση, έστω και αυτή η «πλατωνική» σχέση που είχα μαζί της.
Δυστυχώς όσο και αν προσπάθησα στην Αθήνα και αργότερα στη Θεσσαλονίκη που
έμενα, δεν μπορούσα λόγω ωραρίου να ακολουθήσω κάποια μαθήματα ξανά
παραδοσιακού χορού και τώρα που γύρισα πίσω, επίσης το ίδιο.
Μεγάλη η
απογοήτευση που ένιωθα και νιώθω, αλλά το προσπερνάω.
Δεν ξέρω πότε
ακριβώς άρχισε να μου αρέσει ως άκουσμα, ως τρόπος διασκέδασης, η δημοτική
μουσική.
Θυμάμαι σκηνές με
πρωταγωνίστρια εμού της ιδίας, να καθαρίζω το σπίτι (συνήθως βράδυ με έπιανε η
λόξα) και να έχω τέρμα τα τσάμικα και τα συρτά και πότε πότε, έχοντας πάντα το
σφουγγαρόπανο στο χέρι να ρίχνω και καμιά στροφή, αλλά υπήρχαν και φορές που
από το άκουσμα ενός τραγουδιού…
Μια κοπέλα νέα, με το κεφάλι μέσα στα χέρια της,
να προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυα-ποτάμι που έτρεχαν πλέον από τα μάτια της γκρεμίζοντας τα θεμέλια της ηρεμίας,
να προσπαθεί να πετάξει από την καρδιά τις θύμισες που της ξύπνησε εκείνο το
τραγούδι, που μιλούσε για ένα πουλάκι ξένο, μακριά από αγαπημένους ανθρώπους,
μακριά από το σπίτι της, τη γειτονιά της, να αλλάζει μόνη το χρόνο χωρίς να
έχει έναν άνθρωπο δίπλα της, να της πιάνει το χέρι και να της ευχηθεί «καλή χρονιά»
και όταν το τηλέφωνο χτυπούσε και η αναγνώριση έγραφε «σπίτι» ένας κόμπος
έφραζε το λαιμό και δεν μπορούσε να βγάλει μιλιά «Χρόνια πολλά» ψιθύριζε μέσα
από τα αναφιλητά της. Μόνο τα τραγούδια την έκαναν να αναθαρρήσει. Τραγούδια που
της κρατούσαν συντροφιά τις δύσκολες ώρες, τραγούδια που της έφερναν κάποιες φορές δάκρυα
στα μάτια, αλλά μιλούσαν για αλήθειες που έζησε ο λαός της και εκείνη αγαπούσε
από μικρή τις αληθινές ιστορίες, γιατί είχαν αληθινό συναίσθημα σε κάθε λέξη
και όχι αποκυήματα φαντασίας.
