Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Ο Στρατηγός


Ιστορίες της νύχτας





Μα δεν είναι εκπληκτικό με ποιο τρόπο καλύπτει την ασχήμια η νύχτα; Απλώνει τη φορεσιά της και όλα κρύβονται, όλα γίνονται τίποτα!
Η νύχτα, αχ πόσο την έχει αγαπήσει αυτή τη μαύρη φορεσιά της γης! Κομμάτι του εαυτού της. Αν ήταν φόρεμα θα την είχε κάνει δέρμα, έτσι ένιωθε! Μα και την φοβόταν συνάμα. Δεν λένε, αλήθεια, ότι αγαπάς το φοβάσαι κατά κάποιο τρόπο; Μην το πληγώσεις, μην το χάσεις, μην σου φύγει, μήπως σταματήσει να σε αγαπά και αυτό.
Χρόνια ολόκληρα στεκόταν μόνη στο σκοτάδι και έβαζε αντιμέτωπο τον εαυτό της. Εκεί έβρισκε όλα τα πάθη της, όλα τα λάθη της, τότε αποκαλυπτόταν πάντα ο πόνος και η μοναξιά της. Πολύτιμες στιγμές που όποιος και να ήταν δίπλα της, δεν μπορούσε να δει αυτό που με ιδιαίτερη μαεστρία έκρυβε το σκοτάδι.
Η νύχτα σαν τη γόησσα καλύπτει κάθε τι βρώμικο, κάθε τι που δεν θέλει να φανεί  στο φως είτε γιατί ντρέπεται, είτε γιατί δεν αρμόζει του φωτός, είτε γιατί αυτό που φαίνεται πρέπει να ντύνεται πάντα με το μανδύα της δύναμης και της υπομονής.
Για πολλά χρόνια δυνατή, αισιόδοξη, για πολλά χρόνια ο στύλος και το στήριγμα, ο «στρατηγός» όπως της αποδόθηκε ο τίτλος: «μίλησε ο στρατηγός πάσα αρχή πασαύτω» και όλα γίνονταν γιατί μίλησε ο στρατηγός και ο λόγος του είναι διαταγή και συμβόλαιο.
Δεν μπορούσε να κατηγορήσει κανέναν γι’ αυτό, γιατί εκείνη ήταν που διάλεξε να σηκώσει το φορτίο, εκείνη διάλεξε τον δύσκολο δρόμο, αλλά τελικά αυτό ανάπαυε την ψυχή της.
Διάλεξε να στηρίξει την οικογένεια, διάλεξε να σπουδάσουν τα αδέρφια της, διάλεξε να τραβήξει κουπί για να σωθεί το μικρό τους καραβάκι από τη φουρτούνα, γιατί έβλεπε στα πρόσωπα τους το φόβο του τέλους, αυτό το πάγωμα που σου προκαλεί το σοκ και δεν μπορείς να κουνήσεις ούτε το μικρό σου δακτυλάκι. Και τα κατάφερε…

Μα στο σκοτάδι, εκείνες τις ώρες που όλοι κοιμούνται, κάθετε μόνη θαυμάζοντας τον έναστρο ουρανό και μιλάει με τα αστέρια, τους εξομολογείται τους έρωτες που χάθηκαν, τα χρόνια που πέρασαν, τα δάκρυα που χύθηκαν κρυφά πάντα τη νύχτα, τη μοναξιά που ένιωσε στο βωμό της θυσίας. Γιατί έτσι είναι στη ζωή, κάποιος τραβάει μπροστά και θυσιάζεται για να ζήσουν καλύτερα οι άλλοι. Και δεν μετανιώνει ποτέ για τη θυσία, γιατί τροφοδοτείται από την καρδιά….
Δεν μετάνιωσε ποτέ για τα χρόνια που πέρασαν, όπως πέρασαν, αλλά να! Ήταν κάποιες βραδιές σαν και τούτη που την έπιανε το παράπονο. 
Θα ‘θέλε να είχε και εκείνη ένα στήριγμα, ένα ανθρώπινο στήριγμα-γιατί τον Θεό Τον είχε πάντα, χωρίς Θεό δεν θα έκανε τίποτα- μα την ίδια στιγμή μάλωνε τον εαυτό της για τις σκέψεις της και τη δειλή θλίψη που άφηνε να τρυπώσει στην καρδιά της, σκεπτόμενη άλλα πιο σημαντικά. Πόσοι άνθρωποι άραγε την ίδια στιγμή κάθονταν μόνοι, σαν και εκείνη, και υπόφεραν; Πόσοι πάλευαν στο κρεβάτι του πόνου, πόσοι πάλευαν να βγάλουν τη νύχτα ξαπλωμένοι στο παγωμένο τσιμέντο, πόσοι έκλαιγαν τον άνθρωπο τους;
Και σ’αυτές τις ευλογημένες σκέψεις που σου φέρνουν δάκρυα στα μάτια και πονάς για εκείνους που περνούν χειρότερα από ‘σένα, τρύπωνε το διαολάκι-γιατί αυτή είναι η δουλειά του στο κάτω κάτω- και της έφερνε στο νου όλους εκείνους που γλεντούσαν, που χόρευαν, που έβλεπαν τον ίδιο ουρανό με εκείνη αλλά καθισμένοι σε ένα γιοτ, ή σε μια παραδεισένια παραλία με το κοκτέιλ στο χέρι… Αχ! Το άτιμο το διαόλι τι δουλειά μπορεί να σου ανοίξει!!!
Με αναστεναγμό άφηνε τότε τη θέση της και πήγαινε για ύπνο, αλλά πριν προσευχόταν για όλους αυτούς που έφερνε στο νου. Για εκείνους που πονούσαν σωματικά ή ψυχικά, αλλά και για εκείνους που διασκέδαζαν και περνούσαν καλά, γιατί την προσευχή όλοι την έχουν ανάγκη, αυτό τουλάχιστον πίστευε!
Και έτσι αναπαυμένη άφηνε το σκοτάδι να καλύψει κάθε πόνο, κάθε δάκρυ, κάθε βαρυγκωμιά, γιατί ήξερε ότι πολύ γρήγορα θα ερχόταν το φως και θα ξυπνούσε πάλι ο «στρατηγός» που δεν φοβόταν πόλεμο, που δεν φοβόταν δυσκολία, που έδινε κουράγιο, που έδινε αγάπη, που έδινε την ψυχή του για να βλέπει χαμόγελα στα μάτια και ελπίδα.

Ευτυχώς στη ζωή μας υπάρχουν πολλοί κρυφοί «στρατηγοί» άντρες και γυναίκες που σηκώνουν το βαρύ φορτίο της θυσίας και της μοναξιάς για να ζούμε κάποιοι άλλοι καλύτερα.
Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στο νέο, ιδιαίτερο δρώμενο που διοργανώνει με μεγάλη μαεστρία η φίλη Αριστέα.
Δεν μπορούσα να σκεφτώ κάποια ιστορία να γράψω, καθ’ότι είμαστε σε έναν οργασμό εργασιών στο σπίτι και ησυχία δεν βρίσκουμε πουθενά, βλέπετε καλυτέρεψε κατά πολύ ο καιρός, σκάσαμε εν ολίγοις και ξεσηκωθήκαμε για βαψίματα, μερεμέτια κτλ κτλ μη μας βρει ο γάμος αχούρι…..
Εύχομαι ότι καλύτερο για όλους μας! Καλό μήνα (αν και έχει πάει ήδη 10) με ένα καλοκαίρι να δείχνει από τώρα το δυναμισμό του!

 


 

  •  εικόνες από το διαδίκτυο

17 σχόλια:

  1. Από έναν άλλο ισόβαθμο αξιωματικό της ζωής (Καπετάνιο με φωνάζανε, γιατί άραγε;), σου στέλνω τη συγκίνηση και την αγάπη μου γι αυτό που έγραψες. Μόνο κάποια γυναίκα που έχει επιλέξει αυτή τη θητεία στη ζωή της και καταλήγει με τα γαλόνια της μοναξιάς, μπορεί να καταλάβει...
    Φιλιά πολλά Νίκη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με συγκίνησε βρε κορίτσι μου γλυκό.
    Πολύ δυνατή η ιστορία-αλήθεια που έγραψες.
    Δυνατές και ευλογημένες να είναι όλες οι "Καπετάνισσες" που λέει η Μαρία από πάνω και όλοι οι "Στρατηγοί"
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι όμορφα όσα διαβάζω στο καφενείο σας, μπράβο κορίτσια, τόσο όμορφες αναρτήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πόσο δυνατό κείμενο Νίκη μου, με συγκίνησες βαθιά... μπράβο κοριτσάκι μου!!! Καλή ευκολία με τις ετοιμασίες σας, με το καλό ο γάμος!!! Σε φιλώ πολύ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Νίκη μου υπέροχο και καλογραμμένο το κείμενό σου!
    Σε ευχαριστώ πολύ πολύ κορίτσι μου γλυκό!
    Πολλά φιλιά και καλή εβδομάδα να έχεις! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τι όμορφο κείμενο και τι όμορφες σκέψεις Νίκη μου!!! Γέμισες την ψυχή μου όμορφες εικόνες και συναισθήματα, ακόμα και με τις "παραπονιάρικες" σκέψεις...
    Να είσαι καλά κορίτσι μου, σ' ευχαριστώ!
    Καλή σου εβδομάδα
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Όμορφες σκέψεις, όμορφο κείμενο, δυνατό, που μιλά σε κάθε λέξη του. Και η εικόνα στο τέλος, πόσο αλήθεια.
    Να 'σαι καλά Νίκη με την υπέροχη Νυχτερινή σου Ιστορία! !:)
    Καλή εβδομάδα να έχουμε! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πολύ δυνατό αυτό που έγραψες... υπέροχη συμμετοχή!
    Καλή δύναμη με τις δουλίτσες!
    Φιλιά και να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ε λοιπόν αυτή η στρατηγός πάντα εκεί θα είναι για να προσφέρει και να την "εκμεταλλεύονται". Και όχι στα μετόπισθεν -όπως συνηθίζουν οι στρατηγοί στις μάχες- αλλά στην πρώτη γραμμή.
    Γεννήθηκαν έτσι. Όσο και να νομίζουν ότι οι συνθήκες της ζωής τις οδήγησαν καρμικά εκεί, στην ουσία έχουν γεννηθεί μπροστάρηδες και προστάτες.
    Νίκη, ένα μπράβο και από μένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλη βδομαδα να χεις Νικη μου!! Ποσοι στρατηγοι γυρω μας!! Κρυφοι και φανεροι. Να βαστουν τα γκεμια, τα φρενα.. Να ανοιγουν δρομο με αγαπη και ταπεινοτητα σε αλλους..
    Κι αυτος ο ουρανος παντα στηριγμα!! Υπεροχη ιστορια!! Σε φιλω καλο μου και να σου πω κι εσενα οτι ξαναγραφτηκα στο blog σου, γιατι ειχα ενα προβλημα με τις ρυθμισεις του δικου μου. ☺

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Με μαθηματική ακρίβεια, κάθε "στρατηγός" δυστυχεί κι όσοι είναι γύρω του ευτυχούν εις βάρος του. Θεματικά τη βρήκα πολύ ιδιαίτερη, κάθε κείμενο σου άλλωστε είναι ξεχωριστό! Φιλιά πολλά Νίκη μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κανονικά η μοναξιά θα πρέπει να φέρει μια ανταρσία στον στρατηγό, θα πρέπει νάρθει η στιγμή όπου θα επαναστατήσει θα ψάξει να βρει το ταίρι της, τότε μόνο θα αισθανθεί τι εστί ζωή, τι εστί ελευθερία, τότε θα καταλάβει ότι ο κόσμος όλος είναι δικός της.

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Απ'τις καλύτερες ιστορίες που έχω διαβάσει μέχρι τώρα!
    Καλή συνέχεια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Υπέροχη ιστορία σου Νικη μου μας γέμισες συναισθήματα!!Να είσαι καλά κορίτσι μου .!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πολύ γλυκιά ιστορία, Νίκη μου!!
    Να'σαι πάντα καλά :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή