Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Εχω μείνει "πίσω" και μ'αρέσει



Γιατί έχω μείνει πίσω; 
Γιατί αγαπώ την παράδοση, και ας χαρακτηρίζομαι από κάποιους οπισθοδρομική;
Γιατί εκτιμώ περισσότερο τους «τότε» Έλληνες από τους «τώρα»;

Μικρότερη, από το γυμνάσιο μέχρι και το τέλος της σχολικής φοίτησης πήγαινα χορευτικό, αλλά παρόλ’αυτά δεν μου άρεσε να ακούω παραδοσιακά, παρά μόνο όταν χόρευα σε παραστάσεις.
Όταν όμως τα άφησα όλα πίσω μου και μπήκα στον επαγγελματικό στίβο, τότε άρχισε να μου λείπει η επαφή μου με την παράδοση, έστω και αυτή η «πλατωνική» σχέση που είχα μαζί της.
Δυστυχώς όσο και αν προσπάθησα στην Αθήνα και αργότερα στη Θεσσαλονίκη που έμενα, δεν μπορούσα λόγω ωραρίου να ακολουθήσω κάποια μαθήματα ξανά παραδοσιακού χορού και τώρα που γύρισα πίσω, επίσης το ίδιο.
Μεγάλη η απογοήτευση που ένιωθα και νιώθω, αλλά το προσπερνάω.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς άρχισε να μου αρέσει ως άκουσμα, ως τρόπος διασκέδασης, η δημοτική μουσική.
Θυμάμαι σκηνές με πρωταγωνίστρια εμού της ιδίας, να καθαρίζω το σπίτι (συνήθως βράδυ με έπιανε η λόξα) και να έχω τέρμα τα τσάμικα και τα συρτά και πότε πότε, έχοντας πάντα το σφουγγαρόπανο στο χέρι να ρίχνω και καμιά στροφή, αλλά υπήρχαν και φορές που από το άκουσμα ενός τραγουδιού…

 Μια κοπέλα νέα, με το κεφάλι μέσα στα χέρια της, να προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυα-ποτάμι που έτρεχαν πλέον από τα μάτια της γκρεμίζοντας τα θεμέλια της ηρεμίας, να προσπαθεί να πετάξει από την καρδιά τις θύμισες που της ξύπνησε εκείνο το τραγούδι, που μιλούσε για ένα πουλάκι ξένο, μακριά από αγαπημένους ανθρώπους, μακριά από το σπίτι της, τη γειτονιά της, να αλλάζει μόνη το χρόνο χωρίς να έχει έναν άνθρωπο δίπλα της, να της πιάνει το χέρι και να της ευχηθεί «καλή χρονιά» και όταν το τηλέφωνο χτυπούσε και η αναγνώριση έγραφε «σπίτι» ένας κόμπος έφραζε το λαιμό και δεν μπορούσε να βγάλει μιλιά «Χρόνια πολλά» ψιθύριζε μέσα από τα αναφιλητά της. Μόνο τα τραγούδια την έκαναν να αναθαρρήσει. Τραγούδια που της κρατούσαν συντροφιά τις δύσκολες ώρες, τραγούδια που της έφερναν κάποιες φορές δάκρυα στα μάτια, αλλά μιλούσαν για αλήθειες που έζησε ο λαός της και εκείνη αγαπούσε από μικρή τις αληθινές ιστορίες, γιατί είχαν αληθινό συναίσθημα σε κάθε λέξη και όχι αποκυήματα φαντασίας.

Έτσι λοιπόν η κοπέλα του τότε, έμαθε να αγαπά την παράδοση μέσα στη μοναξιά της, γιατί της έφτιαχνε το κέφι, γιατί τη συντρόφευε, μιλούσε στη γλώσσα της και έλεγε πράγματα ουσιαστικά.
Η γυναίκα του τώρα, ακούει και άκουγε πάντοτε διάφορες μουσικές, αλλά καμία δεν την αγγίζει όπως η παραδοσιακή. Με αυτή θα κλάψει περισσότερο, θα γελάσει περισσότερο, θα χορέψει περισσότερο- όχι απλά θα χορέψει θα ξεπατωθεί στο χορό- θα πει και θα δείξει περισσότερο τον εαυτό της μέσα από τα συγκεκριμένα ακούσματα.
Πως μου ήρθε και μενα τώρα να κάνω μια τέτοια ανάρτηση;
Να, απλά αυτές τις μέρες που ο αδερφούλης μου έκλεισε ημερομηνία γάμου και η καλύτερη μου φίλη, μου ανακοίνωσε και εκείνη την ημερομηνία που θα την παντρέψω, και οι συζητήσεις ήταν σχετικές γύρω από ορχήστρες, κέντρα κτλ άρχισα και γω η δόλια να ακούω «δημοτικά». Να μην αποφασίσω και γω ποιο τραγούδι θα χορέψω μπροστά ως αδερφή και ως κουμπάρα; (ένα χρόνο πριν;;;; χαχαχαχα).
Ακούγοντας λοιπόν, και προσέχοντας τα λόγια μου ήρθαν πολλές σκέψεις και πολλές εικόνες που κλωθογυρίζουν στο μυαλό μου 1 βδομάδα και βάλε.
Τελικά τους πάω τους τότε Έλληνες γιατί ήταν γνήσιοι. Γιατί ήταν φτωχοί αλλά ταλαντούχοι, γιατί ο λαός μας κάθε εκδήλωση χαράς ή λύπης ήξερε να τη μεταφράσει σε πανηγύρι με χορούς, γλέντια και ποτό. Ακόμα και το πένθος είχε το τραγούδι και το χορό του.
Οι Έλληνες του τώρα δεν έχουμε να προσφέρουμε τέτοιο πλούτο τέχνης και ψυχής. Με λίγες βέβαια πάντα εξαιρέσεις που ως συνήθως επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Έτυχε τότε που άρχισα να ακούω να πλησιάζουν και τα γενέθλια και βρήκα και τραγούδι να ταιριάζει…χαχαχα όχι που δεν θα 'βρισκα
«Χρόνε που θέλεις να διαβείς,

Πάνω από το κορμί μου,

Να μου φορτώσεις γερατιά και πίκρα την ζωή μου

Να ήταν να μου έφερνες τα νιάτα πάλι πίσω

Και το γερό ντουφέκι μου να βγω να κυνηγήσω

Να λάβωνα τις όμορφες με τη σκληρή καρδιά τους

Που θέλουν νιους για έρωτα και χάνω τα φιλιά τους»


Ε εντάξει στο τραγούδι μιλάει αρσενικό, αλλά τι πειράζει; Το νόημα ένα είναι…ααχαχαχαχχα *πόσο κατακάψερος πρέπει να ήταν ο γέροντας που έβγαλε αυτό το τραγούδι, πόσες νιες να πόθησε και έμεινε με το π... στο χέρι...χαχαχαχχα


Ακούγοντας λοιπόν αναρωτιόμουν πως έγραψε ο άγνωστος καλλιτέχνης το στίχο, τι έζησε, τι είδε, τι ένιωσε; και κάθε τραγούδι που ήξερα την ιστορία του, μου έφερνε δάκρυα στα μάτια.
Μα ένα τραγούδι μου έφερε λυγμό, γιατί;
Μα γιατί αυτό το τραγούδι πέρα από ένας καταπληκτικός τσάμικος, είναι η απόδειξη του μεγαλείου ψυχής του ελληνικού λαού.
Για όσους δεν ξέρετε την ιστορία επιτρέψτε μου να σας την διηγηθώ όπως την ήξερα από μικρό παιδί-και τότε δεν την ένιωθα- μέσα από διηγήσεις του παππού μου Βασίλη και αν κάποιος την ξέρει αλλιώς καλοδεχούμενος να μας την πει (πολύ θέλω να μάθω ακριβώς πως έγινε).
Κάποτε ήταν στην Ελλάδα, μέρος δεν θυμάμαι ακριβώς- ο Κατσιμ Μπέης με την οικογένειά του, την γυναίκα του και ένα γιο τον Σελήμ, και ζούσε ανάμεσα στους Έλληνες ως Έλληνας-πολύ πιθανόν να ήταν και κρυπτοΧριστιανός- γιατί πραγματικά αγαπούσε την Ελλάδα ως πατρίδα και βοηθούσε οικονομικά και ηθικά τους Έλληνες από τον Τούρκο φεουδάρχη της περιοχής. Όταν ξέσπασαν οι αναταραχές και η επανάσταση ήταν στα σκαριά, πριν προλάβουν οι Έλληνες συμπολίτες του Τούρκου μπέη να τον φυγαδεύσουν κάποιοι φανατικοί επαναστάτες με μένος και οργή έπιασαν το παιδί του καλού μπέη, τον Σελήμ μαζί με έναν ακόμη και τον κρέμασαν στον πλάτανο, που έγινε αργότερα τραγούδι. Όταν έγινε γνωστό το περιστατικό όλη η κοινωνία πάγωσε από το θρήνο της τουρκάλας μάνας, αλλά και των Ελληνίδων μανάδων που ένα καλό παιδί χάθηκε άδικα. Πόσο αθώο αίμα χύθηκε και χύνεται στο βωμό της ελευθερίας…
Και ο λαός εκείνος πόνεσε τόσο που θρήνησε το μπεόπουλο βγάζοντας τραγούδι. Ένα από τα καλύτερα τσάμικα μιλάει για ανθρωπιά, μιλάει για μεγαλείο ψυχής, γιατί στον ανθρώπινο πόνο και στην ανθρώπινη αγάπη δεν χωράει ρατσισμός.
Ναι οι Τούρκοι έκαναν πολλά στο λαό μας, αλλά είμαι σίγουρη ότι υπήρχαν εξαιρέσεις και αυτές τις εξαιρέσεις ο λαός μας τις τιμούσε. Ήξερε τον τρόπο.
Αυτός ο χορός πάντα μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Δάκρυα για τον πόνο της μάνας αλλά και δάκρυα υπερηφάνειας που κυλάει στις φλέβες μου αίμα ελληνικό, γιατί είναι σπουδαίο να προέρχεσαι από τέτοιους ανθρώπους με ψυχή-ψυχάρα!
«Αχ να ΄χε καεί, ώρε να ‘χε καεί ο πλάτανος, πω πω! Σελήμ μπεή, γιος του Κατσήμ μπεή, ω ρε γιε μ’ να του πεφταν τα φύλλα, ώρε μαύρα μάτια μαύρα φρύδια, Σελήμ μπεή, μπεόπουλο, της Πάτρας αρχοντόπουλο.

Αχ που κρέμασαν, που κρέμασαν ωρέ το μπόι σου , πω πω! Σελήμ μπεή, γιος του Κατσήμ μπεή, ω ρε γιε μ’ το μαργαριταρένιο, ώ ρε μια χαρά ήταν το καημένο, Σελήμ μπεή, τρομάρα σου, να μην το μάθει η μάνα σου.»


Πώς να μην αγαπάω την παράδοση λοιπόν με τέτοιο πλούτο, με τέτοια ποιότητα, με τόση ιστορία;
Το μαγικό όμως στα δημοτικά τραγούδια είναι ότι μπορούν να σου διηγηθούν την πιο σπαρακτική ιστορία με ένα πολύ όμορφο και εύθυμο ρυθμό πχ Ρούσα παπαδιά!
Τελικά χάθηκα στην ιστορία διάφορων τραγουδιών, τα χόρευα κιόλας – και ξέρεις ε; όσο περισσότερο πόνο εκφράζει το τραγούδι, τόσο πιο παθιασμένα χορεύεται- που δεν ολοκλήρωσα το σκοπό μου, να βρω τραγούδι που θα χορέψω. Να πάρει! όσα μ’αρέσουν δεν είναι για γάμο! Ωχ τι έπαθα η έρμη….χαχαχχαχα

Αλλά θα κλείσω με το μεγαλύτερο παράπονό μου.
Φόρεσα στολή χωριατοπούλος, αργιθεάτισσας, θρακιώτισσας, δεν φόρεσα ποτέ και το ‘χω καημό την πιο όμορφη στολή της Ελλάδος, την καραγκούνικη! Και είμαι και καραγκούνα -τρομάρα μου- κατά το ήμισυ.
Αλλά θα το κάνω και όταν το κάνω θα αναρτήσω φωτογραφία.

Προς το παρόν σας δείχνω φώτο από το παρελθόν, με καλυμμένα τα πρόσωπα, 
όταν ντυθώ όπως πρέπει θα αποκαλυφθώ…χιχιχιχι








1.Δυστυχώς το scanner-εκτυπωτής μου χάλασε και τράβηξα φωτογραφία τις φώτο…άθλιο ε;
 2.Τα Καραϊσκάκια είναι μια γνωστή εκδήλωση στο νομό της Καρδίτσας, έρχονται κάθε χρόνο χορευτικά από όλη την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό
3. Εγώ πρωτοχορεύτρια "όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη"..χαχαχχαχα




Και κλείνω με ένα τραγουδάκι-δημοτικό πάντα- που μ’αρέσει επίσης πολύ
«Πόσο γλυκιά ειν’  η ζωή μα πόση πίκρα έχει

Γεννιέται ο άνθρωπος θαρρείς όλα να τα αντέχει

Κάθε χαρά που έρχεται ξεχνάει και ένα πόνο γελάει μες τη συμφορά μα φέρνει πάλι πόνο

Πόσο γλυκιά ειν’  η ζωή μα πόση πίκρα έχει


Γεννιέται ο άνθρωπος θαρρείς όλα να τα αντέχει.



Πόσο μικρή είναι η ζωή και απέραντος ο κόσμος,

Γεννιέται ο άνθρωπος θαρρείς για να πεθαίνει μόνος

Κάθε χαρά που έρχεται ξεχνάει και ένα πόνο γελάει μες τη συμφορά μα φέρνει πάλι πόνο

Πόσο γλυκιά ειν’  η ζωή μα πόση πίκρα έχει

Γεννιέται ο άνθρωπος θαρρείς όλα να τα αντέχει.»















44 σχόλια:

  1. Σίγουρα η παράδοση και η σοφία του απλού λαού έχουν πολλά να μας δώσουν, αν τα δούμε με ανοιχτό μυαλό.

    Ομολογώ ότι τα δημοτικά δεν είναι η πρώτη επιλογή μου στα ακούσματα, σίγουρα όμως τα ακούω περισσότερο ευχάριστα από ότι η αδερφή μου που.. φεύγει τρέχοντας χαχα!

    Γενικά ακούω σχεδόν τα πάντα, με ιδιαίτερη συμπάθεια στο ρεμπέτικο, το έντεχνο και την κλασσική μουσική και μία μικρή αντιπάθεια σε ότι έχει πολλή ηλεκτρική κιθάρα (μέταλ, hard rock). Και γα να απαντήσω στην απορία σου, ο Στράτος είναι από τους αγαπημένους μου και το μη με αφήνεις μόνο μου απλά με συγκινούσε (ε, πλέον στα 30, δεν κλαίω), η ειρωνία όμως είναι ότι ένα από τα πλέον αγαπημένα μου το Στράτου είναι αυτό!

    https://www.youtube.com/watch?v=zU8npNppVHw

    Άλλα που μου αρέσουν είναι το ποιός το είπε για τους μάγκες, λέγε με παλιόπαιδο, εγώ ο ξένος. Και η Αλεξίου μου αρέσει, ειδικά το album ως την άκρη του ουρανού σου, όχι όμως στα επίπεδα ενός φίλου που ακούει συνέχεια χαχα!

    Επίσης συμφωνώ σε αυτό που είπες για τον πόνο και το πάθος του χορού.

    Καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάνω κάτω οι μουσικές που ακούω είναι αυτές που περιγράφεις με μεγάλη, όχι απλά μικρή αντιπάθεια στη hard rock που δεν μπορώ να ακούσω ούτε λεπτό (rock ακούω όμως ευχάριστα).
      Στράτος είναι respect!
      Αλεξίου άκουγα για χρόνια, τα ξέρω όλα απ΄έξω τα τραγούδια που έχει πει, αλλά πλέον την ακούω άμα τύχει.
      Πιο πολύ ακούω τα ρεμπέτικα και όσο πιο παλιά τόσο πιο καλά!
      Αααα τελευταία έχω βάλει στη λίστα μου και κάνω αναζητήσεις για σμυρνέικα...
      Φαντάζομαι την αδερφή σου στο γάμο της- "Η νύφη το σκασε"-αν θέλει να τη διώξει η πεθερά της από τον κανακάρι της θα βάλει δημοτικά....χαχχαχαχαχα
      Καλό υπόλοιπο Κυριακής και καλή εβδομάδα Γιώργο μου

      Διαγραφή
    2. Χαχα, στο γάμο έγινε δίκαιη μοιρασιά. Ξεκινήσαμε με αυτό, αφού η μαμά είναι από τη Ζάκυνθο:

      https://www.youtube.com/watch?v=gUS6lj9ExUg

      Ε, μετά, ήθελε δεν ήθελε, ανέχτηκε κάμποσα καλαματιανά, αφού ο γαμπρός είναι Πελοποννήσιος. Μετά από αυτά, μπήκανε και κάποια του δικού της γούστου που, μάντεψε, περιλαμβάνει metal, χαχα!

      Είδες καμιά φορά όμως; Να ταιριάζουν περισσότερο τα δικά μας γούστα παρά με τα αδέρφια μας. Πώς τα φέρνει η ζωή;

      Καλή υπόλοιπη Κυριακή!

      Διαγραφή
    3. Αχ αυτή η αδερφή πως συνδύασε την ζακυνθινή καντάδα του γάμου, τα καλαματιανά με το metal ένας Θεός ξέρει και τα δικά σας τα αυτιά. Εγώ θα 'θελα να δω φάτσες από γεροντότερους με το metal χαχαχαχχαχα
      Δεν ξέρεις ότι τα αδέρφια σπάνια ταιριάζουν μεταξύ τους;
      Φιλάκια

      Διαγραφή
    4. Χαχα!

      Ναι ε; Υπάρχει τέτοια θεωρία; Εγώ πάντως έχω δύο αδερφές, αυτή που λέγαμε που είμαστε σχεδόν η μέρα με τη νύχτα και μία ετεροθαλή πολύ μεγαλύτερη που ίσως έχουμε περισσότερα κοινά, δε μεγαλώσαμε στην ίδια στέγη όμως..

      Διαγραφή
    5. Άμα μεγαλώνατε στην ίδια στέγη θα σου ΄λεγα εγώ τι κοινά θα είχατε χαχαχαχαχχαχα
      Δεν ξέρω αν υπάρχει θεωρία αντίστοιχη,αλλά για να λεν το φίλο τον διαλέγεις το συγγενή όχι κάτι τέτοιο δεν κρύβεται από πίσω ε; χιχιχιχιχι
      Ευτυχώς εγώ με τα αδερφάκια μου έχω αρκετά κοινά οπότε περιορίζονται οι καυγάδες σε ψίλου πήδημα :-))))))

      Διαγραφή
  2. Ωραία ανάρτηση, με ένα διαφορετικό θέμα επιτέλους! Κι εγώ όσο περνούν τα χρόνια και βαθαίνει η κρίση -κυρίως των αξιών- τόσο θέλω να ακούω τα τραγούδια που άκουγα παιδάκι, νοσταλγώντας αυτές τις εποχές.... Εντάξει, τα μικρά σου γράμματα είναι όλα τα λεφτά: με το γέρο που έμεινε με το π...... στο χέρι!! Αχαχαχα! Είσαι χάρμα! Φιλιά και καλό ξημέρωμα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Πετράδι μου! Χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε η ανάρτηση μου. Εγώ δεν μπορώ να εκφραστώ και να ασχοληθώ για την πολιτική κατάσταση της χώρας με την μαεστρία που το κάνεις εσύ και πραγματικά το απολαμβάνω. Να εγώ για κάτι τέτοια θεματάκια κάνω κέφι να γράφω :-)
      Μα είδες στίχο το τραγούδι; Τι να πω η έρμη! Υπήρχαν και τότε ραμολιμέντα! χαχαχχαχα
      Καλό υπόλοιπο Κυριακής και καλή εβδομάδα Πέτρα μου.
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  3. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που τα μουσικά του ακούσματα είχαν να κάνουν πιο πολύ με το Δημοτικό τραγούδι (η μητέρα μου γνώριζε χιλιάδες στίχους που τους τραγουδούσε με εκπληκτική φωνή θυμάμαι μέχρι το τέλος της ζωής της δίχως να χρειάζεται το ραδιόφωνο ). Μετά ήταν το ρεμπέτικο και αργότερα όταν μεγάλωσα ανακάλυψα τα υπόλοιπα είδη μουσικής, οπότε καταλαβαίνω απόλυτα τι γράφεις και τι συναισθήματα σου γενούν αυτά τα ακούσματα. Είναι εξ άλλου η Ελληνική μουσική που έρχεται από τα βάθη των αιώνων, όταν η μοναδική διασκέδαση ήταν το πανηγύρι που θα γινόταν μια φορά τον χρόνο, η βάφτιση ή ο γάμος σε ένα χωριό . Με αυτό το δημοτικό τραγούδι μαθαίνουμε για την ζωή εκείνων των Ελλήνων, που μιλά για τα ήθη, για τα έθιμα, για τα ξωτικά και τις σχέσεις που είχαν μεταξύ τους, για τον τόπο τους, τα χωριά τους, ακόμα και για τον θάνατο με τα μοιρολόγια … και όλα αυτά τα τραγούδια έγιναν η βάση για τα τραγούδια που ήρθαν από τις επόμενες γενιές…
    Αυτό είναι η κληρονομιά μας Νίκη μου και θέλω να ελπίζω πως για γενιές και γενιές ακόμα δεν θα το αφήσουν να χαθεί. Τουλάχιστον για την επαρχία το πιστεύω αυτό.

    Με το καλό να γίνεις κουμπάρα και χάρηκα το σημερινό σου αφιέρωμα :))

    υγ. αν αυτό είναι το 'μένω πίσω' , τότε χαίρομαι για τις οπισθοδρομικές ιδέες σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λεβίνα μου μιλάς και νιώθω ότι μιλάς για το σπίτι μου, την οικογένειά μου, τον εαυτό μου. Ακριβώς έτσι, άκουγα και ακούω τη μαμά να τραγουδάει με την γλυκιά φωνή της, ο αδερφός μου παίζει μπουζούκι και το ρεμπέτικο είναι από τα πρώτα ακούσματα αγαπημένα στη ζωή μου και όλα τα υπόλοιπα είδη τα ανακάλυψα μεγαλώνοντας.....
      Αυτό που βλέπω τουλάχιστον τώρα που ζω ξανά στην επαρχία είναι ότι η νεολαία ακούει παραδοσιακή μουσική, βέβαια υπάρχουν και αυτοί που ακούνε τα τενεκέδια που θέλουν να λέγονται δημοτικά, αλλά αυτά δεν κρατάνε για πολύ ευτυχώς.
      Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου και χαίρομαι πραγματικά που σου άρεσε το αφιέρωμά μου. Με έτρωγε όλη τη βδομάδα η συγκίνηση ακούγοντας κάποιους ήχους και ήθελα να το μοιραστώ.
      Επίσης χαίρομαι που επιτέλους κάποιος με λέει οπισθοδρομική και το εκτιμάει! :-)))))))
      Τα φιλιά μου και τις ευχές μου για μια όμορφη εβδομάδα που έρχεται

      Διαγραφή
  4. Μια ανάρτηση με τίτλο ΄΄έχω μείνει πίσω΄΄ τι μου φέρνει στο νου!!!! Παιδί μεταναστών άκουγαν οι γονείς όλα τα παραδοσιακά τραγούδια και ο πατέρας με τη μεστή φωνή του έλεγε με λυγμό ΄΄πουλάκι ξένο , ξενιτεμένο ΄΄και ο λυγμός γινόταν κόμπος και πάντα το τραγούδι έμενε μισό !
    Χρόνια αργότερα βρέθηκα εδώ και όταν έμαθα τα ελληνικά καλά τότε μπορούσα να καταλαβαίνω και τα νοήματα των τραγουδιών !!!!Είναι τα λόγια σου γεμάτα με συναίσθημα που είχες μικρή και είναι επίσης πολύ σπουδαίο να επιστρέφεις εκεί!!!
    Καλό Σαββατόβραδο με αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου θεωρώ ότι τα τραγούδια που γράφτηκαν για την ξενιτειά είναι τα πιο πονεμένα, είναι καταθέσεις ψυχής και εκφράζουν κάθε άνθρωπο που φεύγει μακριά από τον τόπο του. Σκέψου ότι δεν υπήρξα μετανάστρια εξωτερικού, αλλά εσωτερική μετανάστρια και οι φορές που ένιωθα ξένη στον νέο τόπο που ζούσα, η μοναξιά στα δύσκολα έκαναν την απόσταση από την ιδιαίτερη πατρίδα μου και τους αγαπημένους μου τιτάνια και τότε αυτά τα τραγούδια γίνονταν κόμπος στο λαιμό, όπως στο γονιό σου.
      Καλό υπόλοιπο Κυριακής γλυκιά μου.
      Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  5. Διάβαζα και τραγουδούσα, αν δεν είχα τον υπολογιστή αγκαλιά, θα χόρευα κιόλας :)))) Μου αρέσει πολύ η παραδοσιακή μουσική, κι ευχαριστήθηκα τόσο την ανάρτηση σου, Νίκη μου!!! Στις εισαγωγικές εξετάσεις της σχολής μου, τραγούδησα παραδοσιακό και ήμουν 22 χρόνων. Μη νιώθεις μόνη λοιπόν, είμαι κι εγώ πίσω, εδώ και χρόνια :))) Με το καλό οι χαρές σας!!! Σε φιλώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. :-)))) Πόσο χαίρομαι που κατάφερα να κάνω έστω και ένα άτομο να χαμογελάσει να χαρεί και να τραγουδήσει με τα τραγούδια που αγαπώ!
      Καλών τεχνών η σχολή σου; Ποιο τραγούδησες αλήθεια;
      Είμαστε πολλοί τελικά (που δεν ντρέπονται να το ομολογήσουν) και χαίρομαι διπλά γι'αυτό.
      Μια όμορφη εβδομάδα που ακολουθεί εύχομαι.
      Τα φιλιά μου Ειρηνάκι μου

      Διαγραφή
    2. Ε όχι και να ντρεπόμαστε, τιμή μας και καμάρι μας :))) Δραματική σχολή, είχα δυο για την ακρίβεια την "Κοντούλα λεμονιά" και το "Τζιβαέρι" . Αλλά και σε κάποιες ακροάσεις, όταν ταίριαζε, τραγουδούσα το "Σε ψηλό βουνό" (ριζίτικο) Καμένη με το παραδοσιακό, λέμε :))))

      Διαγραφή
    3. Δραματική σχολή!!! (πω πω μαχαίρι στην καρδιά μου έριξες).
      "Σε ψηλό βουνό" το θεωρώ πολύ δύσκολο τραγούδι, αφού το κατάφερες μπράβο σου ειλικρινά!!! Σιγά το κάψιμο, βάλε κρασί να πιούμε, τέρμα κλαρίνα και θα σου δείξω εγώ κάψιμο μετά. :-))))))))
      Να στείλεις και το παληκαράκι σου αν μπορείς να μάθει χορό, θα ξετρελαθείς αν τον δεις πιστεύω να χορεύει έτσι:
      http://youtu.be/8vI1UNxCr8E

      Τα φιλιά μου

      Διαγραφή
  6. Γεια σου Νίκη,
    έχουμε θαυμάσια παράδοση κι όμως πολλοί δεν την εκτιμούν. Εμένα οι γονείς μου με είχαν βάλει από μικρή να μάθω παραδοσιακούς χορούς, αλλά θυμάμαι πάντα που όταν έρχονταν κάποια ξαδέρφια μου από τα ξένα για διακοπές μου έπιαναν το χέρι και χορεύαμε. Παιδάκια ήμασταν. Και μου χε κάνει εντύπωση η εξής φράση: τους λέω μια φορά γιατί ρε παιδιά κάθε φορά χορεύουμε στο άσχετο παραδοσιακά; Και μου απάντησαν, γιατί αγαπάμε και εμείς την Ελλάδα.
    Όμορφη και η ιστορία που μας αφηγήθηκες, δεν την είχα ξανακούσει, το ομολογώ.
    Σε φιλώ γλυκά.
    Καλημέρα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Μαρίνα μου,
      Έχουμε όντως πλούσια παράδοση και μετά λύπης μου θα σου πω ότι οι Έλληνες που ζουνε στο εξωτερικό τη διατηρούν και τη σέβονται περισσότερο. Η καλύτερη μου φίλη έζησε την εφηβεία της στην Αμερική. Εκεί ο αδερφός της μητέρας της που έφυγε από Ελλάδα μικρό παιδάκι έφτιαξε μια σχολή χορού και έμαθε στον απόδημο ελληνισμο΄αλλά και σε αμερικάνους άπειρους ελληνικούς χορούς. Ερχόταν Ελλάδα και βιντεοσκοπούσε γεροντάκια από ξεχασμένα χωριά της Ελλάδος και του μιλούσαν για την παράδοση, ήθη και έθιμα, έδωσε μια περιουσία και έφτιαξε παραδοσιακές χειροποίητηες στολές από παλιές-γνήσιες ράφτρες.. μιλάμε για μεράκι τώρα και πράγματα ανεκτίμητης αξίας. Μακάρι οι κληρονόμοι του να τα σεβαστούν και να τα αξιοποιήσουν όπως πρέπει.
      Δυστυχώς τέτοιες ιστορίες είχαν συμβεί πολλές... το τίμημα του πολέμου.
      Μιο όμορφη Κυριακή και μια ακόμα πιο όμορφη εβδομάδα σου εύχομαι.
      Τα φιλιά μου :-)

      Διαγραφή
  7. Παιδί της πόλης Νίκη μου τα δικά μου ακούσματα που σχετίζονται με την ελληνική παράδοση είναι τα ρεμπέτικα και τα κανταδόρικα. Ο παππούς μου είχε μια μικρή κομπανία με τα φιλαράκια του και δως του συνέχεια τραγούδια. Με το ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά ξυπνούσα με το Γιλεκάκι που φορείς κοιμόμουν. Από δημοτικά ακούσματα είχαμε τα Μεκεδονίτικα με τα ωραία μας χάλκινα που με ξετρελαίνουν και τα γνωστά χαρούμενα Μήλο μου κόκκινο κλπ. Πιο βαλκανικοί ήχοι. Πάντως αγαπώ τα Κρητικά περισσότερο από κάθε τι. Το μεγάλο μου πρόβλημα στην δημοτική μουσική είναι η εκτέλεση. Για μένα όλα ξεκινούν και καταλήγουν στη φωνή. Δεν μπορώ τις βαριές λαρυγγιστές ερμηνείες, θέλω πιο δωρικό και καθάριο τραγούδισμα. Τα πολλά γυρίσματα και τσαλίμια με κουράζουν δηλαδή. Δεν ξέρω αν στου δίνω να καταλάβεις.

    Το ένας αετός καθότανε όμως με ανεβάζει πάρα πολύ! (δεν ξέρω ακριβώς από πια περιοχή είναι)

    Υ.Γ. Αν ξέρεις το τραγούδι Η γερακίνα μιλά για μια γυναίκα από τα μέρη μου στις Σέρρες, γι αυτήν τραγούδαγε κι ο Καζατζίδης το ''εγώ δε ζω γονατιστός είμαι της Γερακίνας γιος''

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα κρητικά μ'αρέσουν πάρα πολύ όπως και τα χάλκινα αλλά να σου πω τη μαύρη αλήθεια δεν μπορώ να τα ακούω όλο το βράδυ όπως μπορώ με το κλαρίνο που το θεωρώ το πιο συναισθηματικό και κλαψιάρικο όργανο. Φαντάσου έχω φίλη κρητικιά που μεγάλωσε και ζει στην Κρήτη όλα τα χρόνια της ζωής της και μου είπε μόλις ακούω κλαρίνο κλαίω....
      Μεγάλωσα με ρεμπέτικα ( ο αδερφός παίζει από 7 χρονών μπουζούκι και η αδερφή μου ξεκίνησε από 13 χρονών να τραγουδάει Σ/Κ σε ταβερνάκια ρεμπέτικα, τώρα το γύρισε στα παραδοσιακά στα 25 της) οπότε καταλαβαίνεις τις αδυναμίες.
      Αν δεν ήξερα τη Γερακίνα τι θα ήξερα μου λες;
      Ο Καζαντζίδης είναι η φωνή που μεγάλωσε γενιές και γενιές και δεν θα υπάρξει εύκολα άλλη του ίδιου βεληνεκούς.
      Ένας αετός καθότανε είναι τσάμικος και χορεύεται κυρίως από τη Θεσσαλία και την Ήπειρο. Τώρα πως ξεκίνησε ένας Θεός ξέρει!

      Διαγραφή
    2. Καλό υπόλοιπο Κυριακής και καλή εβδομάδα κοριτσάκι μου (ξέχασα να ευχηθώ η ανόητη πριν)
      Τα φιλιά μου

      Διαγραφή
  8. Παλια όταν ημουν δημοτικο πήγαινα και γω στο Συλλογο Μικρασιατων της πολης μου. Ωραία χρονια τοτε!
    Καλη μας εβδομάδα
    Φιλια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σύλλογος Μικρασιατών ε; Τέλειο! Ποτέ δεν είναι αργά! Να πας και τώρα, εγώ πολύ θα το ήθελα αν γινόταν. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι άνω των 30 πάνε και το διασκεδάζουν; Το συνδυάζουν με το να βγαίνουν όλοι μαζί μετά, πάνε ταξίδια στο εξωτερικό δίνοντας παραστάσεις... Τι καλύτερο;
      Καλή μας εβδομάδα Αριάδνη μου, χαίρομαι που πέρασες από τα μέρη μου
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  9. Μου αρέσουν τα δημοτικά! Πολύ! Μικράκι θυμάμαι ακόμα τα γλέντια με συγγενείς (κυρίως τις απόκριες) με τον συγχωρεμένο το νονό μου να τραγουδάει τραγούδια του τραπεζιού με μια καταπληκτική φωνή - τι νου θύμισες απόψε!
    Να'σαι καλά Νίκη μου και να αισθάνεσαι υπερήφανη που δεν έχεις κόψει τους παραδοσιακούς δεσμούς !
    Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Αριστέα μου και χαίρομαι που σε ταξίδεψα σε όμορφες θύμησες!
      Τα επιτραπέζια τραγούδια είναι τα αγαπημένα μου και τα πιο δύσκολα στην ερμηνεία.
      Δεν μπορώ να τα πιάσω με τίποτα, θαυμάζω όμως πολύ τους ανθρώπους που το κάνουν.
      Ο πατέρας μου τα τραγουδάει σε γιορτές, σε αρραβώνες και κάποτε οι συγχωρεμένοι πλέον γονείς του.
      Είμαι υπερήφανη για τον τόπο μου, για τα ήθη και έθιμα, υπερήφανη που μπόρεσα να κρατήσω τις αξίες μου στις δυσκολίες που πέρασα στις μεγαλουπόλεις.
      Φιλάκια πολλά και σου εύχομαι μια όμορφη και δημιουργική εβδομάδα.
      Υ.Γ Το μεσημέρι κοιμήθηκα καμιά ωρίτσα και πριν ανοίξω τα μάτια μου, όντας ξύπνια πια μου βγήκε από τα βάθη ένα τετράστιχο καταπληκτικό, αλλά μόλις άνοιξα τα μάτια να το σημειώσω ούτε κατά διάνοια δεν το έφτασα :-(...πρέπει να ηχογραφώ με κάποιο τρόπο τις σκέψεις μου...χαχαχχαχαχαχα

      Διαγραφή
  10. Λυπάμαι αλλά δεν θέλω ούτε να τα ακούω με τρελάινει απίστευτα ο ήχος τους.
    Δεν ξέρω αν είναι βίωμα παιδικό επειδή με ανάγκαζαν να τα ακούω και να τα χορεύω σε μικρή ηλικία ή απλά τα σιχαίνομαι.
    Καλά κάνει και τα αγαπάς και συμμετέχεις αφού σου αρέσει.
    Οταν μας αρέσει κάτι πολύ πάντα πρέπει να το κάνουμε έτσι παίρνουμε γεύσεις ευτυχίας.
    Πολλά φιλιά την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. :-) Σε καταλαβαίνω απόλυτα,γιατί αυτό το αίσθημα το είχα και γω για πολλά χρόνια, αν και μικρότερη πηγαινα χορευτικό και μου άρεσε ως δραστηριότητα δεν ήθελα να ακούω από κει και πέρα δημοτικά, έστριβα δρομο.
      Τώρα είναι αλλιώς.
      Και είναι αυτό ακριβώς που λες, πρέπει να κάνουμε ότι μας αρέσει και θα συμπληρώσω εγώ να υπερασπιζόμαστε ότι μας αρέσει με όσο περισσότερη αξιοπρέπεια γίνεται.

      Καλό Σ/Κ Έλενά μου, να περνάς πάντα καλά
      Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  11. Νίκη μου πολύ χορταστική ανάρτηση!! Νομίζω ότι η εποχή έχει ξεφύγει και λόγο τεχνολογίας αλλά βαστάμε ακόμα τα άρματα νομίζω!!! Μπορεί δηλαδή να μην είναι στα καθημερινά ακούσματα τα παραδοσιακά, αλλά δεν παύουν ποτέ να μας συντροφεύουν σε καίριες στιγμές της ζωης μας! Γάμους, βαφτίσια κλπ!! Με το κλαρίνο δεν το πολυ΄'εχω είναι η αλήθεια!! Εμένα δωσμου νησιώτικα και δη κρητικά μιας που μαι και Κρητικιά στην καταγωγή!!! Εκεί να δεις!!
    Και ρεμπέτικα που τα λατρεύω!! Και φαντάσου μόνο ο παππούς μου τα λατρεύει τα ρεμπέτικα κι εγώ από όλη την οικογένεια!!!
    Θυμάμαι στο σχολείο στις παρελάσεις που συμμετείχα πάντα ντυνόμασταν με παραδοσιακές στολές και μια ήταν και Σιάτιστα!! Είναι ωραίες οι ρίζες μας!! Μπορεί να ξεχνιόνται αλλά δεν λησμονιώνται!! Καλές προετοιμασίες για τους γάμους που έχετε!!!
    Σε φιλώ κοπέλα μου και καλή σου βδομάδα!!! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία-Έλενα χαίρομαι που πέρασες από τα μέρη μου και άφησες τις αναμνήσεις σου. Τέτοια στολή στις παρελάσεις είχα και γω! Πόσο γελάω με τις φώτο που βλέπω!
      Ελπίζω ως κρητικοπούλα να ξέρεις να τα χορεύεις.... μου αρέσουν πολύ τα νησιώτικα και ιδιαίτερως τα κρητκά, αλλά τα θεωρώ δύσκολα. Τότε που πήγαινα χορευτικό έμαθα μόνο τα μακεδονίτικα και τα θρακιώτικα, μετά σταμάτησα -ανωτέρα βία!
      Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου επίσης! :-)))
      Καλό Σ/Κ να έχεις, να περνάς καλά.
      Τα φιλιά μου :-)

      Διαγραφή
  12. Νίκη μου καλή εβδομάδα!!
    Βρήκα πολλά κοινά.. :)
    Έκανα για λίγα χρόνια παραδοσιακούς μικρή.. Τα πήγαινα πολύ καλά, όλοι μου έλεγαν ότι το έχω με τον χορό αυτό γιατί χόρευα με ψυχή παρόλο που ήμουν στο γυμνάσιο. Για κάποιο λόγο τότε δεν τα εκτιμούσα και τώρα βαράω το κεφάλι μου που δεν το συνέχισα.. Μου είχαν ανοίξει και δρόμους.. σε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα όσα παιδιά γνωρίζαμε καλά παραδοσιακούς ταξιδέψαμε Κάτω Ιταλία και Σικελία και χορεύαμε σε ελληνόφωνα σχολεία! Τρομερή εμπειρία..
    Κι εμένα μου αρέσουν οι αυθεντικοί άνθρωποι του τότε.. όμως προτιμώ να εξελισσόμαστε κρατώντας αυτές τις βάσεις (κάτι που δεν γίνεται σαφώς)! Δηλαδή να μη μείνουμε μόνο στο τότε, ούτε και να αλλοιωθούμε στο τώρα.
    Στο σπίτι είμαστε περισσότερο του ρεμπέτικου, ο πατέρας μου παίζει τουμπερλέκι μαζί με φίλους μουσικούς σε δικά τους στέκια. Αυτή είναι αληθινή διασκέδαση! Όχι τα δήθεν.. κλαμπάκια και μπαράκια που γίνεται πασαρέλα και χίλια δυο.
    Να το ψάξεις με τον χορό, σε πολλούς δήμους και συλλόγους γίνονται πολύ οικονομικά μαθήματα.. αφού το αγαπάς μη το αφήσεις!!

    Πολλά φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά εγώ στο είπα, μια η Γλύφα, μια οι χοροί κτλ θα βρεθούμε από κοντά και θα βγούμε και συγγενείς....χαχαχαχαχχαχα
      Στο σπίτι μου και αν δεν είμαστε του ρεμπέτικου (αδερφός μπουζούκι, αδερφή φωνάρα, μια αρχοντορεμπέτισσα της εποχής μας).
      Είναι ωραίο πράγμα να κρατάμε τις παραδόσεις μας.Είναι η ιστορία μας,η αλήθεια μας, ο τόπος μας, το DNA μας.Είναι αυτονόητο ότι εξελισσόμαστε κρατώντας τις βάσεις. Όποιος δεν το κάνει τότε κάπου έχει χάσει το νόημα.
      Φιλάκια πολλά και σέυχαριστώ πολύ για την παρότρυνση, αν και δύσκολο λόγω ωραρίου!
      Καλό Σ/Κ όμορφο πλασματάκι

      Διαγραφή
  13. Αγαπω όλα τα ειδη μουσικης από ολο το κοσμο
    Δεν μπορω να πω ότι τα δημοτικα με ενθουσιαζουν
    Ειμαι περισσοτερο του Ροκ και του ρεμπετικου

    Όμως μ΄αρεσουν οι αυθεντικοι ανθρωποι (όπως γραφτηκε και από πανω)

    Οπισθοδρομικος δεν είναι αυτος που αγαπαει την παραδοση του τοπου του
    Και διασκεδαζει η χαιρετε μ’ αυτη
    Αλλα αυτος που μενει προσκολλημένος σε ιδεες και πραξεις του παρελθοντος
    Ξεπερασμενες από την φυσική εξελιξη της ιδιας της ζωης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν έχω συναντήσει άνθρωπο να αγαπά όλα τα είδη μουσικής!
      Εγώ μπορώ να ακούσω τα περισσότερα,αλλά δεν μπορώ καθόλου τη metal & hard rock μουσική, ούτε για δευτερόλεπτο δεν την ανέχομαι.
      Έχεις δίκιο για την έννοια του οπισθοδρομικού, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι που κυκλοφορούν εκεί έξω νομίζουν ότι επειδή αγαπώ πολύ αυτή τη μουσική και την υποστηρίζω ότι είμαι οπισθοδρομική μπερδεύοντας προφανώς την έννοια στο μυαλό τους. Θα μου πεις έλλειψη παιδείας! Μπορεί...
      Προσωπικά θεωρώ ότι είναι καλή η εξέλιξη, αλλά όλα σε μέτρο "παν μέτρον άριστον" όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών προγόνοι. Δυστυχώς όμως εμείς το μέτρο κάπου το ξεχάσαμε στην πορεία και στο όνομα της εξέλιξης τραβήξαμε ανάποδες γραμμές.
      Σ'ευχαριστώ για το σχόλιο σου Velvet, να περνάς όμορφα :-)
      Καλό Σ/Κ !

      Διαγραφή
  14. Νίκη μου εμένα σίγουρα δεν είναι η πρώτη μου επιλογή, μάλιστα όταν ήμουν μικρή με πήγαν οι γονείς μου σε σύλλογο για να μάθω χορούς και τη δεύτερη φορά έφυγα :(
    Τη σέβομαι όμως την παράδοση και την εκτιμώ! Και μη μου λες για όμορφες φορεσιές χωρίς να συμπεριλαμβάνεις τα κατιφένια!!! Φορούσα με μεγάλη χαρά τις παραδοσιακές μου στολές στις παρελάσεις με το σχολείο, έχω έναν καπλαμά που ήταν η καθημερινή φορεσιά των γυναικών, και ένα κατιφένιο (που το πλήρωσε η γιαγιά μου για να το ράψουν για εμένα) που ήταν η νυφική ενδυμασία και γενικά το πολύ επίσημο ρούχο τους... Το λατρεύω αν και ξέρω πως δε θα έχω ξανά την ευκαιρία να το φορέσω :(
    αχχχ....
    Ευχαριστώ για την ιστορία, δεν την ήξερα!! Μου αρέσει να μαθαίνω τέτοιες!!!
    Σε φιλώωωωωωωωωω :))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αναστασία μου, έχεις μέσα σου την παράδοση και ας μην ακούς αυτού του είδους τη μουσική σήμερα. Ίσως κάποια στιγμή να την αγαπήσεις ξανά, ποιος ξέρεις; Μην ξεχνάς ότι όλα στη ζωή, ακόμα και η ίδια ζωή είναι ρόδα....
      Ο παππούς μου ειχε μεράκι να πληρώσει κάποτε να μου φτιάξουν την γκαραγκούνικη στολή τη νυφική αλλά είναι πανάκριβη (πολύ πλούσια στολή σε κεντιδια και χρυσά φλουριά) και δεν μπόρεσε ποτέ ο καημένος. Είναι πολύτιμες οι φορεσιές σου, αν και δεν μπορείς να τις φορέσεις τώρα (ίσως σε καμιά αποκριά ε; να κάνεις τη διαφορά από τις μασκαράτες :-)))) ). Μπράβο στη γιαγιά, σου άφησε κάτι να τη θυμάσαι πάντα με αγάπη και νοσταλγία.
      Φιλάκια πολλά κοριτσάκι μου γλυκό, Καλό Σ/Κ

      Διαγραφή
  15. Νίκη μου με συγκίνηση διαβάζω το κείμενό σου και μακάρι όλοι μας να είμαστε τόσο "οπισθοδρομικοί" όσο κι εσύ. Στην παράδοση και στις ρίζες μας, οφείλουμε να είμαστε συνεπείς και να τις συνεχίζουμε. Ευτυχώς το παραδοσιακό έγινε της μόδας. Προς μεγάλη μου έκπληξη παρακολούθησα το καλοκαίρι συναυλία με μικρά παιδιά που μαθαίνουν λύρα, λαούτο και παραδοσιακούς χορούς. Και ευτυχώς υπάρχουν καλλιτέχνες σήμερα που πατάνε με σεβασμό στα δημοτικά μας τραγούδια και κρατάνε ζωντανή την παράδοσή μας. Μου θύμισες έντονα καθώς διάβαζα το κείμενό σου, την αλησμόνητη Δόμνα Σαμίου και τον αγώνα που έκανε για να κρατήσει το παραδοσιακό τραγούδι ζωντανό.
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου χαίρομαι πολύ που σε συγκίνησε η ανάρτησή μου. Αγαπώ πολύ τις παραδόσεις μας και με εκπλήσει ευχάριστα να βλέπω ανθρώπους να τις αγκαλιάζουν με την ίδια θέρμη. Ιδιαίτερα όταν βλέπεις τη νέα γενιά που γενικώς είναι φευγάτη να ασχολείται με την παράδοση τότε χαίρομαι διπλά.
      Η Δόμνα Σαμίου είναι μια υπέροχη καλλιτέχνιδα με εξαίρετη φωνή που σεβάστηκε την παράδοση όσο καμία άλλη!
      Καλό Σ/Κ φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  16. Νικη μου όχι μονο οπισθοδρομική δεν είσαι αλλά να είσαι περήφανη που νιώθεις έτσι.. αυτή ειναι η παραδοση μας.. και πρέπει να την κτρατήσουμε ζωντανή να δείς εδώ στην Κρήτη πόσο αγαπουν την παραδοσή τους το ραδιόφωνο υπαρχουν τουλαχιστον 4 σταθμοί που παιζοπυν μονο κριτικα και επίσεις τηλεοπτικόι σταθμοί με χορους και τραγούδια της Κρήτης.. με εχουν κανει να αγαπήσω κι εγώ παρα πολύ την κουλτούρα της παρ όλο που δεν είμαι κρητικιά γραφω μαντιναδες και ακουω πολύ κρητική μουσική .. ειναι υπέροχη εδώ η παραδοση συνεχιζεται και διαιωνίζεται με μικρα παιδια που τα μπολιαζουν με αυτην την αγαπη... τους βγαζω το καπελο γι αυτό που κανουν.... για υτό να είσαι περήφανη που αγαπας τον τόπο σου... να χαμόγελας και να έχεις μια ομορφη μερα ... φιλάκιααααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρούλα μου αν και καθυστερημένα σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου.
      Στην Κρήτη είναι μοναδικος ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι ντόπιοι την παράδοση, τον τόπο τους, όλα! Το βλέπει κανείς από την πρώτη στιγμή που θα πατήσει το πόδι του εκεί.
      Πως να μην αγαπήσεις λοιπόν κάτι που στο πασάρουν με τόσο πάθος, αγάπη και χαρά;
      Μια υπέροχη εβδομάδα σου εύχομαι! :-)

      Διαγραφή
  17. Να τα λέω εγώ αυτά..το καταλαβαίνω..βλέπεις αυτό που γράφεις εσύ εγώ το λέω έστω μέσα μου κάθε φορά , άπειρες φορές στην ημέρα, όμως..σιωπώ ..όπως εσύ γιατί λέω θα με..σφαλιαρίσουν οι νεώτερες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να τα λες, να τα λες και ας αντιδρούν όπως λες οι νεώτερες. Δεν μπορεί κάτι θα τους μείνει :-))))
      Καλή εβδομάδα Αχτίδα μου

      Διαγραφή
  18. Πόσο δίκιο έχεις Νίκη μου. Ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας σε συνδυασμό με την εξαιρετική μας μουσική έχει προσφέρει θαύματα στο δημοτικό και παραδοσιακό τραγούδι!
    Η αλήθεια είναι πως για κάποιο λόγο δεν υποστηρίζουμε τις ρίζες και την παράδοση μας όπως θα έπρεπε και μάλιστα τη σνομπάρουμε και λίγο όμως τελικά όλοι μας όταν ακούσουμε ελληνικό τραγούδι σηκωνόμαστε και γίνεται χαμός! Πάντως στον δικό μου γάμο που περίμενα να παρτάρουν όλοι με τα μοντέρνα ο κακός χαμός έγινε στα παραδοσιακά όσο και αν θέλαμε να τα περιορίσουμε γιατί πιστεύαμε πως η νεολαία θα ήθελα ξένα και main stream....
    Πολύ όμορφη ανάρτηση έκανες! Είναι καλό να θυμόμαστε από που ερχόμαστε και ποιοι είμαστε!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω πάει σε γάμο από ροκάδες μέχρι το κόκκαλο...το τι γλέντι κάνανε με τα κλαρίνα δεν λέγεται...χαχαχαχχα
      Σ'ευχαριστώ πολύ για το πέρασμά σου και το σχόλιό σου.
      Συγνώμη για την καθυστερημένη ανταπόκριση :-(
      Εύχομαι να έχεις μια όμορφη εβδομάδα.
      Τα φιλιά μου

      Διαγραφή
  19. Τι ομορφη, υπερχοη αναρτηση! Κι εγω μεγαλωνοντας εκτιμω ολο και περισσοτερο τη δημοτικη μας παραδοση, αν και δεν μπορω να τα ακουω για πολλες ωρες, με συγκινουν. Εχουν μια αυθεντικοτητα μοναδικη και μια γλυκα ανεπιτηδευτη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή