Τρίτη 12 Αυγούστου 2014

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕ- Ο Τρελ' Αντώνης



Φωτογραφία από διαδίκτυο
«Πάμε για καφέ;»
«Που;»
«Ε! που αλλού στο καφενείο στην πλατεία! Δεν το κουνάω τώρα για την πόλη». 
Στο χωριό δεν μπορείς να το πεις αλλιώς παρά καφενείο, και ας είναι μια υπερσύγχρονη καφετέρια, και ας μάθαμε και εμείς στα χωριά να πίνουμε freddo εκτός από ελληνικό. Και κει που κάποτε μας ειρωνεύονταν του τύπου «είχες και στο χωριό σου freddo;» τώρα έχεις τι να πεις! «Ε ναι ρε, έχουμε και στο χωριό μου freddo και το πίνουμε και με ανακατεμένο γάλα για να  το κάνουμε μόδα».
Σε ένα τέτοιο λοιπόν καφενείο περνάμε τις ώρες παίζοντας «κολτσίνα», “taboo”, βλέποντας το mundial (γιατί και οι γυναίκες βλέπουμε μπάλα) ή απλά πίνοντας καφέ και συζητώντας κάτω από τα αιωνόβια πλατάνια.
Είναι ωραίο που ήρθε η εξέλιξη και στο χωριό, είναι ωραίο που τα καφενεία γεμίσαν με νέους, γιατί παλιά έβλεπες μόνο άντρες και μόνο στην ηλικία του παππού μου και άντε, στην καλύτερη περίπτωση του μπαμπά μου!
Τώρα πλέον θα δεις και γυναίκες, κορίτσια και παιδιά.
Το κακό όμως που έχει το καφενείο στο χωριό είναι ότι οι τοίχοι έχουν αυτιά. Το αγαπημένο «γλυκό» δεν είναι το υποβρύχιο, αλλά η τροφή που θα σου δώσει ο συγχωριανός σου για σχόλια, γιατί ως γνωστόν καλύτερα να ασχολούμαι με τα δικά σου προβλήματα, παρά με τα δικά μου να χολοσκάω!
Το κουτσομπολιό δίνει και παίρνει, και το γκουχ που θα κάνει κάποιος στη διπλανή παρέα πολλές φορές γίνεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Οι νέοι που ζούμε στο χωριό δεν πολυδίνουμε σημασία, τις περισσότερες φορές γελάμε κιόλας με την «ανοησία» τους. Αρκεί να μην μας πετύχουν σε δύσκολη μέρα….
Και όπως κάθε στέκι που σέβεται τον εαυτό του και κατ’ επέκταση κάθε περιοχή, έχει και τη μασκότ του που δεν είναι άλλος από τον τρελό, τον «χαζούλη» του χωριού.
Στο δικό μου έχουμε πολλούς (φταίει το νερό; Ελπίζω όχι, θα μας πάρει όλους η μπάλα!), μα ένας έχει τα πρωτεία.
Ο Αντώνης ή ο Antuan  όπως τον φωνάζουν οι «έξυπνοι» κοροϊδευτικά.

Εκείνη τη μέρα πήγα με τις φίλες μου για ένα χαλαρωτικό καφέ μετά τη δουλειά. Από μακριά άκουσα τον Antuan να καταφτάνει, μιας και κάθε φορά παραμιλάει δυνατά λέγοντας ασυναρτησίες, και από πίσω παιδιά ή μεγάλοι που τύχαιναν στον δρόμο του να του σφυρίζουν, να τον πειράζουν, να τον κοροϊδεύουν και λίγοι να του χαμογελάνε συγκαταβατικά.
Δεν είναι ότι δεν τον αγαπάνε, όλοι τον αγαπάνε και τον προσέχουν-ελάχιστοι είναι αυτοί που τον εκμεταλλεύονται και του φέρονται με κακότητα,- μόνο που ο κόσμος «ψοφάει» να γελάει με το διπλανό του!
Φτάνοντας στο τραπέζι μας-μιας και ήμασταν οι μοναδικοί πελάτες εκείνη τη ζεστή ώρα- φωνάζει «ε! κορασίδες στρίψτε μου ένα τσιγαράκι» και κοιτώντας προς τον ουρανό άρχισε να μιλάει με έναν αόρατο φίλο.
«Δεν έχει τσιγάρο, καφέ θες;»
«Τι καφέ ρε; Για νευρικό με πέρασες; Τσιγάρο θες;» μου απαντάει.
Τι λέει! Σκέφτομαι από μέσα μου αλλά του απαντάω με χαμόγελο «Μπερδεύεσαι, δεν θέλω εγώ τσιγάρο, το έκοψα, εσύ μου ζήτησες, αλλά δεν δίνουμε τσιγάρα κάνουν κακό»
«Τσιγάρο θες και δεν το λες! Τσιγάρο θες και δεν το λες!» άρχισε να επαναλαμβάνει και ταυτόχρονα να τα λέει με τον «δικό» του.
Οι φίλες μου γελούσαν κοροϊδευτικά με τα καμώματα του τρελ’Άντώνη, αλλά εμένα άρχισαν οι τσιμπιές στο μυαλό. Γεννήθηκαν ερωτήματα, βγήκαν στην επιφάνεια απορίες που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα για εκείνον, ποτέ. Και το βλέμμα μου τώρα πιο στοχαστικό πάνω του! Βρε μπας και δεν ήταν τρελός; Βρε μπας και το παίζει χαζούλης; Βρε λες…;
«Ρε Antuan;» ακούω τον Δημήτρη, έναν νεαρό στην ηλικία μου περίπου, που μόλις ήρθε με την παρέα του «είδα το Γιώργο το γείτονά μου και μου είπε για το Δημήτρη τον ξάδερφό σου ότι είναι λίγο χαζός από σόι, ισχύει, εσύ τι λες;» 
Έτοιμη να ξεστομίσω κανένα μαργαριτάρι στον αναιδή συγχωριανό  μου προς υπεράσπιση του Αντώνη, εντάξει είπαμε να τον πειράζουμε, αλλά το πείραγμα έχει και τα όριά του, αυτό ξεπερνούσε κατά πολύ και την αναίδεια- ακούω τον τρελ’ Αντώνη να του απαντάει   
«Και ο Δημήτρης ο ξάδερφος τα ίδια μου λέει για τον Γιώργο το γείτονα, ποιος από τους δυο είναι τώρα ο χαζός; Εσύ μπορείς να ξεχωρίσεις;» και έφυγε συνεχίζοντας τη συζήτηση με τον αόρατο συνοδό, αφήνοντας πίσω την πληρωμένη απάντηση.
Οι δύο παρέες μουδιασμένες για λίγο- ήθελε κάμποση ώρα να επεξεργαστούμε την ατάκα του τρελού- ξεσπάμε σε ασυγκράτητα γέλια με το Δημήτρη να καταλήγει «ρε μπας και μας δουλεύει κανονικά ο τρελός;» 
Η ίδια ερώτηση που έκανα και εγώ στον εαυτό μου, λίγο πριν.
            Με έτρωγε από τότε για μέρες η σκέψη του Αντώνη και όποτε τον συναντούσα και τον έβρισκα στον καφεναί, όλο και προσπαθούσα να του πιάσω την κουβέντα και όλο πιο βαθιά προσπαθούσα να τρυπώσω μέσα του. 
Πως έγινε έτσι; Γιατί; Ήταν εκ γεννητοίς ή καταστάσεις ζωής; 
Αυτό που κατάφερα να μάθω είναι ότι είναι παντρεμένος, έχει 4 παιδιά και δεν ξέρει κανείς πως και γιατί βρέθηκε στο χωριό μας. Έχει πολλά χρόνια που ήρθε, αλλά για πολλά χρόνια ήταν άφαντος, τα τελευταία 2 είναι που γυρνάει στο χωριό, κάνοντας αισθητή την παρουσία του στα καφενεδάκια και στις παρέες και ασχολείται με τον κόσμο για να ασχολούνται και αυτοί μαζί του.
«Αντώνη στην Αθήνα που ζούσες, τι δουλειά έκανες;» εγώ δεν τον φωνάζω ποτέ Antuan,
«Δούλευα τον κόσμο» μου απάντησε και έφυγε με ένα ψεύτικο βροντερό γέλιο να χλευάζει την περιέργειά μου.
          Άλλη μια φορά όπως πίναμε τον καφέ μας, κλασικά στο καφενείο της πλατείας, τον βλέπουμε και καταφτάνει στο διπλανό τραπέζι φορώντας μπουφάν, σκούφο και γάντια, 39⁰C υπό σκιά παρακαλώ! 
«Τι κάνεις ρε βλάκα;» του λέει ένας συγχωριανός «θα σκάσεις;»
«Κρύο, κάνει πολύ κρύο» και έτριβε τα χέρια του στην προσπάθεια του –και καλά- να ζεσταθεί. 
«άντε ρε τρελέ μάστα από δω και θα μας τρελάνεις όλους;»
«τι ναρκωτικά παίρνεις;»
«ρε τράβα να ξελαμπηκάρεις με την κυρά σου, σε χτύπησε η αγαμία κατά κούτελα» 
Αυτά και άλλα πολλά ακούγονταν από τις γύρω παρέες. 
«πήγα σπίτι, κρύο, πήγα στο αφεντικό, ακόμα πιο πολύ, ήρθα εδώ παγωνιά…κρύο, κρύο πω πω πω πως πάγωσα!» και σηκώθηκε τρέμοντας ολόκληρος, «έσβησαν οι μηχανές σου λέω, δεν υπάρχει τίποτα, χαθήκαμε, θα πεθάνουμε από το κρύο, και εκείνη, πω πω πω παγωμένη, η βασίλισσα του χιονιού» παραμιλούσε και έλεγε στον αόρατο συνοδό του.
Δεν άκουγα τι σχόλια κάναν οι φίλοι μου και οι διπλανές παρέες, το βλέμμα μου ήταν στον «τρελό».
Ωραίος άντρας κατά κοινή ομολογία ο Αντώνης! Απεριποίητος μεν, με ακούρευτο-αχτένιστο καστανόξανθο μαλλί, κουρελής, με παλιά σχισμένα ρούχα και παπούτσια, κατά ένα περίεργο τρόπο όμως καθαρός. Δεν μύριζε ποτέ άσχημα.
       Έχει μια έμφυτη ευγένεια γενικώς με τους ανθρώπους, άσχετα αν προσπαθεί να την κρύβει πίσω από απότομες συμπεριφορές, έχει αρχοντικό παράστημα, αλλά άγαρμπο περπάτημα, ιδιαίτερα όταν είναι πολλά τα βλέμματα που τον παρατηρούν. Και πάντα λέει, όλο μιλάει και ποτέ μα ποτέ κανένας δεν έδωσε σημασία στα λόγια του, δεν μπορεί όμως! Κάποια σημασία έχουν αυτά τα λόγια.
«Βρε δεν μας παρατάς και συ; Πολύ μεγάλη σημασία του δίνεις!» ακούω την απάντηση της κολλητής μου και τότε μόλις συνειδητοποιώ πως διατύπωσα δυνατά τις σκέψεις μου.
«Μάλλον έχεις δίκιο» κλείνω το κεφάλαιο Αντώνης μπροστά στην παρέα.
Είναι περίεργο το «καφέ» στο χωριό μου. Και ακόμα πιο περίεργοι είναι οι άνθρωποι και η νοοτροπία μας. Με μια πρώτη ματιά μοιάζει με ένα συνηθισμένο «καφέ», όμως όταν  το κοιτάξεις καλύτερα θα διαπιστώσεις ότι φιλοξενεί περίεργα όντα. Από τον διανοούμενο, μέχρι τον αγράμματο, από τον έξυπνο, μέχρι το βλάκα, από τον κακό μέχρι τον καλό.
Και θα μου πεις, γιατί στα άλλα καφενεία το ίδιο δεν ισχύει;
Ναι! Και στα άλλα ισχύει. Και στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και παντού, όμως σε ένα χωριό, στο δικό μου χωριό κάθε παρέα κάθεται χώρια, όμως πολλές φορές γίνονται μια! Συζητάνε όλες μαζί δυνατά και μοιράζονται εντυπώσεις! Γνωρίζονται- το πιο σημαντικό- πράγμα που στις πόλεις δεν κατορθώνεται, τουλάχιστον εύκολα!
Αλλά αυτό που κάνει ξεχωριστό τον καφέ στο χωριό είναι η παρουσία κάποιον ανθρώπων, όπως ο γνωστός πλέον Αντώνης, που μέσα στο κατακαλόκαιρο μιλάει για παγωνιά… Την παγωνιά της ψυχής του; Την παγωνιά των ανθρώπων που συναντάει; Την παγωνιά μιας ολόκληρης κοινωνίας; Ή απλά την παγωνιά και τη μοναξιά της τρέλας του;
Δεν ξέρω να πω! Ξέρω όμως, πως μου κέντρισε το ενδιαφέρον και όποτε τον βλέπω στο καφεδάκι μας τον «μελετάω», γιατί πώς να το κάνουμε άλλωστε; Μια χωριατοπούλα είμαι και γω και κόλλησα το  μικρόβιο να ασχολούμε με τις ζωές των άλλων, όχι ότι πιστεύω ότι αυτός ο άνθρωπος αν τον παρατηρήσεις έχει να σου δώσει θησαυρό, όχι, μην δύναται να το σκεφτεί κανείς αυτό!
Δεν μπορώ να πω με ακρίβεια τι του συμβαίνει, ούτε πιστεύω πως θα μάθω ποτέ, όμως –στον καφέ που πίνω και στο τσιγάρο που θα ήθελα να κάνω αλλά δεν το ανάβω (θυμάστε πως μου το χε πει!!!!)- θα καταγράφω κουβέντες και φράσεις του, γιατί δεν μπορεί, κάτι θα πάρω! 
       Το έπαιζα πολύ άνετη η κυρία με τη διακοπή καπνίσματος και μου άρεσε που στην παρέα με θαύμαζαν για το πόσο εύκολα το έκοψα χωρίς να δείχνω να μου λείπει ποτέ! Ούτε στον εαυτό μου το παραδεχόμουν, η ψεύτρα!
Μέχρι που έφτασε ο Αντώνης, για να ξεσηκώσει θύελλα στο μυαλό μου και επιτέλους να ταπεινωθώ στις φίλες μου και να παραδεχτώ δυνατά εκεί, κάτω από τα καταπράσινα πλατάνια, στο αγαπημένο καφενεδάκι του χωριού, με το άρωμα του καφέ να γαργαλάει τα ρουθούνια και την μνήμη της «αιώνιας» καπνίστριας ότι «ναι, μου λείπει το τσιγάρο, σαν τρελή, κάθε φορά που πίνουμε καφεδάκι, τρώω τα λυσσακά μου!» και ο κύβος-θαυμασμός ερρίφθη!

Έμαθα πολλά παρατηρώντας τον Antuan.

Έμαθα την υπακοή, βλέποντάς τον να υπομένει τη ζέστη στο καταμεσήμερο, χωρίς να έχει πουθενά σκιά να σταθεί, επειδή του είπε το αφεντικό του «μην το κουνήσεις μέχρι να γυρίσω» και εκείνος δεν φεύγει και ας τον ξεχνάει πολλές φορές το αφεντικό και έρχεται βράδυ, και την ακούει από πάνω «καλά πόσο ηλίθιος μπορεί να είσαι; Κάθισες μέσα στον ήλιο να με περιμένεις; Καλά σε λέω εγώ βλάκα, παν ηλίθιε!»

Μου έμαθε την ευγνωμοσύνη και την ευχαριστία, ο τρόπος που τα εκφράζει κάθε φορά που του λέει κάποιος με ανθρωπιά ένα απλό «καλημέρα», είναι μοναδικός. Μην πω για την αντίδρασή του αν του πας μια φέτα ψωμί!
Βλέπω πολλές αρετές στον τρελό του χωριού, μόνο ένα κακό, η συνήθεια να  βρίζει πολλές φορές όταν τα λέει με τον «κολλητό» του, αλλά λίγο το κακό μπροστά στην «τρέλα».
Όσο για την παγωνιά μες το κατακαλόκαιρο, αυτή και αν έχει απλώσει τα δίχτυα της παντού. 
Αρπαχτικό η παγωνιά, καημένε κόσμε, τι νομίζαμε αστεία το πε ο τρελός!

Μεγάλο σχολείο ο Αντώνης!

Και όπως είπε κάποτε πετώντας στο τραπέζι μας ένα ψόφιο ψάρι  
«Τι σιχαίνεστε ρε; Εσείς βρωμάτε περισσότερο!»

Και αναρωτιέμαι ξανά: Ποιος κοροϊδεύει ποιόν;!!!!
Έχω πολλούς καφέδες ακόμα να πιω μέχρι να φοιτήσω στο σχολείο «Αντώνης» , αλλά δεν βαριέσαι, καλύτερα για να περνάει η ώρα  εδώ στο χωριό, πως αλλιώς;


Μοναδικοί οι στίχοι του τραγουδιού, αφιερωμένο στους τρελ'Αντώνιδες αυτού του κόσμου.





 Αυτή είναι η δική μου συμμετοχή στις Ιστορίες του Καφενέ που με μεγάλη επιτυχία διοργανώνεται από την πολυτάλαντη οικοδέσποινα της bloggoγειτονιάς Αριστέα!
Είναι η πρώτη μου συμμετοχή και ελπίζω να μην σας κούρασα και φυσικά να σας άρεσε η ιστορία μου.

 Συμμετέχουν τα ιστολογια:

Δημήτρης Ασλάνογλου, άστεγος , φιλοξενούμενος Αριστέας
Χριστίνα http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/
Κάτια, http://katitimou.blogspot.gr/
Κική, http://ekfrastite.blogspot.gr/
Κλαυδία,http://katoapotinakropoli.blogspot.gr/
Μαρία Νι, http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/
Λάχεσις,http://epilogh.blogspot.gr/
Rylie,http://pepperychaos.blogspot.gr/
Ινώ, Σκιάθοςάστεγη , φιλοξενούμενη Αριστέας
Δέσποιναhttp://www.mamadesekrisi.blogspot.gr/
Γιώργος-Hengeo,http://hengeo.blogspot.gr/
Ελένη Φλογερά,http://stamonopatiatisfantasias.blogspot.gr/
Μαρία Κανελλάκη, http://toapagio.blogspot.gr/

Nastenka (πρώην pink angel) http://midnight-in-brussels.blogspot.gr/
giwta ar,http://giwtatotongi.blogspot.gr/
Μαρία(me maria),  http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Κατερίνα Βαλσαμίδη, http://apopsitexnis.blogspot.gr
Lysippehttp://on-the-up-and-up.blogspot.gr/
Μαζεστίξ, http://toixo-toixo.blogspot.gr/
Σμαραγδένια,http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/
Έλλη, http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/
Christina Andromedahttp://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/
Γεωργία, http://armoniaart.blogspot.gr/

Τάσος Κ, (πρώην λαθρεπιβάτης) θα φιλοξενηθεί από Αριστέα
@ριστέα, http://princess-airis.blogspot.gr/



37 σχόλια:

  1. Kαλημέρα !!! Θαυμάσιος ο καφές κάτω απο τα πλατάνια και το καθαρό μοσχοβολιστό αεράκι του χωριού !!! Η ιστορία σου βαθειά ανθρώπικη και αληθινή μ΄αγγιξε και με γέμισε σκέψεις......τελικά οι τρελλοί αυτού του κόσμου ίσως υπάρχουνε για να μας δίνουνε μαθήματα ζωής....και μάλιστα τα πιό ουσιαστικά.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, χρόνια πολλά! Ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σχόλια. Χαίρομαι που νιώθουμε το ίδιο. Με βάζουν σε σκέψεις τέτοιοι άνθρωποι ιδιαίτερα μετά από κάτι τέτοια περιστατικά που περιεγραψα, σαν να ξέρουν το βαθύ και αληθινό νόημα της ζωής, σαν να ξέρουν τι κρύβεις...
      Καλά να περνάς, ευχαριστώ για την επίσκεψη στα "μέρη" μου
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  2. Υπεροχο!
    Πολλες φορες εχω αναρρωτηθει σχετικα με τους τρελους και τους "χαζους" ποιος ειναι στ' αληθεια ο τρελος σε αυτον τον κοσμο; Τροφη για σκεψη! Μπραβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα χρόνια πολλά! Ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σχόλια. Όντως τροφή για σκέψη κάθε τέτοια εικόνα...
      Να περνάς καλά
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  3. Πολύ ωραία ιστορία, δημιουργεί προβληματισμούς στον αναγνώστη! Διαβάζοντας,επικροτούσα συνεχώς τις σκέψεις σου. Μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Ινώ, χρόνια πολλά! Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου και που ταυτιζόμαστε στη σκέψη, ξέρεις είναι ωραίο να προβληματίζεσαι βλέποντας το "μη φυσιολογικό" όπως το χαρακτηρίζουν οι πολλοί, αντί να το διώχνει προσέλκυσέ το και που ξέρεις; Μπορεί να βρεις θησαυρό.
      Καλά να περνάς
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  4. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί το ίδιο! Μήπως οι τρελοί του δικού μας κόσμου είναι αυτοί που βλέπουν εκεί που η δική μας όραση συναντά τα όρια της; Πάντως η ιστορία σου με κέρδισε,σαν να ήταν πραγματική! Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γειά σου Δέσποινα, αν γιορτάζεις σήμερα Πολύχρονη να είσαι!
      Ίσως η ιστορία μου να σε κέρδισε γιατί βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, λίγο διαφοροποιημένα αλλά αληθινά.
      Καλά να περνάς
      φιλάκια

      Διαγραφή
  5. Πάντα με προβληματιζε Νικη μου πως δουλευει το μυαλό του ανθρώπου... τι είναι αυτό που κανει κάποιον να βγαινει απο το νορμαλ......και τι είναι νορμάλ στη ζωή μας τελικα...η ιστορία σου.. μας αφήνει ερωτηματικα...και καταστασεις που θα βρείς γύρω σου... μπραβο μας εδωσες πολύ παραστατικα.. τι συμβαίνει στο καφέ του χωριού .. φιλάκιααααααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Ρούλα μου και χρόνια πολλά!
      Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια... σε μια κλωστή ισορροπεί το μυαλό-η ζωή-όλα. Κάτι να γίνει και να τεντώσει, δεν θέλει και πολύ για να γκρεμίσεις όλα τα ψεύτικα, γιατί πολλά από τα νορμάλ τα δικά μας είναι ψεύτικα-μάταια και οι "τρελοί" αυτού του κόσμου το αντιλαμβάνονται αυτό γι'αυτό και τα χλευάζουν με τέτοιο τρόπο που αν το προσέξεις, σκύβεις το κεφάλι προς γνώσιν και συμμορφωση!
      Καλά να περνάς
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  6. Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, δεν θα μπορούσες να το παρουσιάσεις με καλύτερο τρόπο!

    Καληνύχτα!

    Υ.Γ. Ξέρεις κολτσίνα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Γιώργο και χρόνια πολλά!
      Χαίρομαι που σου άρεσε...γέλασα πολύ με το ερωτηματικό σου! Κολτσίνα δεν ξέρω; τι με πέρασες...χαχαχαχχαχα αν και έχω χρόνια να παίξω, γιατί έχουμε μόδα τελευταία την μπιρίμπα!
      Καλά να περνάς
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  7. Πόσο διαφορετικός αυτός ο καφές! Νίκη μου μας χάρισες μια υπέροχα διδακτική ιστορία!
    Σε ευχαριστώ από καρδιάς για τη συμμετοχή σου!
    Φιλάκια πολλά ! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Αριστέα μου και χρόνια πολλά!
      Σ'ευχαριστώ πολύ εγώ για την δυνατότητα να συμμετέχω, αν και το φοβήθηκα πολύ γιατί έχω πολύ μα πάρα πολύ καιρό να γράψω.
      Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου
      Καλά να περνάς
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  8. Θα επιστρέψω μέσα στη μέρα με καφέ!!!!!!!!!!!! Καλή σου μέρα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα χρόνια πολλά Χριστίνα μου.... όποτε θες εδώ θα είμαι!

      Διαγραφή
  9. Χρόνια πολλά!
    Ωραία η ιστορία σου και μου άρεσαν πολύ και οι περιγραφές σου.....!
    Θα συμφωνήσω πως κάθε χωριό έχει και τον τρελό του....
    Καλό σου βράδυ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χρόνια πολλά και σε σένα Ωραιοζήλη (κάνω λάθος;)!
      Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου και την επίσκεψή σου..
      Καλό βραδάκι
      Φιλάκια

      Διαγραφή
    2. Δεν κάνεις λάθος....! Αυτό είναι το όνομα μου!
      Καλό σου απόγευμα :)

      Διαγραφή
  10. Εξαιρετικό! Οι περιγραφές σου πραγματικά με εντυπωσίασαν! Νίκη μου, ένας "τρελός" πολλές φορές είναι πιο λογικός από ένα "normal" άνθρωπο! Απλά λίγο το βλέμμα μας να στρέψουμε καλύτερα, θα καταλάβουμε πολλά....
    Καλό ξημέρωμα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Μαρία μου,
      Δεν είναι ο μόνος τρελός που έδωσε μαθηματα ζωής, δυστυχώς!
      Όμως παρόλα αυτά μυαλό δεν έβαλα και ακόμα και τώρα υπάρχουν φορές που τους απορρίπτω μέχρι να με ταρακουνήσουν ξανά, βλέπεις φοβάμαι να στρέψω το βλέμμα μου πολλές φορές και να δω την αλήθεια!
      Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  11. Μ' αρέσει πάρα πολύ το γεγονός πως πολλές από τις ιστορίες του καφενέ δεν.περιορίζονται σε μία ιστορία γύρω απο έναν "καφέ".
    Μία τέτοια ιστορία είναι και η δικιά σου και δηλώνω εντυπωσιασμένη! Πολυ δυνατο το κείμενο σου. Από την ιστορία σου πήρα ως απόκομμα ότι πρέπει να σεβόμαστε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας ή νοητικής κατάστασης, γιατί εμείς μπορεί να είμαστε χειρότεροι απ' αυτους..
    Φιλιά πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς ήρθες ΓΙώτα,
      ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου. Για αλλού ξεκίνησα και αλλιώς μου βγήκε, μάλλον τελικά είναι αυτό που ήθελα ενδόμυχα να αποτυπώσω σε λέξεις! Ο σεβασμός που πρέπει να έχουμε σε όλους τους ανθρώπους!!!
      φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  12. "Για νευρικό με πέρασες;" ακόμα γελάω! Αχ ο Αντώνης είναι από τους καλούς τρελούς. Κοίτα επειδή κάνω παρέα με τέτοια άτομα από ένα γειτονικό ξενώνα, έχει διάφορες διαβαθμίσεις. Οι άνθρωποι έναν τρελό τον θεωρούν συνήθως διανοητικά καθυστερημένο, ίσως γιατί πολλοί από αυτούς δεν πρόφτασαν να μορφωθούν καλά. Άλλοι πάλι πρόλαβαν και παραμορφώθηκαν και το έκαψαν το μυαλό από το διάβασμα. Αυτό που έχει ο Αντώνης μοιάζει με σχιζοφρένεια. Έχει αντίληψη του κόσμου αλλά προφανώς τον απορροφά περισσότερο ο παράλληλος κόσμος του μυαλού του. Η εναλλακτική ψυχιατρική λέει πως ο σχιζοφρένεια είναι φυγή, είναι αντίδραση του μυαλού σε μεγάλα ψυχικά τραύματα, τα οποία να θεραπευτούν , θεραπεύεται και ο άνθρωπος. Άλλοι βέβαια δεν είναι τρελοί από τραύματα αλλά από καμμένα εγκεφαλικά κύτταρα. Πρώην χρήστες και αλκοολικοί το παθαίνουν συχνά. Το θέμα είναι ότι ο Αντώνης είναι από τους καλούς τρελούς που δεν έχουν επιθετικές τάσεις. Έχουμε κι εμείς μπόλικους τέτοιους μέσα στην πόλη και κάθε γειτονιά έχει δυο τρεις. Πίστεψέ με όπου και να πάω, όπου και να περπατήσω πάντα με μυρίζονται κι έρχονται να μου πιάσουν την κουβέντα. Κάποιοι είναι πολύ τρομακτικοί (άντρες κυρίως) και σου λένε προστυχιές. Αυτούς τους φοβάμαι πιο πολύ από όλους! Έχω όμως κανά δυο άτομα που είναι φίλοι μου κι έχω να τους δω καιρό, δεν περνάω από τα λημέρια τους τόσο.

    Το καφενείο σου το ζήλεψα. Ζηλεύω πολύ τα χωριά με πλατάνια. Συνήθως είναι τα πιο όμορφα. Πολύ θα θελα να μάθω πιο είναι το χωρίο σου αλλά μπορεί να μη θες να το αναφέρεις στο ιστολόγιό σου. Εγώ έχω δυο χωριά αλλά είναι και τα δύο πεδινά και δεν έχουμε ωραία πλατάνια, ούτε ωραίες πλατείες. Αν είχαμε θα πήγαινα συχνότερα θα έπιανα παρτίδες. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις...

    Δώσε φιλιά στον Αντώνη και να του μιλάς, θα σου κάνει καλό. Από ότι φαίνεται είναι εντελώς άκακος. Κι αυτοί ξέρεις έχουν τρομερή αντίληψη, δυνατή συναισθηματική νοημοσύνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι οντως είναι από τους καλούς τρελούς!
      Όσο ζούσα Αθήνα, δούλευα ως προϊσταμένη στα Everest σε κομβικο σημείο κοντά στο Δρομοκαεΐτιο, οπότε καταλαβαίνεις ότι καθημερινώς ήμασταν ο στόχος των "τρελών" που άφηναν ελεύθερους για την ημέρα. Ως προϊσταμένη λοιπόν ήμουν αυτή που έπρεπε να βγάλω το φίδι από την τρύπα και να "αδειάζω" το μαγαζί για να μην ενοχλούνται οι "φυσιολογικοί"πελάτες. Γνώρισα πολλούς τρελούς, όπως λες από τους σχιζοφρενείς,ως τους καμμένους από ναρκωτικά. Γνώρισα και κάποιους που φοβόμουν πραγματικά. Ένας τέτοιος ήταν και ο Γιώργος, δεν μπορούσα να τον διώξω με τίποτα και ενοχλούσε πολύ τον κόσμο, μέχρι που μια μέρα του μίλησα χωρίς φόβο και με τσαμπουκά και τότε ο Γιώργος από αγρίμι έγινε αρνάκι, πιάσαμε και την κουβέντα και ανακαλύψαμε ότι είμαστε πατριώτες (κουφό ε;) και ως εκ θαύματος όποτε με έβλεπε στη βάρδια ήταν κύριος, στους άλλους έκανε το βίο αβίωτο! Από αυτόν τον Γιώργο πήρα τα μεγαλύτερα μαθήματα γιατί τις φορές που δεν τον φόρτωναν στα φάρμακα και το μυαλό του ήταν στη θέση του, μου μιλούσε για τη ζωή του και σου ομολογώ ότι υπήρχαν πολλά βράδια που έκλαιγα με πόνο για το δράμα του.Μιλούσα με τόση συνοχή στη σκέψη και στο λόγο που έμενε έκπληκτη, όσο για την μόρφωση αυτή διακρινόταν σε κάθε συλλαβη. Από την Αθήνα -που ερχόμουν σε συχνή επαφή με "τρελούς"-και έπειτα έμαθα να τους καταλαβαίνω, να μην τους φοβάμαι, αν και έχω παρατηρήσει στον εαυτό μου επειδή έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε έχω ξεσυνηθίσει και τους αποφεύγω, γιατί ξέχασα κατά κάποιο τρόπο πως να τους χειρίζομαι.
      Όσο για το χωριό μου, έχει πολύ πράσινο γύρω του-είμαστε στους πρόποδες του βουνού, και η μόνη ομορφιά του είναι τα πλατάνια πραγματικά, αλλά συγκριτικά με άλλα χωριά δεν λέει και πολλά. Βέβαια σε σχέση με τα χωριά του κάμπου που δεν έχουν ούτε αυτά όντως φαίνεται πιο όμορφο!
      Εν καιρώ ίσως βρεθούμε και στο χωριό μου που ξέρεις!
      Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου και την αφορμή που μου έδωσες να αναφερθώ στους αγαπημένους μου τρελούς της Αθήνας.
      Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
    2. Ναι έχει πολλούς, νευρικούς, επιθετικούς, αθυρόστομους, οι πραγματικά σκιαχτικοί είναι αυτοί που έχουν κακία στο βλέμμα. Σου παγώνουν το αίμα γιατί ακριβώς επειδή είναι τρελοί παραδίνονται στην κακία τους. Αυτοί σε βλέπουν και σε καταριούνται ακόμα κι αν σε βλέπουν για πρώτη φορά, εύκολα καταλαβαίνεις ότι είναι άτομα που αποτρελάθηκαν από τις επιθυμίες τους και την ζήλια τους. Ενώ κάποιο χάνουν τα λογικά τους από βάσανα και ευαισθησίες άλλοι τα χάνουν από την μοχθηρία τους. Ηθικόν δίδαγμα είναι ότι η υπερευαισθησία και η κακία στην ΄ίδια τρέλα καταλήγουν. Υπάρχουν βέβαια και οι ελαφρούτσικοι σαν τον Forrest Gump που δεν είναι σχιζοφρενείς ούτε άρρωστοι και ο κόσμος τους θεωρεί τρελούς από ρατσισμό και μόνο.

      Διαγραφή
    3. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σου!
      Τελευταία ότι γράφεις με καλύπτει απόλυτα ,θα χρησιμοποιήσω τη λέξη άφοβα, και όχι τίποτα άλλο, έχω την τάση να λέω πολλά και με σένα δεν μπορώ αφού τα λες εσύ όλα για μένα...χαχαχαχχαχα
      φιλάκια Χριστίνα μου!

      Διαγραφή
  13. Διαφορετικός κι υπέροχος ο "καφές" σου, πολύ τον χάρηκα! Μέσα απ' την εξαιρετική γραφή/περιγραφή σου ξεπηδάνε πολύ σημαντικά κι ουσιαστικά θέματα, που αφυπνούν και σε βάζουν σε πολλές σκέψεις. Σ' ευχαριστούμε γι' αυτή τη βόλτα και την γνωριμία με τον Αντώνη. Να είσαι καλά. Φιλάκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Λυσίππη για την επίσκεψή σου και τα καλά σου λόγια!
      Χαίρομαι που άρεσε ο "καφές" μου, ελπίζω πραγματικά να αφυπνίσουν οι "τρελοί" όπως εγώ τους βλέπω...
      ΦΙλάκια πολλά
      Καλό σου ξημέρωμα

      Διαγραφή
  14. Απαντήσεις
    1. Καλώς ήρθες στα μέρη μου, χαίρομαι πολύ που κατάφερε το κείμενό μου να αγγίξει κάτι μέσα σου.
      Να περνάς καλά
      Φιλάκια και καλό ξημέρωμα

      Διαγραφή
  15. Μου θύμισες την ατάκα του Λουδοβίκου των Ανωγείων (στο περίπου): "Η πλατεία του χωριού μου είναι σαν αξονικός τομογράφος. Όταν κάποιος περάσει από τη μέση της πλατείας, ακτινογραφείται από τους θαμώνες. Στο τέλος της πλατείας σου δίνουν και το χαρτί να ξέρεις τι έχεις".
    Κάπως έτσι γίνεται σε ΟΛΑ τα χωριά. Όχι για να μη νομίζεις ότι εσείς διαφέρετε!!!

    Ο Τρελαντώνης μάλλον έχει θεματάκια.
    Και ποιος δεν έχει;
    Αυτός τα δείχνει, άλλοι τα κρύβουν. Και ποιος από εμάς δεν έχει πιάσει κουβέντα με τον εαυτό του;
    Πάντως, αν είναι στα καλά του και σας δουλεύει, τότε καλά κάνει. Άμυνα είναι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σαν να μου φαίνεται έχει δίκιο ο Λουδοβίκος κανονικός αξονικός, μόνο το σκιαγραφικό λείπει...χαχαχαχαχαχα
      Δυστυχώς όλοι έχουμε τα θεματάκια μας και δεν σου κρύβω, ότι στις μεγάλες φουρτούνες πολύ ζήλεψα την τρέλα του, θα 'θελα πολύ να είχα το σθένος να δουλεύω τον κόσμο, για να μην τρελαθώ.
      Άλλοστε ότι και να γίνει θεωρητικά έχει το ακαταλόγιστο. Ούτε χρέοι μετράνε, ούτε οικογενειακά βάρη, ούτε τίποτα...
      Bρε λες να με κάνουν και μένα ιστορία μια μέρα; :D
      Καλό σου ξημέρωμα Πέτρο, ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου, έδωσε μια άλλη νότα!
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  16. Μια μικρογραφία της κοινωνίας μας, μέσα απ' την ιστορία σου. Και συνήθως όσους πετάνε αλήθειες κατάμουτρα και δεν είναι σοβαροφανείς, τους βάζουμε στο περιθώριο και τους θεωρούμε γραφικούς. Μια χαρά άνθρωπος ο Αντώνης, τον λάτρεψα μέσα απ' τη γλαφυρή διήγηση σου. Ποιος ξέρει τι κατραπακιές έχει φάει στη ζωή του...
    Νίκη μου απόλαυσα το "καφεδάκι" μας και την παρέα σου. Καλό βράδυ να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Καλώς ήρθες Μαρία μου, χαίρομαι που μπόρεσα με την ιστορία μου να πιάσω τον παλμό της κοινωνίας μας όπως λες.
    Πολλές φορές το σκέφτηκα και γω. Πόσες κατραπακιές μπορεί να έχει φάει αυτός ο άνθρωπος και κάθε "αυτός" στη θέση του;
    Μια κλωστή η ζωή, μια κλωστή το μυαλό!!!!
    Χαίρομαι λοιπόν που σου άρεσε και το καφεδάκι μας (παλιά καραβάνα στον καφέ...χαχαχαχαχαχα)
    Καλό ξημέρωμα και εννοείται θα τα λέμε
    Φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Για μας που ζούμε σητν επαρχία είναι πολύ αναγνωρίσιμος ο καφενες σου, αλλά και ο "τρελ-Αντώνης" σου.
    Κι εδώ έχουμε έναν αντίστοιχο "τρελό" -κοίτα σύμπτωση τον λένε κι αυτόν Αντώνη και οι μισοί τον φωνάζουμε Αντουάν!- και έχω καταλήξει πως σίγουρα αυτός μας δουλεύει και όχι εμείς...
    Επίσης να προσθέσω σ' αυτό που λες για τα καεφενεία των χωριών ότι δεν υπάρχουν "παρέες-τραπέζια".
    Όλο το καφενείο είναι μια παρέα.
    Συνήθως οι θαμώνες κάθονται με πλάτη στον τοίχο και απλώνονται σε ξεχωριστά τραπέζια, για να έχουν οπτική και ακουστική επαφή με όλο το μαγαζί και συνομιλούν όλοι μαζί.
    Είναι κάτι σχεδόν μαγικό αυτό, ιδίως για όσους έχουν παραστάσεις κυρίως από μεγαλουπόλεις, όπου ο καθένας είναι με την παρέα του και δε γνωρίζει το διπλανό ούτε στη φάτσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς ήρθες Μαζεστιξ! Με πρόλαβες (δεν είχα καλή σύνδεση και δεν σχολίασα τη μέρα που διάβασα τη δική σου συμμετοχή).
      Πόσο γνώριμες εικόνες περιγράφεις "με πλάτη στον τοίχο"χαχαχαχαχαχαχα.
      Αν δεν είχα χρησιμοποιήσει ψευδόνυμο για τον "τρελό"¨μου θα μου έμπαιναν ψίλοι στ'αυτιά ότι είμαστε από το ίδιο χωριό.....
      Ευχαριστώ για το σχόλιό σου!
      Ελπίζω να τα λέμε.
      Φιλάκια

      Διαγραφή