Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

Αφιέρωμα σε έναν άγγελο!



 

Τον περασμένο μήνα πριν 9 χρόνια, χάθηκε ο μικρός μας άγγελος.
Η θύμησή του πονάει πάντα με την ίδια ένταση, απλά στην καθημερινότητα κοιμάται για λίγο. Δεν ξέρω αν θα ξεπεραστεί ποτέ. Δεν έβγαλα ποτέ τον πόνο από μέσα μου, δεν μπορούσα, και δεν ήμουν μόνο εγώ αυτή... όλοι μας βλέπαμε τα σκηνικά να εκτυλίσσονται μπροστά μας σαν να ήμασταν κομπάρσοι ενός κακογραμμένου σεναρίου...και στην αναφορά του ονόματός του πάντα ένας λυγμός ακούγεται από το λαιμό όλων, χωρίς να μπορεί να αρθρωθεί  ούτε λέξη.
   

Η πιο τραγική στιγμή στις ζωές όλων
Η πιο τραγική φιγούρα, αυτή των δυο νέων γονιών.
Η πιο απελπισμένη κραυγή… της μάνας… «γύρνα πίσωωωω»!!!!!
Που πας!!
Που μας αφήνεις!!!
Ξέσκιζαν οι φωνές την ψυχή.
Μα εσύ ακούνητος, με το χαμόγελο σαν σε ζωγραφισμένο
στην παγωμένη μορφή σου.
Στέκομαι δίπλα σου,
δάκρυα κυλούν ασταμάτητα από τα μάτια μου
Δάκρυα καυτά που στάζουν στο πρόσωπο σου,
μήπως και σε ζεστάνουν και ξυπνήσεις
Και σηκωθείς
Και πεις ότι όλα αυτά ήταν ένα άγριο – τραγικό αστείο.
Περνούν οι ώρες και συ ακόμα εκεί ακούνητος με το χαμόγελο.
Η αδικία… όλα όσα δεν πρόλαβες να ζήσεις
Η ειρωνεία…. Τα γέρικα κορμιά που έσκυβαν να σου πουν αντίο!
Ποιον ? εσένα!
Ένα παιδί που μόλις είχε αρχίσει να λέει καθαρά τις πρώτες ολοκληρωμένες προτάσεις
Η απελπισία…. Όλων
Έφυγες και δεν κοίταξες πίσω…
Ήθελες να γίνεις άγγελος τόσο νωρίς , άγγελε μου!
« μαμά να πάρουμε την εκκλησία στο σπίτι μας?
Να πάρουμε το Θεούλη»?
Ρώτησες λίγες μέρες πριν
Και έφερες την εκκλησία στο σπίτι αγοράκι μου.
Μας γονάτισες!
Τις τελευταίες στιγμές, πριν το μεγάλο αποχαιρετισμό,
σου πιάνω το χέρι
Και ένα σύγκρυο διαπέρασε τα σωθικά μου… αυτό ήταν …
πήρες το δρόμο για την χώρα του ποτέ!
Το σφύριγμα του τρένου που ακούστηκε, μαχαίρωσε την καρδιά.
Η ψυχρή λαμαρίνα του σε έσφαξε,
 η σκληρή καρδιά του σε προσπέρασε…..
 έτσι απλά!
Σαν φύλλο από τραπουλόχαρτο που έπεσε κάτω
Δεν μπορώ να το πιστέψω…
Τόσα χρόνια μετά
Δεν μπορώ να ξεχάσω.
Πως σε κράτησε η μάνα σου στην αγκαλιά της
Και δεν λύγισε !
Δεν έχω άλλα λόγια….
Δεν έχω άλλο πόνο να δώσω
 πέρα από αυτό το λυγμό που κόβει την ανάσα!
Δεν μπορούσα τότε και δεν μπορώ ακόμα και σήμερα να σου πω αντίο…..
Δεν έφυγες
Δεν μπορώ να παραδεχτώ ότι έφυγες
Θα σου πω
«καλή αντάμωση» άγγελέ μου!

Με αγάπη η θεία σου Νίκη



16 σχόλια:

  1. Παύλο μου,άγγελέ μου.
    Πάντα θα είσαι στις καρδιές μας.ΠΑΝΤΑ.
    Νίκη ευχαριστούμε για το μοίρασμα πραγματικά.
    Ένα ένα λόγια ψυχής πολύτιμα.Βγαλμένα απ'τις κραυγές εκείνου του πόνου του ανείπωτου.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν έχω λόγια κοπέλα μου
    ...........
    Είμαι κι εγώ θεία και σφίχτηκε η καρδιά μου!
    Φιλιά πολλά Νίκη μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φαντάσου πόσο δύσκολο είναι, ακούς για ένα άγνωστο παιδάκι (2,5χρόνων) και σφίγγεται η καρδιά........ Τι να πω! Η μόνη ελπίδα κάπως-κάπου-κάποτε να ξανανταμώσουμε...μόνο αυτή η σκέψη δίνει παρηγοριά στον άρρωστο!

      Διαγραφή
  3. Πως διαχειρίζεσαι κάτι τέτοιο; Μου μοιάζει αδύνατο...
    Καλή δύναμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν υπάρχει τρόπος απλά αφήνεσαι στον πόνο και όπου σε βγάλει...τυχερός όποιος βρει τη γαλήνη του μέσα από τόσο μεγάλη φρίκη!

      Διαγραφή
  4. Δεν ξέρω τι να πω, δεν έχω λόγια.. Ο Θεός να δίνει δύναμη και κουράγιο σε εσάς..

    Καληνύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώργο μου πίστεψέ με ο Θεός έστειλε έναν άγγελο-ιερέα δίπλα στους γονείς και στάλαξε βάλσαμο στις καρδιές τους γιατί αλλιώς θα ήταν χαμένοι. Τι να πω άγνωστε αι βουλαί του Κυρίου!

      Διαγραφή
  5. Τι λες τώρα; Ο εγκέφαλος μου δεν μπορεί να το επεξεργαστεί καν... Και τι να σου πω, δεν ξέρω, είμαι πολύ αμήχανη μπροστά στον χαμό.. Σε φιλώ γλυκά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέτρα μου στο χαμό όλοι όχι απλά αμήχανοι, χαμένοι είμαστε, βέβαια ο χρόνος μαλακώνει, δυστυχώς δεν σβήνει τις πληγές.... Όπως είπα να μην περάσει -αν γίνεται-αυτή τη φρίκη καμία μάνα!

      Διαγραφή
  6. Δεν εχω λογια... και δεν υπαρχουν και λογια...
    Προσευχη και δυναμη μονο!
    Αυτες οι καταστασεις δε ξεπερνιουνται ποτε!
    Απλως μαθαινεις να ζεις με αυτες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς αυτό! Μαθαίνεις να ζεις με αυτές... είναι μεγάλο μάθημα ζωής ένας χαμός...τρομερά σκληρό και δύσκολο, αλλά το πιο σημαντικο ίσως μάθημα ζωής!

      Διαγραφή
  7. Νοιώθω πολύ λίγη εμπρός σε τέτοιες καταστάσεις...ειδικά σε τέτοιες καταστάσεις ...
    οτιδήποτε άλλο μπορεί να το αντέξει το μυαλό μου, αυτό όμως...
    χρειάζεται υπεράνθρωπη ψυχική δύναμη για την επόμενη μέρα.

    Καλό ξημέρωμα Λάχεσις !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γειά σου Λεβίνα! Δύναμη δεν λέει τίποτα!
    Καλή σου μέρα! Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μόνο δυναμη και κουραγιο μπορώ να πώ με το καλώς σε βρήκα .. τς καταλαβενω αυτές τις καταστασεις .. γιατί παρόμοια έχω ζήσει με συγγενικό μου πρόσωπο.. ο πόνος ειναι κεί υπαρχει και εσύ καλήσε να τον σηκώσεις.. ο χρόνος είναι που απαλένει λιγο τις πληγες.. δεν υπαρχουν λόγια ... μονο να είναι καλά εκεί που πανε τα αγγελούδια... εδώ θα βρε΄΄ις μια μεγαλη παρέα .. που αν χρειαστει κατι φτανει να το πείς..!!! φιλακια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με κατασυγκινούν τα λόγια σου Ρούλα! Σε ευχαριστώ πολύ για όλα...για τη συμπαράσταση, για την επίσκεψη στο χώρο μου, ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ, για το χέρι βοηθείας που μου απλώνεις εσύ και όλοι σας! Να είσαι καλά.... Καλό ξημέρωμα (πάω να χαζέψω τα σπίτια από το Γιώργο Σμαραγδένιο, έχω πάθει πλάκα)

      Διαγραφή