Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Ο τρόμος

30-9-2008

Εκείνη την ημέρα είχα ντυθεί πολύ όμορφα,
είχα φτιάξει τα μαλλιά μου,
είχα κάνει ίσως το πιο τέλειο μακιγιάζ που μπόρεσα ποτέ μου!
Η διάθεση μου ήταν ηλιόλουστη, όπως ήταν ο καιρός έξω…
Περνούσα το δρόμο και χαμογελούσα στην αδερφή μου
 που στεκόταν στο απέναντι πεζοδρόμιο…
και τότε ένιωσα το πιο δυνατό χτύπημα στο σώμα μου, χαμηλά στο μηρό.
Πρώτη σκέψη-μέσα στη ζάλη- τι ήταν αυτό?
Μετά νιώθω τον εαυτό μου στον αέρα
και ένα δεύτερο πιο δυνατό και μετά ένα τρίτο…
και μετά η προσγείωση στο σκληρό τσιμέντο.

Είχα τις αισθήσεις μου, ένιωθα και έζησα το κάθε χτύπημα,
την κάθε σκέψη που περνούσε από το μυαλό μου,
που ακόμα και τώρα 35 μέρες μετά είναι χαραγμένες εκεί
και τις ζω με την ίδια ένταση
με τον ίδιο πανικό, τον ίδιο τρόμο!
Ο τρόμος!
Μεγαλύτερος και από το φόβο του θανάτου…
Το σπάραγμα της ψυχής που όσα χρόνια και αν περάσουν,
όσο ζεις θα βρίσκεται εκεί,
θα ξεπηδάει και θα σε περιπαίζει, θα ξαναζείς στιγμές σκληρές,
 στιγμές βασανιστικές.
Ο τρόμος!
Ρίχτηκα στο τσιμέντο και κοιτούσα γύρω μου τον κόσμο που είχε μαζευτεί,
μα η πιο τρομακτική φιγούρα, η αδερφή μου!
Το πρόσωπο παραμορφωμένο, όχι από τον φόβο αλλά από τον τρόμο
ότι έχανε την αδερφή της μπροστά στα μάτια της
 και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα… κανένας δεν μπορούσε!!!

Τους κοιτούσα με σώμα μουδιασμένο από τους πόνους
και τα μάτια μου θόλωσαν από τα δάκρυα…
και κει ήταν που βρήκα τη δύναμη
να καταπολεμήσω τη φοβέρα της ψυχής μου
και να γεμίσω το μυαλό μου και όλο μου το είναι με μια παράκληση:
« Θεέ μου άσε με ακόμα λίγο... μην με πάρεις ακόμα… όχι ακόμα»,
προσευχόμουν και κοίταζα την αδερφή μου στα μάτια
και εκείνα της μιλούσαν ,
μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά, είμαι καλά και εκείνη τα πίστεψε,
εγώ πίστεψα σε Εκείνον!!!
Στην προσευχή μου αυτή, ξαπλωμένη στο καυτό τσιμέντο
με τον κόσμο αναστατωμένο γύρω μου,
ένιωσα παρουσία αγγέλου δίπλα μου….
και τελικά θα πρέπει να ήταν, γιατί είμαι ακόμα ζωντανή,
με τις πιο ανώδυνες από αυτές τις περιπτώσεις πληγές….
είναι σαν να με έπαιρνε αγκαλιά σε κάθε πέσιμο
και στον τρόμο που ακολούθησε,
μου ψιθύρισε στο αυτί

 «Δόξα σοι ο Θεός»!!!


30 Αυγούστου του 2008 με χτύπησε αυτοκίνητο. Από θαύμα ζω, από θαύμα δεν έπαθα σοβαρότερες ζημιές πέρα από γδαρσίματα που έχω ακόμα και σήμερα στο χέρι από την προσγείωσή μου στο καυτό τσιμέντο και το σπάσιμο της κλείδας που με καθήλωσε στο κρεβάτι για  περίπου 2 μήνες, με σταμάτησε από τη δουλεία για 3 μήνες... πταίσματα μπροστά στα χειρότερα δηλαδή. Το παραπάνω είναι στο προσωπικό μου ημερολόγιο που το έγραφα με ένα χέρι, όντας ξάπλα στο κρεβάτι λίγες μέρες μετά. Ευχαριστώ το Θεό για αυτή την εμπειρία ζωής και το θαύμα της επιβίωσής μου!

8 σχόλια:

  1. Εύχομαι να μην ξαναζήσεις ποτέ τον τρόμο Λάχεσις!
    Σε μικρή ηλικία ( δημοτικό πήγαινα) είχαμε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο και μόνο εγώ είχα τραυματιστεί σοβαρά από την οικογένεια, καθώς ήμουν στη μέση, πίσω και όρθια μάλλον ( και τραγουδούσα!). Θυμάμαι ότι χρειάστηκαν να περάσουν χρόνια για να νιώσω ξανά ασφαλής μέσα σε αυτοκίνητο. Κάθε φορά που έπιανα τον εαυτό μου να τραγουδάει, σταματούσα απότομα γιατί πίστευα ότι κάτι κακό θα μου συμβεί!
    Ευτυχώς όμως ο χρόνος είναι όντως μεγάλος γιατρός!
    Χαίρομαι που ευχαριστείς τον θεό! Η ευγνωμοσύνη είναι για μένα μεγάλη αρετή! Και μόνο που ζούμε, θα έπρεπε να είμαστε ευτυχισμένοι!
    Καλώς σε βρίσκω κι εγώ! :)))

    Καλημέρα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι τραυματική εμπειρία πόσο μάλλον για ένα παιδί...εγώ για 2 χρόνια δεν μπορούσα να περάσω στη Θεσσαλονίκη που ζούσα τότε το δρόμο απέναντι, κόβονταν τα πόδια μου....
    Σ'ευχαριστώ για την παρουσία σου στο νεόφερτο blog μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωχ φιλη μου! Ανατσουτσουρωθηκα!
    Να σε προστατευει παντα ευχομαι ο Θεος και ο Αγγελος σου!
    Δοξα το Θεο που εισαι κοντα μας! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ΄ευχαριστώ πολύ Κική μου... είναι οι καλύτερες ευχές!!!

      Διαγραφή
  4. ανατριχιλα ..... οχι σκετος τρομος νασαι παντα κλα και ας χωθει οσο πιο βαθεια γινεται αυτη η πικρη αναμνηση κοριτσι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ καινούργια μου φίλη! Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να σβήσει...μόνο με την ανάμνηση δεν θα ξεχάσω ποτέ να είμαι ευγνώμον!
      Σέυχαριστώ για την αποδοχή σου!
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  5. Ήμουν μπροστά.
    Είναι απ τις στιγμές που ο χρόνος είναι άχρονος.
    Χάνουν τη ροή τους οι σκέψεις και γίνονται όλα μηχανικά.
    Απ τις στιγμές που όσο κι αν λειτουργούμε σα 'ρομποτ' για να οχυρωθούμε μένουν πάντα χαραγμένες μέσα μας.
    Εικόνες που γράφονται στο είναι μας,συναισθήματα δυνατά που μεταμφιέζονται σ αυτό το άχρονο που προείπα.
    Χωρίς λόγια.
    Να νιώθεις ότι ένα πολύ αγαπημένο σου άτομο είναι εκεί,ριγμένο κάτω και δε μπορείς καν να το αγγίξεις,έχοντας την αίσθηση του τόσου εύθραστου εκείνη τη στιγμή.
    Αίμα κάτω απ το κεφάλι και να αναρωτιέσαι...τι γίνεται αν κάποιος της σηκώσει το κεφάλι....
    Πω πω !

    Ευτυχώς όμως είσαι εδώ και γράφεις! :)
    Μετά από αυτή τη δυνατή εμπειρία ζωής.
    Μια εμπειρία που μετά το αίσιο τέλος της μπορεί να γίνει ερέθισμα να δεις τόσα σημαντικά πράγματα για τη ζωή.
    Όπως και το έκανες.

    Να σαι ΠΑΝΤΑ καλά !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σ'ευχαριστώ για τη στήριξη, για το χρόνο που μας έφερε πιο κοντά, σ'ευχαριστώ που δεν μ'αφήνεις να πεσω στη λήθη και όλο με σκουντάς με ωθείς προς τα μπρος! Είσαι στην καρδιά μου και το ξέρεις... φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή