Χαμένες ψυχές

Και που λες!Αυτό είναι μόνο η αρχή.

Το κακό έχει εισχωρήσει και μια συγνώμη δεν μοιάζει να είναι αρκετή να σου αλλάξει το βλέμμα, να φέρει χαμόγελο στα χείλη, να κάνει την καρδιά να πεταρίσει έστω για μια στιγμή!

Και που λες!

Αυτό είναι οι άνθρωποι- όντα παρεξηγήσιμα, μυαλά μπερδεμένα, από ψυχές… χαμένα!

Λάθος δρόμος- μαύρες σκιές.

Σωστός δρόμος- ηλιαχτίδες που ανοίγουν διάπλατα το νου και τις καρδιές!

Ποιος είναι αυτός που τόλμησε να πει τον άλλο αδελφό και δεν ματώθηκε το στόμα;

Ποιος είναι αυτός που  σε φώναξε αγάπη και δεν εγκλωβίστηκε στα σκοτεινά δίχτυα σου;

Ποιος είναι αυτός που επικαλέσθηκε Θεό και δεν βρήκε λύτρωση!!!

Είμαι εγώ που σου φωνάζω Δεν είναι αγάπη… Δεν είσαι αγάπη.

Είμαι ΕΓΩ που στέκομαι δίπλα σου φρουρός να προστατεύω το κάστρο σου και είσαι ΕΣΥ που με βλέπεις σαν μαύρο άγγελο να σου πλακώνω τη ζωή.

Μην μιλάς!

Τα λόγια πληγώνουν και γράφονται με ανεξίτηλο στυλό στην καρδιά.

Νιώσε!

Για να μπορέσεις τελικά να δεις στον εαυτό σου, το Αληθινό Εγώ σου.

Και που λες!

Αυτή είμαι εγώ- η εν Χριστό αδελφή που πονάω όταν πονάς, που γελάω όταν γελάς, που προσεύχομαι για ένα σου δάκρυ χαράς.

Μα είμαι άνθρωπος και γω και περικυκλώνομαι από τους τυφώνες.

Με γυρίζουν, με πετάνε, με γδέρνουν και είναι το σώμα γεμάτο μουτζούρες και γραντζουνιές.

Μα και πάλι ξέρεις τι λέω;

Υπάρχει Θεός!

Κατοικεί μέσα μου, αδερφέ,

Και όσο εσύ να μην Τον βλέπεις, όσο εσύ ρουφάς με μανία κακία, πονηριά, ανθρώπινα συμπτώματα, Αυτός πάντα μένει εκεί και περιμένει αγάπη.

Είναι αγάπη!

Και είναι δική σου επιλογή ν’αγαπηθείς!

Αυτή είμαι εγώ, αδερφέ, ένας άνθρωπος που βλέπει Θεό, που νιώθει Θεό, μα ανησυχεί και προβληματίζεται ανθρωπίνως για σένα!

Σ’αγαπώ , αδερφέ!