Καλό Φθινόπωρο, με τα νέα μου

Καλό Φθινόπωρο και καλό μήνα να έχουμε όλοι μας, με υγεία και πολύ αγάπη.
Χαμόγελο και αισιοδοξία!

Στη ζωή μου η χαρά με τη λύπη διαδέχονται σχεδόν καθημερινά. Δύο έντονα συναισθήματα που χωρίς αυτά δεν έχω μάθει να ζω. Κρατάνε μια χρυσή αλυσίδα, η μια κυρία όμορφη από τη μία άκρη και η άλλη απεριποίητη κλαψιάρα να θρηνά κρατώντας την άλλη άκρη και κατά πως η κάθε μια τραβά πηγαινοέρχομαι και γω σχεδόν ακούραστα- μιλάμε τώρα για τρελό πηγαινέλα- μα δεν βαριέσαι μ' αυτά και μ' αυτά έγινα άνθρωπος αισθηματίας (να μην πούμε και κάτι για να ευθυμήσουμε;).
Στην εβδομάδα που πέρασε είχε τα πρωτεία η κυρία Χαρά, όχι για κάτι ιδιαίτερο αλλά να, για μικρά καθημερινά ευτράπελα.
Καταρχήν μετά από οικογενειακό συμβούλιο και κατόπιν δικής μου και των αδερφών μου (αδερφός-αδερφή) μεγάλης πίεσης, οι γονείς μου πήγαν-μετά από 8 χρόνια- διακοπές για 6 μέρες. Πάντα το οικονομικό και η ριμάδα η κρίση στη μέση, πάντα οι αέναες υποχρεώσεις, πάντα ένα "γιατί" τους έκοβε το δρόμο για ξεκούραση. Και ποιοι; Οι γονείς μου που κάθε καλοκαίρι μας πήγαιναν, όσο ήμασταν μικρά, 2-3 βδομάδες διακοπές στη θάλασσα, στη Γλύφα Φθιώτιδας συγκεκριμένα, που με τα χρόνια έγινε το δεύτερο χωριό μας. Είχαμε παρέα εκεί, πολύ στενούς και καλούς φίλους και δεν θέλαμε ούτε εμείς να πάμε κάπου αλλού όπου θα ήμασταν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.
Τέλοσπάντων ξέφυγα από αυτό που ήθελα να πω (έχω την τάση να λέω πολλά).  Είμασταν λοιπόν ότι οι γονείς έπρεπε να φύγουν για διακοπές. Το έχει ανάγκη κάθε άνθρωπος και όταν του δίνεται η ευκαιρία πρέπει να την αρπάζει. Στην αρχή είχαμε αντιρρήσεις, να τα λουλούδια η μαμά, να ο κήπος ο μπαμπάς, να τα γουρούνια και οι δυο μαζί (ναι καλά καταλάβατε έχουμε γουρουνάκια) μα τίποτε δεν μας πτόησε. Τα λουλούδια θα τα ποτίζω εγώ, λέω στη μαμά, τα γουρουνάκια θα τα πλένω και θα τα ταΐζω το πρωί εγώ και το απόγευμα που εγώ θα δουλεύω, η αδερφή ή ο αδερφός όποιος γύρναγε πιο γρήγορα από τη δική του δουλειά, όσο για τον κήπο, μια βδομάδα δεν χρειάζεται τίποτα, να 'ναι καλά τα πρωτοβρόχια τον πότισαν και στο τέλος της όταν πλέον θα γύριζαν θα μαζεύονταν και τα καλούδια. Έπρεπε να φύγουν γιατί και οι δυο έχουν πρόβλημα με τη μέση και δεν το βάζουν ποτέ κάτω, και επιπλέον θέλαμε να τους δούμε μετά από τόσα χρόνια σκοτούρας και υποχρεώσεων λιγάκι ξένοιαστους.
Αν κάποιος πριν λίγα χρόνια (2-3 δεν βάζω παραπάνω) μου έλεγε ότι εγώ θα τάιζα και θα έπλενα το γουρνοκούμασο θα του λεγα "τρελός παπάς σε βάπτισε" και όμως φίλοι μου το έκανα και αυτό. Έριξα πολύ γέλιο με τις συνομιλίες τους όποτε με έβλεπαν. Ευτυχώς ο πατέρας μου έβαλε πολύ μεράκι στο να φτιάξει το χώρο τους και όλα γινόταν πολύ εύκολα χωρίς να έρχομαι σε άμεση επαφή μαζί τους και χωρίς να λερώνομαι. Πάνε τα παλιά τα χρόνια που έμπαινες μέσα για να τα καθαρίσεις.
Βρε, τα καημένα, καλά τα λένε γουρούνια, μπαίνουν μέσα στην τροφή τους, κοιλιόδουλα καθώς είναι διεκδικεί το καθένα με τον τρόπο του όση περισσότερη τροφή μπορεί. Και επειδή εγώ με τον αδερφό λείπαμε τις περισσότερες ώρες, άρα πόσα αποφάγια να είχαμε δυο άτομα; δεν τους πήγαινα σχεδόν τίποτα άλλο εκτός από πίτουρο και δωσ' του διαμαρτυρίες και γουρουνίσματα. Μέχρι που μια μέρα μαζευτήκαμε στο σπίτι φίλοι, και ότι έμεινε από φρούτα-φλούδες-μακαρόνια κτλ το έριξα....πω πω πω κόντεψαν να με φιλήσουν... το "πλατσ πλατσ" που ακούγεται όταν τρώνε με λαχτάρα δεν λέγεται, μέχρι που ήθελα να βγάλω φωτογραφία ή να τραβήξω βίντεο, αλλά μετά το ξανασκέφτηκα και κάθισα στ'αυγά μου (θα ήταν γουρουνιά...χαχαχαχαχα).
Μα το πιο σημαντικό της όλης εβδομάδας ήταν η επιστροφή τους. Δεν λέγεται πόσο χάρηκα που ξεκουράστηκαν και πέρασαν καλά, αλλά και που επιτέλους κοιμήθηκα λίγο παραπάνω το πρωί, γιατί βλέπετε ξύπναγα να πάω στα γουρουνάκια, πότιζα τα λουλούδια (η μάνα μου έχει άπειρα), καθάριζα και το σπίτι, πήγαινα να ανάψω και τους παππούδες και μετά να γυρίσω να στολιστώ και περιχαρής να πάω για δουλειά.
Ξέχασα να σας πω, πήραν στα μπάνια και τη Μάγια, το 6ο μέλος της οικογένειας.
Η οποία από τότε που γύρισε είναι σαν να προσγειώθηκε απότομα στη σκληρή πραγματικότητα. Δεν της αρέσει πλέον ούτε το χωράφι, που πήγαινε με λαχτάρα λες και πήγαινε βόλτα στην εξοχή,ούτε τα γουρούνια που ακούγοντας τους ήχους τους γάβγιζε και τα έφερνε σε τάξη, ούτε νερό δεν πίνει. Κάθεται παραπονεμένη και φαντάζομαι ότι με τη φαντασία της είναι πάλι στις βουτιές και στις βόλτες στην παραλία. Θα σκέφτεται το έρμο "μου δείξαν τον παράδεισο και τώρα με φέραν πίσω; Άδικο" χαχαχαχαχαχα. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου από το πρωί δεν σηκώνει κεφάλι σας λέω!

Μα έγινε και κάτι που μου χάλασε και λίγο τη διάθεση, αυτό χτες με την ολοκλήρωση της διαδικασίας σήμερα.
Μεγάλωσα όπως πολλές φορές έχω πει μέσα στο πράσινο.
Για να καταλάβετε ακολουθεί μια φωτογραφία που είναι απέναντι ακριβώς από το σπίτι μου, στο οικόπεδο που κάποτε συστεγάζονταν ο πατέρας μου με τα αδέρφια του στην ίδια επιχείρηση (ώσπου να χωρίσουν :-( ).

φώτο 1

 Κάτω από αυτόν τον πλάτανο που βλέπετε (φώτο 1) παίζαμε ως παιδιά, όλη μέρα. Είναι γύρω στα 20 μέτρα το ύψος του και γέρνει- δεν ξέρω κατά πόσο μπορείτε να το καταλάβετε- σαν τον πύργο της Πίζας.

φώτο 2

Ακόμα και στη διπλανή επιχείρηση υπάρχει ένας ακόμα μικρότερος πλάτανος (φώτο 2).

Γενικά το χωριό μου, το οποίο βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού είναι στολισμένο με την ομορφιά της φύσης. Και τα δέντρα είναι που κάνουν το τοπίο πιο όμορφο. Κάποτε ο ασφαλτόδρομος που ενώνει το χωριό μου με τη διπλανή κωμόπολη ήταν από δω και από κει γεμάτος από πλατάνια, φτελιάδες και ένα σωρό πανέμορφα και πανύψηλα δέντρα και το σκηνικό θύμιζε τοπίο από ταινία. Έλα μου όμως που στο βωμό της εξέλιξης και της πρόοδο που έκανε επιτακτική την ανάγκη να φτιαχτούν επιχειρήσεις θυσιάστηκαν όλα και απέμεινε ένας κοινός ασφαλτόδρομος.
Και άντε αυτό έληξε, πριν χρόνια, σήμερα όμως που κόβουμε τα δέντρα αιώνων για να ζεσταθούμε μισό χειμώνα; Αυτό που το πας; Ποιοι εγκληματίες δίνουν τις άδειες και ποιοι αναίσχυντοι κάνουν τις άδειες πράξεις;
Δύο μέρες χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί το έργο της καταστροφής και τεμάχιζαν κομμάτι-κομμάτι. Το μηχανάκι δούλευε από χτες ασταμάτητα και ήταν αυτό που  με ξύπνησε το πρωί  σήμερα. Σηκώθηκα με μαύρη καρδιά. Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Ένα δέντρο που έστεκε εκεί πολλά πολλά χρόνια πριν γεννηθούμε εμείς, που θύμιζε ζωή, οξυγόνο και υγεία έγινε κούτσουρο για τη σόμπα και το τζάκι κάποιων (που δυστυχώς ξέρω ότι έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν ξύλα, όπως πολύ καλά ξέρω πόσο πλεονέκτες, εγωκεντρικοί και αναίσχυντοι είναι).

Και εκεί που ήθελα να γελάσω με τα δικά μου κατορθώματα ως κτηνοτρόφου και τα κατορθώματα που θα μου περιέγραφαν οι γονείς για τη Μάγια (γιατί δυστυχώς βίντεο δεν είχαν μαζί να τραβήξουν) ξαφνικά δεν ήθελα να πω τίποτα.
Η βροχή με έβγαλε από το δωμάτιο και βγήκα έξω να μυρίσω το βρεγμένο χώμα, μα μύρισα πριονίδι από κομμένο ξύλο και ήθελα τόσο να το μοιραστώ!!!!

Οι φωτογραφίες τραβηγμένες από τη βεράντα του σπιτιού μου, ο κομμένος κορμός δεν φαίνεται ούτε κατά το ήμισυ!!!!!!
Πολύ φοβάμαι πως όποιο δέντρο απόμεινε στις άκρες των δρόμων θα γίνει έρμαιο στο στόμα κάποιας ξυλόσομπας για το χειμώνα :-(