Η διαδρομή πριν το τέλος!

Μακάρι να ένιωθα σίγουρη ότι θα ακολουθήσω τα βήματα σωστά 

και δεν θα παρεκκλίνω από την πορεία που χάραξε η ψυχή μου.

Μακάρι να είχα τη δύναμη να ξεριζώσω τα αγκάθια,

που πνίγουν τον αληθινό εαυτό μου, μόνο με την ακόρεστη θέληση μου.

Μακάρι να μην με αφήσει ποτέ αυτή η θέληση να διψάσω.

Ποιος αγώνας δεν θέλει προσπάθεια;

Και ποια προσπάθεια δεν αποδίδει καρπούς;

Θα ήταν ψέμματα, αν έλεγα τα καταφέρνω.

Αγωνίζομαι, αυτό είναι η αλήθεια.

Λυγίζω και σηκώνομαι... γδέρνομαι και πάλι επουλώνω τις πληγές,

Θλίβομαι... χαίρομαι... πονάω.... γελάω

Και πάλι λέω Ευχαριστώ!

Για ό,τι ζω, για ό,τι ελπίζω, για ό,τι ονειρεύομαι υπάρχει εκεί και με προστατεύει.

Με εμψυχώνει, με δυναμώνει, με κρατάει σταθερά στην πορεία.

Ποιος πατέρας δεν στηρίζει το παιδί του στα πρώτα του βήματα;

Ποιος αδερφός, δεν αγκαλιάζει αδερφό, όταν τον βλέπει ξανά

μετά από τόσα χρόνια; 

Ποιος Λοχαγός δεν τιμάει το στρατιώτη του, 

όταν τον βλέπει, να πολεμάει με ανδρεία;

Λυγίζω και σηκώνομαι... γδέρνομαι και πάλι επουλώνω τις πληγές.

Αυτός είναι ο αγώνας! Μια συνεχή μάχη με τη ζωή. 

Μια προσπάθεια να γίνεσαι καλύτερος μέρα τη μέρα. 

Μια προσευχή να αγαπήσεις, όσο σε έχει αγαπήσει.

Μια ευχή, να εξιλεωθείς, για να αποκτήσεις στέγη και να κατοικίσεις.

Είναι μακρύ το ταξίδι και συ μοναχικός διαβάτης, 

μοναχικός πολεμιστής, μοναχικός αγαπημένος, 

βαδίζεις στην αιωνιότητα με το κεφάλι σκυφτό,

μήπως και τότε αντικρίσεις ουρανό!

Μήπως και μπορέσεις να σταθείς μπροστά στην ξύλινη πόρτα,

που από πίσω της εδρεύει όλη η ομορφιά του σύμπαντος!