Επιστροφή

  24-6-2011

Στο μπαλκόνι του πατρικού μου, ανάμεσα στην πληθώρα λουλουδιών που το έχει στολίσει η μητέρα, με ένα τσιγάρο να σιγοκαίει στο τασάκι, ένα ποτήρι κρασί, χαρτί και μολύβι, αποτυπώνω για τελευταία φορά τη συγκίνηση. Ο σταυρός αναμμένος στην κορυφή του βουνού, να φωτίζει το χωριό, να το ευλογεί, στέκει εκεί και με κοιτάει. Τον κοιτάζω και γω και ένα δάκρυ κυλάει νοσταλγικό στα μάτια. Η ψυχή μου, ήδη, ταξίδευε στο άγνωστο, το σώμα παρέμενε ακόμα εκεί για το τελευταίο αντίο. Έτσι νόμιζα!  Έτσι φιλοδοξούσα.

Ο σταυρός

Δεν μπόρεσα ποτέ να ξεχάσω εκείνο το συναίσθημα. Δεν μπόρεσα ποτέ να λησμονήσω τη ζωή μου εκεί. Τότε δεν εκτιμούσα αυτό που είχα, δεν αναγνώριζα την ομορφιά. Λένε «η ομορφιά συνηθίζεται και αυτό είναι ότι χειρότερο»… αυτό διαπίστωσα. Όταν συνήθισα την ομορφιά, όταν συνήθισα αυτό που έβλεπαν τα μάτια, έπαψα, πια, να τα «βλέπω», να τα εκτιμώ. Παρόλα αυτά, το τελευταίο εκείνο βράδυ, μόνη στο μπαλκόνι ένιωθα τα αστέρια να χαϊδεύουν το πρόσωπο μου και να μου χαμογελούν με συγκατάβαση, σαν να ήξεραν κάτι που εγώ δεν γνώριζα, σαν να  έβλεπαν μπροστά.

Χαιρόμουν που έφευγα, που έπαιρνα τη ζωή στα χέρια μου, τιμώντας τις αποφάσεις μου. Μα δεν έπαυα να νιώθω  ότι ένα κομμάτι μου ξεσκιζόταν. Ένα μικρό τμήμα θα έμενα πάντα εκεί σε ότι αγάπησα, σε ότι βίωσα, σε ότι συνήθισα, σε ότι βαρέθηκα. Δεν άφηνα μόνο τη ζωή του χωριού, άφηνα την οικογένεια μου και αυτό ήταν ότι χειρότερο. Έπρεπε να προχωρήσω, να παλέψω με τις δικές μου δυνάμεις. Δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι και εκείνο το τελευταίο βράδυ, πόσο θα μου κόστιζε αυτή η φυγή. Σαν ο απαγορευμένος καρπός στον μελλοντικό μου παράδεισο, να ήταν η απόσταση από εκείνους που με έφεραν στη ζωή, που με μεγάλωσαν με πολύ αγάπη, φροντίδα και προσοχή.

Τοποθεσία του χωριού

Έπρεπε να συμβιβαστώ με αυτόν τον όρο. Τον τήρησα για πολλά χρόνια. Και ποτέ, μα ποτέ ως σήμερα δεν σκέφτηκα να απλώσω το χέρι μου στο «δέντρο της ζωής» με τους απαγορευμένους εκείνους καρπούς. Ο όρος του Θεού στους πρωτόπλαστους, ο όρος του μέλλοντος σε εμένα.

Καλοκαίρι του 2001 έφυγα. Δεν κοίταξα ξανά πίσω, να μην λυγίσω, να μην τρελαθώ στην ιδέα ότι κάτι υπήρχε εκεί και τέλειωσε…. Καλοκαίρι του 2011 γύρισα πίσω…