Ο τρόμος

30-9-2008

Εκείνη την ημέρα είχα ντυθεί πολύ όμορφα,

είχα φτιάξει τα μαλλιά μου,

είχα κάνει ίσως το πιο τέλειο μακιγιάζ που μπόρεσα ποτέ μου!
Η διάθεση μου ήταν ηλιόλουστη, όπως ήταν ο καιρός έξω…
Περνούσα το δρόμο και χαμογελούσα στην αδερφή μου

 που στεκόταν στο απέναντι πεζοδρόμιο…

και τότε ένιωσα το πιο δυνατό χτύπημα στο σώμα μου, χαμηλά στο μηρό.

Πρώτη σκέψη-μέσα στη ζάλη- τι ήταν αυτό?
Μετά νιώθω τον εαυτό μου στον αέρα

και ένα δεύτερο πιο δυνατό και μετά ένα τρίτο…

και μετά η προσγείωση στο σκληρό τσιμέντο.

Είχα τις αισθήσεις μου, ένιωθα και έζησα το κάθε χτύπημα,

την κάθε σκέψη που περνούσε από το μυαλό μου,

που ακόμα και τώρα 35 μέρες μετά είναι χαραγμένες εκεί

και τις ζω με την ίδια ένταση

με τον ίδιο πανικό, τον ίδιο τρόμο!
Ο τρόμος!
Μεγαλύτερος και από το φόβο του θανάτου…
Το σπάραγμα της ψυχής που όσα χρόνια και αν περάσουν,

όσο ζεις θα βρίσκεται εκεί,

θα ξεπηδάει και θα σε περιπαίζει, θα ξαναζείς στιγμές σκληρές,

 στιγμές βασανιστικές.
Ο τρόμος!
Ρίχτηκα στο τσιμέντο και κοιτούσα γύρω μου τον κόσμο που είχε μαζευτεί,

μα η πιο τρομακτική φιγούρα, η αδερφή μου!
Το πρόσωπο παραμορφωμένο, όχι από τον φόβο αλλά από τον τρόμο

ότι έχανε την αδερφή της μπροστά στα μάτια της

 και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα… κανένας δεν μπορούσε!!!

Τους κοιτούσα με σώμα μουδιασμένο από τους πόνους

και τα μάτια μου θόλωσαν από τα δάκρυα…

και κει ήταν που βρήκα τη δύναμη

να καταπολεμήσω τη φοβέρα της ψυχής μου

και να γεμίσω το μυαλό μου και όλο μου το είναι με μια παράκληση:

« Θεέ μου άσε με ακόμα λίγο... μην με πάρεις ακόμα… όχι ακόμα»,

προσευχόμουν και κοίταζα την αδερφή μου στα μάτια

και εκείνα της μιλούσαν ,

μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά, είμαι καλά και εκείνη τα πίστεψε,

εγώ πίστεψα σε Εκείνον!!!
Στην προσευχή μου αυτή, ξαπλωμένη στο καυτό τσιμέντο

με τον κόσμο αναστατωμένο γύρω μου,

ένιωσα παρουσία αγγέλου δίπλα μου….

και τελικά θα πρέπει να ήταν, γιατί είμαι ακόμα ζωντανή,

με τις πιο ανώδυνες από αυτές τις περιπτώσεις πληγές….

είναι σαν να με έπαιρνε αγκαλιά σε κάθε πέσιμο

και στον τρόμο που ακολούθησε,

μου ψιθύρισε στο αυτί

 «Δόξα σοι ο Θεός»!!!

30 Αυγούστου του 2008 με χτύπησε αυτοκίνητο. Από θαύμα ζω, από θαύμα δεν έπαθα σοβαρότερες ζημιές πέρα από γδαρσίματα που έχω ακόμα και σήμερα στο χέρι από την προσγείωσή μου στο καυτό τσιμέντο και το σπάσιμο της κλείδας που με καθήλωσε στο κρεβάτι για  περίπου 2 μήνες, με σταμάτησε από τη δουλεία για 3 μήνες... πταίσματα μπροστά στα χειρότερα δηλαδή. Το παραπάνω είναι στο προσωπικό μου ημερολόγιο που το έγραφα με ένα χέρι, όντας ξάπλα στο κρεβάτι λίγες μέρες μετά. Ευχαριστώ το Θεό για αυτή την εμπειρία ζωής και το θαύμα της επιβίωσής μου!