Είναι κάποια δάκρυα που κυλούν από τα μάτια και σβήνουν στο χώμα,
μα είναι και εκείνα που μένουν
στο σώμα και καίνε - λιώνουν την ψυχή.
Δεν το έχεις παρατηρήσει
ποτέ?
Δεν έχεις νιώσει ποτέ,
δάκρυ να σκάβει βαθιά το πρόσωπο σαν να είναι πηλός, να σβήνει κοντά στο στόμα,
να σου πνίγει την φωνή, να σου τυφλώνει τα μάτια, να σε καθηλώνει στην
ακινησία, να σου στερεί κάθε θέληση για αγώνα, για ζωή;
Είναι κάποιες στιγμές που
η αλήθεια δημιουργεί μικρούς παραδείσους,
μα είναι και κάποιες αλήθειες που φτιάχνουν
κόλαση.
Δεν το έχεις βιώσει ποτέ?
Ρίξε ένα βλέμμα γύρω σου
και δώσε μου μια απάντηση.
Είναι η ιστορία που
γράφει ένα έθνος με χρυσά γράμματα,
μα είναι και η προδοσία που
μαυρίζει, που ξεσκίζει τις σελίδες της.
Δεν έχεις διαβάσει ποτέ?
Ποιο φως, ποια σοφία,
ποια δημοκρατία γεννήθηκαν στα σπλάχνα σου?
Ποια διδαχή;
Ποια ιστορία εκπολίτισε
λαούς;
Ποια παραδείγματα έμειναν
στους αιώνες;
Άφησε η ανθρωπότητα
κληρονομιές- ιδανικά!
Τα γκρέμισαν οι άνθρωποι
του σήμερα, με ένα κλομπ, με μια μάσκα, με χημικά…
Με απανθρωπιά σκότωσαν,
ότι είχε απομείνει!
Νέκρωσαν κάθε σώμα που
φώναζε αντίσταση-βοήθεια.
Πάγωσαν κάθε θέληση για
ένα καλύτερο αύριο,
ένα καλύτερο μέλλον για
τα παιδιά σου.
Τους έκλεψαν τη φωνή. Μα
ακόμα άκουγες φωνές.
Ανάμικτες φωνές βίας και
ικεσίας, βασανισμού και λύτρωσης, χαράς και πόνου, παρελθόντος και μέλλοντος σε
μια άνιση μάχη, σε ένα άδοξο αποτέλεσμα.
Τι είναι αυτό που ορίζει
τις ζωές μας;
Ποιοι είναι αυτοί που τους ανέδειξες νικητές
και τώρα δεν ρίχνουν ένα βλέμμα προς τα εσένα;
Ποια είναι αυτή η δύναμη
που σαρώνει στο πέρασμα της, όχι ζωές, όχι αλήθειες,
όχι ανθρωπιά…..
ΑΠΛΗΣΤΙΑ!
Για χρήμα, για ύλη, για
τρόπαια ανθρώπων, για κατάκτηση….; Όλων!
για …. για ….για…
Κουράστηκα!
Κουράστηκες και συ!
Φωνάζει το χώμα ματωμένο
στους αιώνες.
Φτάνει πια!
Ως πότε… ως πόσο… ως που;
Ο λυγμός βαρύς
τρεμουλιάζει μέσα σου. Σε πνίγει, σε συγκλονίζει.
Τα θεμέλια σου σάπισαν
ψυχή μου και συ ακόμα κοιτάς να στεγνώσεις το δάκρυ,
μην τυχόν και μουλιάσει το είναι σου και το
σαπίσει.
Καλά δεν το κατάλαβες?
Γέρασες…. ! Και είναι ώρα
να φύγεις.
Κάθε γηραιό και σοφό το
τσακίζουν, γιατί η σοφία του γράφει ιστορία
και η ιστορία είναι ΔΥΝΑΜΗ.
Πως λοιπόν ζητάς να σου επιτρέψουν να ζήσεις,
αυτοί που στο όνομα του Θεού και της ανθρωπιάς διαπράττουν τα μεγαλύτερα
εγκλήματα;
Πως τολμάς να διεκδικείς
μια θέση στον κόσμο τους;
Είναι πολλοί και μεγάλοι
και είσαι μικρή με δειλά καρδιοχτύπια.
Προσπαθείς να κάνεις
θόρυβο με τι; Με τις μικρές επίσης φωνές σου;
Άδικα παλεύεις τα θηρία.
Ο πόλεμος αυτός δεν θέλει
όπλα, θέλει πίστη, ελπίδα και ευστροφία.
Τι να σου κάνουν τα όπλα;
Μπορεί ένα σπαθί να
χτυπήσει το κανόνι;
Σε βλέπω να τυραννιέσαι
και πονάω και γω μαζί σου.
Ανάσα της ανάσας μου,
φωνή της φωνής μου, ζωή της ζωής μου,
ΈΝΑ, μαζί στα εύκολα και
στα δύσκολα, στα απλά και στα σύνθετα,
στη χαρά και στη λύπη.
Στριφογυρίζεις στον χλωμό
εαυτό σου, ανήμπορη, τραβώντας τα μαλλιά σου
και φωνάζεις όσο δυνατά
μπορείς.
Ουρλιάζεις μέχρι να
ξεσκίσεις τις χορδές στο λαιμό σου…
μέχρι να σε ακούσουν μέσα
στην οχλοβοή.
Οι Ερινύες του θολού
μυαλού σου χορεύουν στο ρυθμό του παραλόγου,
φωνάζοντας και αυτές,
χλευάζοντας τη δίψα σου…
Ψέματα! Όλα είναι ψέματα!
Δεν ακούει κανείς;
Να! Η Αλήθεια!
Άδικα φωνάζεις…
Υπογράψανε ήδη το θάνατο
σου.
Ανέβηκες, ήδη στο
βαρκάρη, όταν γύρισες το μάγουλο σου, να δεχτείς το φιλί του Ιούδα…
 |
| "Αναγέννηση" |
Τι μας έμεινε;
Ελπίδα!
Που χρωστάμε;
Παντού!
Ποιον πολεμάς;
Τον κακό εαυτό μου
Ποιος κερδίζει;
Η ατιμία
Και ο χαμένος;
Πεθαίνει πάντα πρώτος, μέχρι να αναστηθεί πάλι πρώτος…
Και τώρα τι θα γίνει;
Ότι επιτρέψει ο Θεός…!
Ένα δάκρυ κυλάει και
καίει την ψυχή μου… στο στερνό αποχαιρετισμό.
Με λυπάμαι… σε λυπάμαι…
Και για πρώτη φορά
φοβάμαι…
Πώς να ζήσω, πώς να
ζήσεις χωρίς στόχους και όνειρα… χωρίς μέλλον…
Θα το ανεχτώ, θα προσπαθήσω, θα πολεμήσω με το πιο
ισχυρό όπλο που μου έχει απομείνει.
Δεν το ξέρεις;
Αυτό που δεν μπορεί να κλέψει ή να αντιγράψει ο
εχθρός… είναι η ΠΡΟΣΕΥΧΗ μου!
Προσευχήσου και συ!
Μην κλαις, γιατί επιτρέπεις τον εχθρό σου να χαρεί
Και μην λυπάσαι
Γιατί, όποιος οικτίρει τον εαυτό του δεν του απομένουν
δυνάμεις, σπιλώνει την πίστη του,
γκρεμίζει τις
ελπίδες…
Χτίσε ναούς απροσπέλαστους και βάλε εκεί τον εαυτό
σου!
Ποιος θα μπορέσει τότε να σε αγγίξει;
Ο ναός σου
είσαι εσύ… είναι το σώμα σου, το
σπίτι της ψυχής σου…
Κανείς δεν μπορεί να στο ακουμπήσει, αν δεν το
επιτρέψεις εσύ!
Στέγνωσε τα δάκρυα και μάζεψε τα κομμάτια σου, θα σου
χρειαστούν στο νέο σου οικοδόμημα.
Μην λυγίζεις, μην εγκαταλείπεις ούτε εσένα, ούτε
εμένα!
Γιατί μπορείς!
Δεν δέχομαι το δάκρυ σου σαν στερνό αποχαιρετισμό.
Δεν έδωσα ακόμα τα λεφτά στο βαρκάρη και μπορεί να με
γυρίσει πίσω.
Δεν ξέχασα , όπως εσύ, στον πόνο μου το Θεό!
Προσευχήσου!
Ίσως έτσι να με σώσεις και να σωθείς και συ μαζί……!
Η εικόνα είναι δημιουργία της Μαρίας Αλεξανδρή, καλλιτέχνιδας από την
Καρδίτσα, Λάδια σε μουσαμά διαστάεων 70χ120. Έχει τίτλο "Αναγέννηση" και αφορά συμμετοχή
της σε διαγωνισμο του εικαστικού συλλόγου Καρδίτσας με θέμα "Απόδημος
Ελληνισμός-Προσφυγιά". Έψαχνα να βρω μια εικόνα που να ταιριάζει στο κείμενό μου....δεν νομίζω να υπάρχει καλύτερη.......
εξαιρετικη η εκφραση σου! εξαιρετικη!
ΑπάντησηΔιαγραφή