Σαν σήμερα...

Θα ήθελα να γράψω μια σούπερ ουάου ανάρτηση και να αφηγηθώ με ωραίους στολισμούς και κορδέλες την ημέρα τούτη που κλείνω αισίως τα 34!

Μα θα ήταν υποκρισία και δεν έχω μάθει να υποκρίνομαι.

Γεννήθηκα πριν 34 χρόνια, ανήμερα του Σταυρού, μετά βασάνων και κόπων, αφού παίδεψα για 9 μήνες και κάτι την μάνα μου, και αφού την ανάγκασα να πηγαινοέρχεται στο παζάρι των Τρικάλων που ήταν απέναντι από την κλινική και άνοιγε – εξακολουθεί να  ανοίγει ακόμα δηλαδή- ανήμερα του Σταυρού.

-Κάνε βόλτες, αργεί να πέσει ακόμα το παιδί, επέμενε ο γιατρός.

Και δωσ’ του η έρμη μάνα, 20 χρονών κοπέλα υποβασταζόμενη από τη μάνα της και την πεθερά της, να κόβει βόλτες στο παζάρι να κατέβει ένα παιδί που όλα έδειχναν, δεν ήθελε να βγει.

Μα βγήκε το σκασμένο.

Θυμάμαι κοίταξα το ρολόι και ήταν 9:20μμ και σκέφτηκα «νωρίς είναι ακόμα» ;Ρ

Θα ήθελα να πω πόσο μου αρέσουν τα γενέθλια και οι γιορτές και οι τούρτες αλλά θα πω ψέματα. Γιατί ίσως είμαι από τους λίγους ανθρώπους που δεν τους κάνει κέφι. Και όχι ότι έχω πρόβλημα με την ηλικία, τη λέω και δεν με πειράζει καθόλου που μεγαλώνω.

Άλλωστε μεγαλώνοντας μου αρέσω περισσότερο, να μην το πω;

Ίσως με συγκινούσαν τα γενέθλια μέχρι τα 10 μου χρόνια. Η μαμά συνήθιζε να μου κάνει γενέθλια με όλα τα κομφόρ-τούρτες, αναψυκτικά, γαριδάκια, πίτσες, πατάτες τηγανητές, και πολλά πολλά παιδάκια. Αλλά μεγαλώνοντας δεν ξέρω πως και γιατί κάτι άλλαξε μέσα μου, δεν το θεωρούσα ότι ήταν κάτι σπουδαίο. Μου έλεγαν χρόνια πολλά και όλα τα συναφή και εγώ έλεγα οκ! δεν τρέχει τίποτα.

Μου  έλεγαν και μου λένε, ακόμα και σήμερα, ανοίγει το παζάρι τον Τρικάλων πάμε; Και γω απαντάω όχι, και τους φαίνεται κουλό που ένα παιδί που γεννήθηκε στο παζαράκι, που η μάνα του έκοβε βόλτες στους πάγκους και όλοι θεωρούσαν ότι δεν θα μαζεύεται από τα πανηγύρια, δεν θέλει να ακούσει για παζάρια και λαϊκές.

Φρικάρω και μόνο στην ιδέα!

Ένα παιδί που γεννήθηκε στα παζάρια, αλλά είναι «γεννημένο» για σαλόνια (χεχεχε)- σιγά μωρέ πως κάνεις έτσι; Να μην πω και γω κάτι να ευθυμίσουμε;

Και φτάνει η πολυπόθητη μέρα που όλοι τη θυμούνται και που εγώ δεν θέλω να σκέφτομαι. Γιατί;

Γιατί κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, ίσως επειδή μου το θυμίζουν όλοι ότι μεγαλώνω, κάνω τον απολογισμό μου. Τι κατάφερα, τι δεν κατάφερα, τι επέλεξα να πάρω μαζί και γιατί άφησα πίσω ότι επέλεξα να παρατήσω.

Και συνήθως ο απολογισμός βγαίνει κατά μου.

Με ρίχνει μόνο για εκείνη την ημέρα. Όλες τις υπόλοιπες που τον κάνω επίσης αντλώ δύναμη από τον ίδιο μου τον εαυτό και συνεχίζω.

Εκείνη την ημέρα, ετούτη την ημέρα όμως, δεν μπορώ να αντλήσω την ίδια δύναμη και μια μελαγχολία με συντροφεύει ακόμα και στο γιορτινό τραπέζι που οι δικοί μου με πολύ αγάπη μου αποδίδουν τιμές και δώρα!

Πως πέρασαν τόσα χρόνια και δεν το πήρα χαμπάρι! 

Σαν χτες θυμάμαι που ήμουν παιδί, θυμάμαι να παίζω μπίλιες κάτω από το σπίτι στις αλάνες και τη μαμά να βγαίνει στο μπαλκόνι και να ωρύεται για να την ακούσουμε και να μαζευτούμε σπίτι.

Σαν χτες ήταν που τέλειωσα το σχολείο, που, που, που

Και μόνο ετούτη τη μέρα συνειδητοποιώ πόσο μεγάλωσα! Τόσα χρόνια κύλησαν σαν νερό και γω νιώθω τον εαυτό μου ακόμα παιδί, με τα ίδια όνειρα (αυτό που το πας; Να μην έχω πραγματοποιήσει τα μεγαλύτερα όνειρά μου ακόμα!)με τα ίδια συναισθήματα (άντε να μην με αδικώ όχι ακριβώς τα ίδια, είναι λίγο πιο ώριμα τώρα) στον ίδιο τόπο (δεν το περίμενα ποτέ να γυρίσω πίσω).

Και όλα αυτά τα παθαίνω ανήμερα των γενεθλίων μου, δηλαδή 1 μέρα το χρόνο. Τις υπόλοιπες 364 είμαι φυσιολογική. Έτσι νομίζω δηλαδή!

Πφφφφ, εδώ δεν μπορώ να με καταλάβω εγώ που με ξέρω τόσα χρόνια, τι περιμένω; να καταλάβεις εσύ, το κουβάρι που προσπαθώ να ξετυλίξω μα όλο τυλίγεται;

Μη μου δίνεις και πολύ σημασία, νομίζω αύριο θα είμαι και πάλι φυσιολογική, όσο θεωρώ ότι είμαι δηλαδή (χιχιχιχιχι).

Υ.Γ1: Σε γενικές γραμμές καλά περνάω στα γενέθλια μου, μόνο τούρτα δεν σβήνω πια, κατά τα άλλα και τα δωράκια μου παίρνω και τις ευχές και τις εξόδους μου κάνω, αλλά να! Είναι αυτό το κάτι που λείπει και ειδικά αυτή την περίοδο, και ειδικά τον τελευταίο καιρό που δεν είμαι και στα καλύτερά μου. Και όπως λέει και η  φίλη μου η Ανδρομέδα και πολύ ΜΕ αρέσει (να το πω και σαλονικιώτικα) με πιάνει εκείνη η «αρχοντική μελαγχολία».

Υ.Γ2: Άλλα ξεκίνησα να λέω και αλλιώς κατέληξα, Πως το κάνω αυτό κάθε φορά ε;

 

Αυτό το τραγούδι, ερμηνευμένο από τη Χαρούλα, μου το αφιέρωνε ο αδερφός μου κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου όσο ζούσαμε μαζί στην Αθήνα.

Δεν ξέρω γιατί, δεν μου το εξήγησε ποτέ, απλά μου έλεγε ότι όταν το ακούει με σκέφτεται και θεωρεί ότι μου ταιριάζει. 

Κάθε φορά λοιπόν που κάνω τα γενέθλιά μου παρέα με την "αρχοντική μελαγχολία" μου- για να μην ξεχνιόμαστε- το ακούω.

 Αλλά όταν κάνω γενέθλια και είμαι καλά ακούω το εξής:

 τέλειο;;;;;; χαχαχαχαχχαχα

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Αγάπη και χαρά, εγώ ήδη άρχισα να χαμογελώ, πλησιάζει ώρα 00:00, φτου ξελευτερία!!!! :-)))))