Και η ζωή συνεχίζεται

Καλό μήνα φίλοι μου!

Υγεία- το πολυτιμότερο αγαθό- και ας ακούγεται τετριμμένο,

Αγάπη-γιατί χωρίς αυτή δεν ανασαίνει ο άνθρωπος,

Υπομονή-γιατί είναι το χρυσό κλειδί για όλες τις πόρτες αυτής της μάταιης ζωής.

Εκεί που όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο, όταν μέσα μας, γύρω μας, απέναντι υπάρχει αγωνία, πόνος, πόλεμος, τότε έρχεται η απόδειξη ότι, ότι και να γίνει η ζωή συνεχίζεται.
    Άνθρωποι χάνονται από αρρώστιες, από γηρατειά, από πολέμους, δυστυχώς από απελπισία, πόλεις καταστρέφονται, χωριά ερημώνουν….. και.. και… και… εικόνες που μόνο αισιοδοξία δεν μπορούν να φέρουν.
Και όμως η ζωή συνεχίζεται….
Από το αγριολούλουδο που θα φυτρώσει ανάμεσα στα συντρίμμια μέχρι το πουλί που πετάει στον ουρανό μετά από καταιγίδα, όλα φωνάζουν πως η ζωή συνεχίζεται, να μην το βάζει κάτω ο άνθρωπος, να μην σκύβει το κεφάλι, γιατί ότι και να έρθει μπορεί να το αντιμετωπίσει. Από τη στιγμή που υπάρχει το πρόβλημα, υπάρχει και η λύση...
    Ο Αύγουστος ο αγαπημένος μου μήνας, ο μήνας των διακοπών, αν και τα τελευταία 2 χρόνια και για πρώτη φορά στη ζωή μου παίρνω άδεια Ιούλιο. Δεν πειράζει, ο Αύγουστος εξακολουθεί να είναι αγαπημένος. Από την εποχή που έμενα Αθήνα και λάτρευα να κάθομαι τον Αύγουστο εκεί (άδειοι δρόμοι, άνετοι), μέχρι και τώρα που γύρισα στο χωριό και ο Αύγουστος είναι ο γιορτινός μήνας της επαρχίας. Μέρα και πανηγύρι, κλαρίνα στο φουλ (για όσους διαλέγουν την παράδοση), συναυλίες (για όσους διαλέγουν πιο σύγχρονη μουσική) χαλβάς Φαρσάλων, σουβλάκια χειροποίητα, γλέντι και χορός.
    Για μένα φέτος ο Αύγουστος ξεκίνησα θλιμμένα, «έφυγε» από τη ζωή μια φίλη που πάλευε χρόνια με τον καρκίνο, ένα φωτεινό παράδειγμα ότι η ζωή συνεχίζεται, ένας άνθρωπος-αφανής ήρωας, (θα ήθελα πολύ να με αξιώσει ο Θεός να γράψω για αυτήν κάποια στιγμή όπως της αξίζει). 
    Πήρα όμως μια νότα αισιοδοξίας όταν μπαίνοντας στην γειτονιά σας φίλοι μου είδα αναρτήσεις γεμάτες ευχές, χαρά και αισιοδοξία.

Όμως το καλύτερο μου το φύλαγε η μέρα στο τέλος.


Πριν καμιά ωρίτσα ξεκίνησα με πονοκέφαλο και άκεφη εντελώς να πάω να ανάψω το καντηλάκι των παππούδων μου ( η γιαγιά βλέπεται δεν έκλεισε ακόμα 40 μέρες), και εκεί άκουγα έναν περίεργο θόρυβο. Δεν φοβήθηκα, αλλά ήταν τόσο περίεργος που μου κίνησε την περιέργεια και έψαχνα να βρω τι ήταν,  έμοιαζε σαν τρόμπα που φουσκώνει λάστιχο και από κάπου χάνει αέρα (αν έχετε κατά νου)....μέχρι που το βλέμμα μου έπεσε στο σημείο της «μάχης»

Το στόμα μου προς στιγμήν έμεινε ανοιχτό.

Πρώτη φορά-αν και μεγαλωμένη σε χωριό- αντίκρισα αυτού του είδους της συνεύρεση.
Μετά το πρώτο σάστισμα, βγάζω το κινητό από την τσέπη, (είναι για να χάνουμε τέτοιες στιγμές απείρου κάλους;) και να λοιπόν στην παρουσίαση.

Περιττό να σας πω τα γέλια που έκανα, έφυγε όλο το βάρος και η μαυρίλα που είχα μέχρι εκείνη τη στιγμή, κοιτάω γύρω μου, ευτυχώς δεν ήταν κανένας ζωντανός κοντά μου, οι νεκροί δεν παρεξηγούν…. Χαχαχαχαχχαχα

Και αφού αποθανάτισα τη στιγμή μου έρχεται και η ατάκα στο μυαλό που θα μου έλεγε η γιαγιά μου αν της έδειχνα τις φωτογραφίες «όλοι ζευγαρώνουν, εσύ πότε έχεις σκοπό;»…χαχαχχαχαχα
Και αν δεν είναι αυτό μήνυμα ισχυρό ότι η ζωή συνεχίζεται τότε πιο είναι; Ανάμεσα από τα μνήματα το είδος διαιωνίζει το είδος του..χιχιχιχι

Παρεμπιπτόντως, πρώτη φορά επίσης αντίκρισα χελώνες να περπατάνε τόσο γρήγορα και με τόσο θόρυβο, μιλάμε για σαματά!….. ε ρε τι κάνει η απόλαυση!!!!!!!
Με αυτά και μ'αυτά σας καληνυχτώ.
Καλό μήνα και πάλι, πιο αισιόδοξο και χαμογελαστό, με περισσότερες ευχές και προσευχές για ένα καλύτερο αύριο.