Χρυσός, Πλατίνα, Άργυρος...... Χρόνια πολλά!!!

Αρχικά θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μου στάθηκαν (με ένα μήνυμα στην ανάρτηση ή στο προσωπικό μου mail), σε όσους έστω και νοερά έστειλαν τις ευχές τους, γιατί έπιασαν. Είδα φως, οπότε έσπασε λίγο η μαυρίλα που με περικύκλωσε.

Δεν έχω την δυνατότητα να απαντήσω στον καθένα χωριστά, οπότε θέλω να τονίσω πως τα μηνύματα όλων ήταν ανάσες δροσιάς (όποτε μπορούσα να μπαίνω στο ιντερνέτ και να τα διαβάζω).

Ακόμα δεν μπορώ να μπαίνω όσο συχνά θέλω και να παρακολουθώ τις αναρτήσεις και να έχω αυτή την ξεχωριστή επαφή με όλους εσάς που με τον πλούτο του κόσμου σας γεμίζατε πολλά από τα κενά μου. Σε αυτόν εδώ τον χώρο, αν και είναι αρχές τον έχω εγκαταλείψει (αναγκαστικά), παρόλα αυτά γνώρισα ανθρώπους με πολλά ταλέντα, όχι μόνο καλλιτεχνικά, αλλά και ταλέντα ψυχής. Γιατί είναι ταλέντο να μπορείς να ζεστάνεις με ένα καλό σου λόγο την ημέρα του συνανθρώπου και ας μην τον ξέρεις, και ας μην μοιράστηκες ποτέ μαζί του στιγμές καθημερινές.

Κάτι από εμένα :

• Δώσε ένα ζεστό χαμόγελο στον περαστικό δίπλα σου, σίγουρα θα του φτιάξεις τη μέρα.
• Πες μια ζωηρή καλημέρα στον περιπτερά, στον μπουφετζή που σου φτιάχνει τον καφέ, στον οδηγό του λεωφορείου, σίγουρα η θετική ενέργεια που θα του στείλεις θα στη γυρίσει διπλά, χωρίς να σου πει ή να κάνει τίποτα, απλά και μόνο με την σκέψη του.
• Ρίξε κάποια από τα ψιλά που κουδουνίζουν στην τσέπη σου σε αυτόν που σου απλώνει το χέρι, ακόμα και αν είναι τα τελευταία σου, να είσαι σίγουρος ότι στο επόμενο τετράγωνο θα σου ρθει χαρτονόμισμα.
• Μην ψιθυρίζεις δισταχτικά ή σαν να λες κάτι κακό, μέσα από τα δόντια σου, το «σ’ αγαπώ». Φώναξε το σε όσους γεμίζουν την καθημερινότητά σου, το σπίτι σου. Μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να δώσεις σήμερα, γιατί όταν θα τους χρειαστείς, απλά δεν θα είναι εκεί.
• Μπες στο κλίμα των γιορτών, στο ρυθμό της αγάπης, της χαράς, του χορού, κάνε για λίγες μέρες τη ζωή σου πανηγύρι. Δεν ξέρεις πως όταν τραγουδήσεις δυνατά και κάνεις πως χορεύεις και λιγάκι το σκοτάδι αρχίζει και αραιώνει τη μαυρίλα του; Απλά δοκίμασε το….
• Βρες τρόπους να κρατάς την ηρεμία της ψυχής σου, σίγουρα υπάρχει κάτι που σε ηρεμεί και αν δεν το βρήκες ακόμα, ψάξτο με όση δύναμη έχεις. Μόλις το ανακαλύψεις θα δεις πόσο μαγικός μπορεί να γίνει ο κόσμος σου.
• Φέτος τα Χριστούγεννα και για όλες τις γιορτές κάνε κάτι για σένα ... πέτα τα σκουπίδια που μαζεύεις με επιμέλεια καθημερινά: θυμό, μίσος, ζήλεια, αχαριστία, πλεονεξία, φανατισμό, φόβο, ΕΚΔΙΚΗΣΗ….
• Και στόλισε το «σπίτι» σου με ευωδιαστά άνθη: αγάπη, ελπίδα, όνειρα, υπομονή, ευχή, εμπιστοσύνη, πίστη, ανθρωπιά, ειρήνη (πνευματική).

Από καρδιάς ότι, μα ότι είναι καλύτερο να συμβεί για τον καθένα. 

Ευχή μου να βιώσει εσωτερικά όλος ο κόσμος το νόημα και την ουσία της μεγάλης αυτής Γιορτής, να παραδειγματιστούμε όλοι από τα ζώα της ταπεινής εκείνης φάτνης και ας έχουμε για φάρο και οδηγό τον φωτεινό αστέρα....

εικόνα από το διαδίκτυο

Και μην ξεχνάτε να φροντίζετε τα πολυτιμότερα μέταλλα σας.

Χρυσός: Υγεία

Πλατίνα: Αγάπη

Άργυρος: Υπομονή

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ , ένα ευτυχισμένο και καλύτερο 2015

Υ.Γ: Δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να αφιερωθώ στο εγκαταλελειμμένο μου σπιτάκι και να ανοίξω ξανά την πόρτα του να φιλοξενήσει κόσμο, ελπίζω σύντομα. Ως τότε μου λείπει η επαφή μαζί σας, μου λείπει η δυνατότητα να εκφράζομαι και να αποφορτίζομαι γραπτώς. Μα χαίρομαι που ακόμα και στη σιωπή μου υπάρχουν άνθρωποι που με στηρίζουν.

Τα φιλιά μου και την αγάπη μου :-)

 λατρεμένο- διαχρονικό που ποτέ δεν το ββαριέμαι σε συνδυασμό με τα πιγκουινάκια σκέτη τρέλα....

Όσο περνάει ο καιρός δυσκολότερα!

 Κάθε χρόνος και χειρότερα. Κάθε μέρα που περνάει και πιο δύσκολη, καμιά φορά ασήκωτη.

Η απελπισία φλερτάρει με το κεφάλι μου μέρα τη μέρα. Δαμόκλειος σπάθη που τεμαχίζει λεπτό το λεπτό το εύθραυστο της ψυχής μου.

Δεν έμεινα ελπίδα ανθρώπινη να με στηρίξει. Δεν έμεινε πλούτος να με κρατήσει. Δεν έμειναν όνειρα. Ακόμα και η φαντασία στέρεψε στον αγώνα της βιοπάλης.

Μόνο ο Θεός μου έμεινε. Η μόνη μου ελπίδα για κάτι καλύτερο,όχι τόσο στη ζωή μου, όσο στην ψυχή μου. Εκείνη θέλω να δω να χαμογελά ξανά. Εκείνη θέλω να δω να ελπίζει.

Με σακάτεψαν τα όνειρα που έκανα μικρή.

Με ξέσκισαν αρπαχτικά χέρια.

Με γονάτισαν ανάλγητες καρδιές.

Με ναυάγησαν ανεμοστρόβιλοι  πλεονεξίας.

Τι  θελαν από μένα ποτέ δεν κατάλαβα και η αλήθεια είναι ότι δεν μου έμεινε φωνή να ρωτήσω «γιατί»;

Μόνη μου στο δωμάτιο –τι έχει δει και αυτό! Βουβός μάρτυρας του μεγαλύτερου πόνου μου- κλαίω συνεχώς, απέλπιδα προσπάθεια μήπως και ο καταρράκτης των ματιών μου πνίξει τον ατσάλινο κλοιό που σφίγγει το λαιμό μου.

Και όμως! Τα δάκρυα δροσιά πέφτουν στη λάβα της καρδιάς μου και εξατμίζουν τον πόνο μου για εκείνη τη στιγμή, για εκείνο το χρόνο που μόνη στο φτωχό δωμάτιο γεμίζει πλούτο η ψυχή ζητώντας το Θεό μου.

Έχει καταντήσει βάρος η σχέση με κάθε άνθρωπο. Έχει καταντήσει διχόνοια και διαμάχη η οικογένεια,γιατί…γιατί το μένος που πρέπει να απευθύνεται σε αυτούς που φταίνε πραγματικά, απευθύνεται στα εύκολα θύματα, σε αυτούς που αγαπάμε. Γιατί είναι θρασύδειλες οι φωνές μας, γιατί η επανάσταση μας ξεκινάει και σταματάει στα όρια του σπιτιού μας.

φωτογραφία από διαδίκτυο

Αυτό που με κουράζει περισσότερο είναι που δεν έχω κάπου να ακουμπήσω,  κάποιον που να μπορώ να μιλήσω και να με ακούσει απλά, να με νιώσει.Το ξέρω πως ο καθένας έχει τα δικά του, το ξέρω πως μόλις ανοίξεις το στόμα σου να πεις τον καημό σου, ακούς τον χειρότερο του συνομιλητή σου. Μα μην ξεχνάς πως ο σταυρός του καθενός είναι βαρύς για τον ίδιο. Στα μάτια τα δικά σου ο σταυρός μου να είναι χάλκινος και ο δικός σου ατσάλινος, μα σκέψου λίγο άνθρωπε μου, πόση περισσότερη δύναμη έχεις, που μπορείς και τον σηκώνεις!

Θυμήσου δεν έχουμε όλη την ίδια δύναμη.

Γι’αυτό ο πιο δυνατός οφείλει να στηρίζει τον πιο αδύνατο.

Ο πιο υγιής να περιποιείται τον ασθενή.

Ο πιο πλούσιος να γεμίζει το τραπέζι του φτωχού.

Ο πιο «θερμός» να γεμίζει αγκαλιές και φιλιά τον «ψυχρό», μέχρι να ζεσταθεί και μαλακώσει και εκείνου η καρδιά.

Δούνε και λαβείν, όλη η ζωή μας.

Πως μας κατάντησαν να δίνουμε μόνο;

Ακόμα και από τα συναισθήματα. Και ότι δεν παίρνεις πίσω ξέρεις ε; κάποτε στερεύει.

Πόσο πιο ωραία θα ήταν η ζωή μας αν λειτουργούσαμε ως άνθρωποι και όχι ως αρπαχτικά. Αν ο καθένας από μας έδινε -όχι το πιάτο του- αλλά τα ψίχουλα του στο διπλανό του, πόσο πιο πλούσιος θα ήταν ο κόσμος μας!!!

Δεν είμαι καλά και φαίνεται…θα γίνω όμως, 

Ήδη αρχίζω, αφού κατάφερα να γράψω κάτι από το συνονθύλευμα του μυαλού μου.

Ζητώ συγνώμη για το βάρος της ανάρτησης, αλλά είναι σκέψεις από την καθημερινότητά μου.......

Η μόνη μου διέξοδος η προσευχή και μην γελάσετε-το πλέξιμο.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ψυχοθεραπεία το εγγυώμαι και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Αύριο του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου. Την ευχή του να έχουμε!

Σε όσους γιορτάζουν χρόνια καλά εύχομαι από τα τρίσβαθα της ψυχής μου.

Εχω μείνει "πίσω" και μ'αρέσει

Γιατί έχω μείνει πίσω; 

Γιατί αγαπώ την παράδοση, και ας χαρακτηρίζομαι από κάποιους οπισθοδρομική;

Γιατί εκτιμώ περισσότερο τους «τότε» Έλληνες από τους «τώρα»;

Μικρότερη, από το γυμνάσιο μέχρι και το τέλος της σχολικής φοίτησης πήγαινα χορευτικό, αλλά παρόλ’αυτά δεν μου άρεσε να ακούω παραδοσιακά, παρά μόνο όταν χόρευα σε παραστάσεις.

Όταν όμως τα άφησα όλα πίσω μου και μπήκα στον επαγγελματικό στίβο, τότε άρχισε να μου λείπει η επαφή μου με την παράδοση, έστω και αυτή η «πλατωνική» σχέση που είχα μαζί της.

Δυστυχώς όσο και αν προσπάθησα στην Αθήνα και αργότερα στη Θεσσαλονίκη που έμενα, δεν μπορούσα λόγω ωραρίου να ακολουθήσω κάποια μαθήματα ξανά παραδοσιακού χορού και τώρα που γύρισα πίσω, επίσης το ίδιο.

Μεγάλη η απογοήτευση που ένιωθα και νιώθω, αλλά το προσπερνάω.

Δεν ξέρω πότε ακριβώς άρχισε να μου αρέσει ως άκουσμα, ως τρόπος διασκέδασης, η δημοτική μουσική.

Θυμάμαι σκηνές με πρωταγωνίστρια εμού της ιδίας, να καθαρίζω το σπίτι (συνήθως βράδυ με έπιανε η λόξα) και να έχω τέρμα τα τσάμικα και τα συρτά και πότε πότε, έχοντας πάντα το σφουγγαρόπανο στο χέρι να ρίχνω και καμιά στροφή, αλλά υπήρχαν και φορές που από το άκουσμα ενός τραγουδιού…

 Μια κοπέλα νέα, με το κεφάλι μέσα στα χέρια της, να προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυα-ποτάμι που έτρεχαν πλέον από τα μάτια της γκρεμίζοντας τα θεμέλια της ηρεμίας, να προσπαθεί να πετάξει από την καρδιά τις θύμισες που της ξύπνησε εκείνο το τραγούδι, που μιλούσε για ένα πουλάκι ξένο, μακριά από αγαπημένους ανθρώπους, μακριά από το σπίτι της, τη γειτονιά της, να αλλάζει μόνη το χρόνο χωρίς να έχει έναν άνθρωπο δίπλα της, να της πιάνει το χέρι και να της ευχηθεί «καλή χρονιά» και όταν το τηλέφωνο χτυπούσε και η αναγνώριση έγραφε «σπίτι» ένας κόμπος έφραζε το λαιμό και δεν μπορούσε να βγάλει μιλιά «Χρόνια πολλά» ψιθύριζε μέσα από τα αναφιλητά της. Μόνο τα τραγούδια την έκαναν να αναθαρρήσει. Τραγούδια που της κρατούσαν συντροφιά τις δύσκολες ώρες, τραγούδια που της έφερναν κάποιες φορές δάκρυα στα μάτια, αλλά μιλούσαν για αλήθειες που έζησε ο λαός της και εκείνη αγαπούσε από μικρή τις αληθινές ιστορίες, γιατί είχαν αληθινό συναίσθημα σε κάθε λέξη και όχι αποκυήματα φαντασίας.

Σαν σήμερα...

Θα ήθελα να γράψω μια σούπερ ουάου ανάρτηση και να αφηγηθώ με ωραίους στολισμούς και κορδέλες την ημέρα τούτη που κλείνω αισίως τα 34!

Μα θα ήταν υποκρισία και δεν έχω μάθει να υποκρίνομαι.

Γεννήθηκα πριν 34 χρόνια, ανήμερα του Σταυρού, μετά βασάνων και κόπων, αφού παίδεψα για 9 μήνες και κάτι την μάνα μου, και αφού την ανάγκασα να πηγαινοέρχεται στο παζάρι των Τρικάλων που ήταν απέναντι από την κλινική και άνοιγε – εξακολουθεί να  ανοίγει ακόμα δηλαδή- ανήμερα του Σταυρού.

-Κάνε βόλτες, αργεί να πέσει ακόμα το παιδί, επέμενε ο γιατρός.

Και δωσ’ του η έρμη μάνα, 20 χρονών κοπέλα υποβασταζόμενη από τη μάνα της και την πεθερά της, να κόβει βόλτες στο παζάρι να κατέβει ένα παιδί που όλα έδειχναν, δεν ήθελε να βγει.

Μα βγήκε το σκασμένο.

Θυμάμαι κοίταξα το ρολόι και ήταν 9:20μμ και σκέφτηκα «νωρίς είναι ακόμα» ;Ρ

Θα ήθελα να πω πόσο μου αρέσουν τα γενέθλια και οι γιορτές και οι τούρτες αλλά θα πω ψέματα. Γιατί ίσως είμαι από τους λίγους ανθρώπους που δεν τους κάνει κέφι. Και όχι ότι έχω πρόβλημα με την ηλικία, τη λέω και δεν με πειράζει καθόλου που μεγαλώνω.

Άλλωστε μεγαλώνοντας μου αρέσω περισσότερο, να μην το πω;

Ίσως με συγκινούσαν τα γενέθλια μέχρι τα 10 μου χρόνια. Η μαμά συνήθιζε να μου κάνει γενέθλια με όλα τα κομφόρ-τούρτες, αναψυκτικά, γαριδάκια, πίτσες, πατάτες τηγανητές, και πολλά πολλά παιδάκια. Αλλά μεγαλώνοντας δεν ξέρω πως και γιατί κάτι άλλαξε μέσα μου, δεν το θεωρούσα ότι ήταν κάτι σπουδαίο. Μου έλεγαν χρόνια πολλά και όλα τα συναφή και εγώ έλεγα οκ! δεν τρέχει τίποτα.

Μου  έλεγαν και μου λένε, ακόμα και σήμερα, ανοίγει το παζάρι τον Τρικάλων πάμε; Και γω απαντάω όχι, και τους φαίνεται κουλό που ένα παιδί που γεννήθηκε στο παζαράκι, που η μάνα του έκοβε βόλτες στους πάγκους και όλοι θεωρούσαν ότι δεν θα μαζεύεται από τα πανηγύρια, δεν θέλει να ακούσει για παζάρια και λαϊκές.

Φρικάρω και μόνο στην ιδέα!

Ένα παιδί που γεννήθηκε στα παζάρια, αλλά είναι «γεννημένο» για σαλόνια (χεχεχε)- σιγά μωρέ πως κάνεις έτσι; Να μην πω και γω κάτι να ευθυμίσουμε;

Και φτάνει η πολυπόθητη μέρα που όλοι τη θυμούνται και που εγώ δεν θέλω να σκέφτομαι. Γιατί;

Γιατί κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, ίσως επειδή μου το θυμίζουν όλοι ότι μεγαλώνω, κάνω τον απολογισμό μου. Τι κατάφερα, τι δεν κατάφερα, τι επέλεξα να πάρω μαζί και γιατί άφησα πίσω ότι επέλεξα να παρατήσω.

Και συνήθως ο απολογισμός βγαίνει κατά μου.

Με ρίχνει μόνο για εκείνη την ημέρα. Όλες τις υπόλοιπες που τον κάνω επίσης αντλώ δύναμη από τον ίδιο μου τον εαυτό και συνεχίζω.

Εκείνη την ημέρα, ετούτη την ημέρα όμως, δεν μπορώ να αντλήσω την ίδια δύναμη και μια μελαγχολία με συντροφεύει ακόμα και στο γιορτινό τραπέζι που οι δικοί μου με πολύ αγάπη μου αποδίδουν τιμές και δώρα!

Πως πέρασαν τόσα χρόνια και δεν το πήρα χαμπάρι! 

Σαν χτες θυμάμαι που ήμουν παιδί, θυμάμαι να παίζω μπίλιες κάτω από το σπίτι στις αλάνες και τη μαμά να βγαίνει στο μπαλκόνι και να ωρύεται για να την ακούσουμε και να μαζευτούμε σπίτι.

Σαν χτες ήταν που τέλειωσα το σχολείο, που, που, που

Και μόνο ετούτη τη μέρα συνειδητοποιώ πόσο μεγάλωσα! Τόσα χρόνια κύλησαν σαν νερό και γω νιώθω τον εαυτό μου ακόμα παιδί, με τα ίδια όνειρα (αυτό που το πας; Να μην έχω πραγματοποιήσει τα μεγαλύτερα όνειρά μου ακόμα!)με τα ίδια συναισθήματα (άντε να μην με αδικώ όχι ακριβώς τα ίδια, είναι λίγο πιο ώριμα τώρα) στον ίδιο τόπο (δεν το περίμενα ποτέ να γυρίσω πίσω).

Και όλα αυτά τα παθαίνω ανήμερα των γενεθλίων μου, δηλαδή 1 μέρα το χρόνο. Τις υπόλοιπες 364 είμαι φυσιολογική. Έτσι νομίζω δηλαδή!

Πφφφφ, εδώ δεν μπορώ να με καταλάβω εγώ που με ξέρω τόσα χρόνια, τι περιμένω; να καταλάβεις εσύ, το κουβάρι που προσπαθώ να ξετυλίξω μα όλο τυλίγεται;

Μη μου δίνεις και πολύ σημασία, νομίζω αύριο θα είμαι και πάλι φυσιολογική, όσο θεωρώ ότι είμαι δηλαδή (χιχιχιχιχι).

Υ.Γ1: Σε γενικές γραμμές καλά περνάω στα γενέθλια μου, μόνο τούρτα δεν σβήνω πια, κατά τα άλλα και τα δωράκια μου παίρνω και τις ευχές και τις εξόδους μου κάνω, αλλά να! Είναι αυτό το κάτι που λείπει και ειδικά αυτή την περίοδο, και ειδικά τον τελευταίο καιρό που δεν είμαι και στα καλύτερά μου. Και όπως λέει και η  φίλη μου η Ανδρομέδα και πολύ ΜΕ αρέσει (να το πω και σαλονικιώτικα) με πιάνει εκείνη η «αρχοντική μελαγχολία».

Υ.Γ2: Άλλα ξεκίνησα να λέω και αλλιώς κατέληξα, Πως το κάνω αυτό κάθε φορά ε;

 

Αυτό το τραγούδι, ερμηνευμένο από τη Χαρούλα, μου το αφιέρωνε ο αδερφός μου κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου όσο ζούσαμε μαζί στην Αθήνα.

Δεν ξέρω γιατί, δεν μου το εξήγησε ποτέ, απλά μου έλεγε ότι όταν το ακούει με σκέφτεται και θεωρεί ότι μου ταιριάζει. 

Κάθε φορά λοιπόν που κάνω τα γενέθλιά μου παρέα με την "αρχοντική μελαγχολία" μου- για να μην ξεχνιόμαστε- το ακούω.

 Αλλά όταν κάνω γενέθλια και είμαι καλά ακούω το εξής:

 τέλειο;;;;;; χαχαχαχαχχαχα

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Αγάπη και χαρά, εγώ ήδη άρχισα να χαμογελώ, πλησιάζει ώρα 00:00, φτου ξελευτερία!!!! :-)))))

Καλό Φθινόπωρο, με τα νέα μου

Καλό Φθινόπωρο και καλό μήνα να έχουμε όλοι μας, με υγεία και πολύ αγάπη.
Χαμόγελο και αισιοδοξία!

Στη ζωή μου η χαρά με τη λύπη διαδέχονται σχεδόν καθημερινά. Δύο έντονα συναισθήματα που χωρίς αυτά δεν έχω μάθει να ζω. Κρατάνε μια χρυσή αλυσίδα, η μια κυρία όμορφη από τη μία άκρη και η άλλη απεριποίητη κλαψιάρα να θρηνά κρατώντας την άλλη άκρη και κατά πως η κάθε μια τραβά πηγαινοέρχομαι και γω σχεδόν ακούραστα- μιλάμε τώρα για τρελό πηγαινέλα- μα δεν βαριέσαι μ' αυτά και μ' αυτά έγινα άνθρωπος αισθηματίας (να μην πούμε και κάτι για να ευθυμήσουμε;).
Στην εβδομάδα που πέρασε είχε τα πρωτεία η κυρία Χαρά, όχι για κάτι ιδιαίτερο αλλά να, για μικρά καθημερινά ευτράπελα.
Καταρχήν μετά από οικογενειακό συμβούλιο και κατόπιν δικής μου και των αδερφών μου (αδερφός-αδερφή) μεγάλης πίεσης, οι γονείς μου πήγαν-μετά από 8 χρόνια- διακοπές για 6 μέρες. Πάντα το οικονομικό και η ριμάδα η κρίση στη μέση, πάντα οι αέναες υποχρεώσεις, πάντα ένα "γιατί" τους έκοβε το δρόμο για ξεκούραση. Και ποιοι; Οι γονείς μου που κάθε καλοκαίρι μας πήγαιναν, όσο ήμασταν μικρά, 2-3 βδομάδες διακοπές στη θάλασσα, στη Γλύφα Φθιώτιδας συγκεκριμένα, που με τα χρόνια έγινε το δεύτερο χωριό μας. Είχαμε παρέα εκεί, πολύ στενούς και καλούς φίλους και δεν θέλαμε ούτε εμείς να πάμε κάπου αλλού όπου θα ήμασταν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.
Τέλοσπάντων ξέφυγα από αυτό που ήθελα να πω (έχω την τάση να λέω πολλά).  Είμασταν λοιπόν ότι οι γονείς έπρεπε να φύγουν για διακοπές. Το έχει ανάγκη κάθε άνθρωπος και όταν του δίνεται η ευκαιρία πρέπει να την αρπάζει. Στην αρχή είχαμε αντιρρήσεις, να τα λουλούδια η μαμά, να ο κήπος ο μπαμπάς, να τα γουρούνια και οι δυο μαζί (ναι καλά καταλάβατε έχουμε γουρουνάκια) μα τίποτε δεν μας πτόησε. Τα λουλούδια θα τα ποτίζω εγώ, λέω στη μαμά, τα γουρουνάκια θα τα πλένω και θα τα ταΐζω το πρωί εγώ και το απόγευμα που εγώ θα δουλεύω, η αδερφή ή ο αδερφός όποιος γύρναγε πιο γρήγορα από τη δική του δουλειά, όσο για τον κήπο, μια βδομάδα δεν χρειάζεται τίποτα, να 'ναι καλά τα πρωτοβρόχια τον πότισαν και στο τέλος της όταν πλέον θα γύριζαν θα μαζεύονταν και τα καλούδια. Έπρεπε να φύγουν γιατί και οι δυο έχουν πρόβλημα με τη μέση και δεν το βάζουν ποτέ κάτω, και επιπλέον θέλαμε να τους δούμε μετά από τόσα χρόνια σκοτούρας και υποχρεώσεων λιγάκι ξένοιαστους.
Αν κάποιος πριν λίγα χρόνια (2-3 δεν βάζω παραπάνω) μου έλεγε ότι εγώ θα τάιζα και θα έπλενα το γουρνοκούμασο θα του λεγα "τρελός παπάς σε βάπτισε" και όμως φίλοι μου το έκανα και αυτό. Έριξα πολύ γέλιο με τις συνομιλίες τους όποτε με έβλεπαν. Ευτυχώς ο πατέρας μου έβαλε πολύ μεράκι στο να φτιάξει το χώρο τους και όλα γινόταν πολύ εύκολα χωρίς να έρχομαι σε άμεση επαφή μαζί τους και χωρίς να λερώνομαι. Πάνε τα παλιά τα χρόνια που έμπαινες μέσα για να τα καθαρίσεις.
Βρε, τα καημένα, καλά τα λένε γουρούνια, μπαίνουν μέσα στην τροφή τους, κοιλιόδουλα καθώς είναι διεκδικεί το καθένα με τον τρόπο του όση περισσότερη τροφή μπορεί. Και επειδή εγώ με τον αδερφό λείπαμε τις περισσότερες ώρες, άρα πόσα αποφάγια να είχαμε δυο άτομα; δεν τους πήγαινα σχεδόν τίποτα άλλο εκτός από πίτουρο και δωσ' του διαμαρτυρίες και γουρουνίσματα. Μέχρι που μια μέρα μαζευτήκαμε στο σπίτι φίλοι, και ότι έμεινε από φρούτα-φλούδες-μακαρόνια κτλ το έριξα....πω πω πω κόντεψαν να με φιλήσουν... το "πλατσ πλατσ" που ακούγεται όταν τρώνε με λαχτάρα δεν λέγεται, μέχρι που ήθελα να βγάλω φωτογραφία ή να τραβήξω βίντεο, αλλά μετά το ξανασκέφτηκα και κάθισα στ'αυγά μου (θα ήταν γουρουνιά...χαχαχαχαχα).
Μα το πιο σημαντικό της όλης εβδομάδας ήταν η επιστροφή τους. Δεν λέγεται πόσο χάρηκα που ξεκουράστηκαν και πέρασαν καλά, αλλά και που επιτέλους κοιμήθηκα λίγο παραπάνω το πρωί, γιατί βλέπετε ξύπναγα να πάω στα γουρουνάκια, πότιζα τα λουλούδια (η μάνα μου έχει άπειρα), καθάριζα και το σπίτι, πήγαινα να ανάψω και τους παππούδες και μετά να γυρίσω να στολιστώ και περιχαρής να πάω για δουλειά.
Ξέχασα να σας πω, πήραν στα μπάνια και τη Μάγια, το 6ο μέλος της οικογένειας.
Η οποία από τότε που γύρισε είναι σαν να προσγειώθηκε απότομα στη σκληρή πραγματικότητα. Δεν της αρέσει πλέον ούτε το χωράφι, που πήγαινε με λαχτάρα λες και πήγαινε βόλτα στην εξοχή,ούτε τα γουρούνια που ακούγοντας τους ήχους τους γάβγιζε και τα έφερνε σε τάξη, ούτε νερό δεν πίνει. Κάθεται παραπονεμένη και φαντάζομαι ότι με τη φαντασία της είναι πάλι στις βουτιές και στις βόλτες στην παραλία. Θα σκέφτεται το έρμο "μου δείξαν τον παράδεισο και τώρα με φέραν πίσω; Άδικο" χαχαχαχαχαχα. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου από το πρωί δεν σηκώνει κεφάλι σας λέω!

Μα έγινε και κάτι που μου χάλασε και λίγο τη διάθεση, αυτό χτες με την ολοκλήρωση της διαδικασίας σήμερα.
Μεγάλωσα όπως πολλές φορές έχω πει μέσα στο πράσινο.
Για να καταλάβετε ακολουθεί μια φωτογραφία που είναι απέναντι ακριβώς από το σπίτι μου, στο οικόπεδο που κάποτε συστεγάζονταν ο πατέρας μου με τα αδέρφια του στην ίδια επιχείρηση (ώσπου να χωρίσουν :-( ).

φώτο 1

 Κάτω από αυτόν τον πλάτανο που βλέπετε (φώτο 1) παίζαμε ως παιδιά, όλη μέρα. Είναι γύρω στα 20 μέτρα το ύψος του και γέρνει- δεν ξέρω κατά πόσο μπορείτε να το καταλάβετε- σαν τον πύργο της Πίζας.

φώτο 2

Ακόμα και στη διπλανή επιχείρηση υπάρχει ένας ακόμα μικρότερος πλάτανος (φώτο 2).

Γενικά το χωριό μου, το οποίο βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού είναι στολισμένο με την ομορφιά της φύσης. Και τα δέντρα είναι που κάνουν το τοπίο πιο όμορφο. Κάποτε ο ασφαλτόδρομος που ενώνει το χωριό μου με τη διπλανή κωμόπολη ήταν από δω και από κει γεμάτος από πλατάνια, φτελιάδες και ένα σωρό πανέμορφα και πανύψηλα δέντρα και το σκηνικό θύμιζε τοπίο από ταινία. Έλα μου όμως που στο βωμό της εξέλιξης και της πρόοδο που έκανε επιτακτική την ανάγκη να φτιαχτούν επιχειρήσεις θυσιάστηκαν όλα και απέμεινε ένας κοινός ασφαλτόδρομος.
Και άντε αυτό έληξε, πριν χρόνια, σήμερα όμως που κόβουμε τα δέντρα αιώνων για να ζεσταθούμε μισό χειμώνα; Αυτό που το πας; Ποιοι εγκληματίες δίνουν τις άδειες και ποιοι αναίσχυντοι κάνουν τις άδειες πράξεις;
Δύο μέρες χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί το έργο της καταστροφής και τεμάχιζαν κομμάτι-κομμάτι. Το μηχανάκι δούλευε από χτες ασταμάτητα και ήταν αυτό που  με ξύπνησε το πρωί  σήμερα. Σηκώθηκα με μαύρη καρδιά. Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Ένα δέντρο που έστεκε εκεί πολλά πολλά χρόνια πριν γεννηθούμε εμείς, που θύμιζε ζωή, οξυγόνο και υγεία έγινε κούτσουρο για τη σόμπα και το τζάκι κάποιων (που δυστυχώς ξέρω ότι έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν ξύλα, όπως πολύ καλά ξέρω πόσο πλεονέκτες, εγωκεντρικοί και αναίσχυντοι είναι).

Και εκεί που ήθελα να γελάσω με τα δικά μου κατορθώματα ως κτηνοτρόφου και τα κατορθώματα που θα μου περιέγραφαν οι γονείς για τη Μάγια (γιατί δυστυχώς βίντεο δεν είχαν μαζί να τραβήξουν) ξαφνικά δεν ήθελα να πω τίποτα.
Η βροχή με έβγαλε από το δωμάτιο και βγήκα έξω να μυρίσω το βρεγμένο χώμα, μα μύρισα πριονίδι από κομμένο ξύλο και ήθελα τόσο να το μοιραστώ!!!!

Οι φωτογραφίες τραβηγμένες από τη βεράντα του σπιτιού μου, ο κομμένος κορμός δεν φαίνεται ούτε κατά το ήμισυ!!!!!!
Πολύ φοβάμαι πως όποιο δέντρο απόμεινε στις άκρες των δρόμων θα γίνει έρμαιο στο στόμα κάποιας ξυλόσομπας για το χειμώνα :-(

Όταν έχει καύσωνα!!!!

Τις τελευταίες μέρες λιώσαμε στο χωριό,φαντάζομαι πόσο πιο επώδυνο θα ήταν αυτό στις πόλεις! 

Όμως οι 40C δεν παύουν να είναι αισθητοί είτε στον αγρό, είτε στο τσιμέντο. 

Δεν μπορούσα να κάτσω στο σπίτι με το air-condition. Το έχω που το έχω στη δουλειά αναγκαστικά τόσες ώρες, δεν το αντέχω και στο σπίτι μου. Προτιμώ, η αλήθεια είναι, να λιώνω στον ιδρώτα παρά να έχω "ψεύτικη" δροσιά.

Από την άλλη με τέτοιο καύσωνα που να πας!

Καφέ στο χέρι λοιπόν και στο ρυάκι, στο διπλανό χωριό 5' από το σπίτι μου.

Τόσο κοντά μα και τόσο μακριά... μιας και είναι η πρώτη φορά που πήγα.

Περιττό να σας πω πόσο το απόλαυσα, πόσο με ενθουσίασε το παγωμένο νερό (τα πόδια μας μούδιασαν από το κρύο) και εννοείται περιττή η διαπίστωση ότι μόλις πήγαμε εκεί ή την ώρα που φεύγαμε είναι σαν να γύρναγες διακόπτη ζεστό-κρύο,κρύο-ζεστό!

Προσπάθησα να αποτυπώσω την ομορφιά, αλλά είναι λίγη στο φακό, βλέπετε δεν το χω καθόλου με τις φωτογραφικές, αν και μου αρέσει να τραβάω τοπία, και επιπλέον δεν έχω και το καλύτερο μοντέλο!

Τουλάχιστον προσπάθησα, μετράει αυτό, δεν μετράει;

Ένας ωραίος freddo (γιατί είπαμε, έχουμε και στο χωριό μου πλέον freddo) πολλά πλατάνια και κρυστάλλινο νεράκι από τις πηγές του βουνού, και να σου! Ένας ξεχωριστός καφές!

Και απορώ, γιατί έφαγα στην μάπα τον καύσωνα τόσο καιρό και δεν το έκανα με την παρέα νωρίτερα αυτό; Γιατί ε; Γιατί;

"Ρήματα" και συμβουλές

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Η συνήθεια, αν ζητήσει κάτι μία φορά και δεν ικανοποιηθεί το αίτημά της, την άλλη φορά είναι λιγότερο απαιτητική. Και αν κάνεις μια φορά το θέλημά της, τη δεύτερη φορά θα τη βρεις πιο ισχυρή και απαιτητική

Να μην αηδιάζεις με τη δυσοσμία των αρρώστων και ιδιαίτερα των φτωχών, επειδή και συ το ίδιο σώμα φοράς!

Μην ξεχωρίσεις τον πλούσιο από το φτωχό και μη θέλεις να μάθεις ποιος είναι άξιος και ποιος ανάξιος, αλλά να είναι για σένα όλοι οι άνθρωποι ίσοι, προκειμένου να τους κάνεις το καλό.


Μπροστά σε άνθρωπο που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και έχει την αρρώστια του φθόνου, να προσέχεις πολύ πως θα μιλήσεις. Γιατί ενώ εσύ μιλάς, αυτός εξηγεί μέσα του τα λόγια σου όπως αγαπά, και από τα αγαθά σου λόγια παίρνει αφορμή και σκανδαλίζει τους άλλους.. Και αλλάζει το νόημα των λόγων σου μέσα στο μυαλό του σύμφωνα με την πνευματική του αρρώστια.

Όποιος διορθώνει τον αδερφό του κρυφά από τους άλλους, γιατρεύει την κακία του και όποιος  κατηγορεί κάποιον μπροστά στους άλλους , κάνει πιο οδυνηρά τα τραύματά του. Όποιος θεραπεύει κρυφά από τους άλλους τον αδερφό του, κάνει φανερή τη δύναμη της αγάπης του. Ενώ αυτός που τον ντροπιάζει μπροστά στους φίλους του, αποδεικνύει τη δύναμη του φθόνου που φωλιάζει μέσα του. Ο φίλος που ελέγχει κρυφά είναι σοφός γιατρός, ενώ αυτός που γιατρεύει μπροστά στα μάτια των άλλων, στην πραγματικότητα εξευτελίζει τον άρρωστο.

Όπως δεν είναι δυνατό, στο ίδιο σώμα να υπάρχει και η υγεία και η αρρώστια και να μη σβήσει το ένα εξαιτίας του άλλου, έτσι ακριβώς είναι αδύνατο να υπάρχουν στο ίδιο σπίτι το πολύ χρήμα και η αγάπη και να μην εξαλειφθεί το ένα από το άλλο.

Θυμήσου, ότι ο Χριστός πέθανε για τους αμαρτωλούς και όχι γι' αυτούς που πιστεύουν πως είναι δίκαιοι.

 ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ

από την ασκητική εμπειρία του Άγιου Ισαάκ του Σύρου

Υ.Γ: Αγαπημένος Άγιος

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕ- Ο Τρελ' Αντώνης

Φωτογραφία από διαδίκτυο

«Πάμε για καφέ;»

«Που;»

«Ε! που αλλού στο καφενείο στην πλατεία! Δεν το κουνάω τώρα για την πόλη». 
Στο χωριό δεν μπορείς να το πεις αλλιώς παρά καφενείο, και ας είναι μια υπερσύγχρονη καφετέρια, και ας μάθαμε και εμείς στα χωριά να πίνουμε freddo εκτός από ελληνικό. Και κει που κάποτε μας ειρωνεύονταν του τύπου «είχες και στο χωριό σου freddo;» τώρα έχεις τι να πεις! «Ε ναι ρε, έχουμε και στο χωριό μου freddo και το πίνουμε και με ανακατεμένο γάλα για να  το κάνουμε μόδα».

Σε ένα τέτοιο λοιπόν καφενείο περνάμε τις ώρες παίζοντας «κολτσίνα», “taboo”, βλέποντας το mundial (γιατί και οι γυναίκες βλέπουμε μπάλα) ή απλά πίνοντας καφέ και συζητώντας κάτω από τα αιωνόβια πλατάνια.

Είναι ωραίο που ήρθε η εξέλιξη και στο χωριό, είναι ωραίο που τα καφενεία γεμίσαν με νέους, γιατί παλιά έβλεπες μόνο άντρες και μόνο στην ηλικία του παππού μου και άντε, στην καλύτερη περίπτωση του μπαμπά μου!
Τώρα πλέον θα δεις και γυναίκες, κορίτσια και παιδιά.
Το κακό όμως που έχει το καφενείο στο χωριό είναι ότι οι τοίχοι έχουν αυτιά. Το αγαπημένο «γλυκό» δεν είναι το υποβρύχιο, αλλά η τροφή που θα σου δώσει ο συγχωριανός σου για σχόλια, γιατί ως γνωστόν καλύτερα να ασχολούμαι με τα δικά σου προβλήματα, παρά με τα δικά μου να χολοσκάω!

Το κουτσομπολιό δίνει και παίρνει, και το γκουχ που θα κάνει κάποιος στη διπλανή παρέα πολλές φορές γίνεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Οι νέοι που ζούμε στο χωριό δεν πολυδίνουμε σημασία, τις περισσότερες φορές γελάμε κιόλας με την «ανοησία» τους. Αρκεί να μην μας πετύχουν σε δύσκολη μέρα….

Και όπως κάθε στέκι που σέβεται τον εαυτό του και κατ’ επέκταση κάθε περιοχή, έχει και τη μασκότ του που δεν είναι άλλος από τον τρελό, τον «χαζούλη» του χωριού.

Στο δικό μου έχουμε πολλούς (φταίει το νερό; Ελπίζω όχι, θα μας πάρει όλους η μπάλα!), μα ένας έχει τα πρωτεία.

Ο Αντώνης ή ο Antuan  όπως τον φωνάζουν οι «έξυπνοι» κοροϊδευτικά.

Εκείνη τη μέρα πήγα με τις φίλες μου για ένα χαλαρωτικό καφέ μετά τη δουλειά. Από μακριά άκουσα τον Antuan να καταφτάνει, μιας και κάθε φορά παραμιλάει δυνατά λέγοντας ασυναρτησίες, και από πίσω παιδιά ή μεγάλοι που τύχαιναν στον δρόμο του να του σφυρίζουν, να τον πειράζουν, να τον κοροϊδεύουν και λίγοι να του χαμογελάνε συγκαταβατικά.

Δεν είναι ότι δεν τον αγαπάνε, όλοι τον αγαπάνε και τον προσέχουν-ελάχιστοι είναι αυτοί που τον εκμεταλλεύονται και του φέρονται με κακότητα,- μόνο που ο κόσμος «ψοφάει» να γελάει με το διπλανό του!
Φτάνοντας στο τραπέζι μας-μιας και ήμασταν οι μοναδικοί πελάτες εκείνη τη ζεστή ώρα- φωνάζει «ε! κορασίδες στρίψτε μου ένα τσιγαράκι» και κοιτώντας προς τον ουρανό άρχισε να μιλάει με έναν αόρατο φίλο.

«Δεν έχει τσιγάρο, καφέ θες;»

«Τι καφέ ρε; Για νευρικό με πέρασες; Τσιγάρο θες;» μου απαντάει.

Τι λέει! Σκέφτομαι από μέσα μου αλλά του απαντάω με χαμόγελο «Μπερδεύεσαι, δεν θέλω εγώ τσιγάρο, το έκοψα, εσύ μου ζήτησες, αλλά δεν δίνουμε τσιγάρα κάνουν κακό»

«Τσιγάρο θες και δεν το λες! Τσιγάρο θες και δεν το λες!» άρχισε να επαναλαμβάνει και ταυτόχρονα να τα λέει με τον «δικό» του.

Οι φίλες μου γελούσαν κοροϊδευτικά με τα καμώματα του τρελ’Άντώνη, αλλά εμένα άρχισαν οι τσιμπιές στο μυαλό. Γεννήθηκαν ερωτήματα, βγήκαν στην επιφάνεια απορίες που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα για εκείνον, ποτέ. Και το βλέμμα μου τώρα πιο στοχαστικό πάνω του! Βρε μπας και δεν ήταν τρελός; Βρε μπας και το παίζει χαζούλης; Βρε λες…;

«Ρε Antuan;» ακούω τον Δημήτρη, έναν νεαρό στην ηλικία μου περίπου, που μόλις ήρθε με την παρέα του «είδα το Γιώργο το γείτονά μου και μου είπε για το Δημήτρη τον ξάδερφό σου ότι είναι λίγο χαζός από σόι, ισχύει, εσύ τι λες;» 
Έτοιμη να ξεστομίσω κανένα μαργαριτάρι στον αναιδή συγχωριανό  μου προς υπεράσπιση του Αντώνη, εντάξει είπαμε να τον πειράζουμε, αλλά το πείραγμα έχει και τα όριά του, αυτό ξεπερνούσε κατά πολύ και την αναίδεια- ακούω τον τρελ’ Αντώνη να του απαντάει   

«Και ο Δημήτρης ο ξάδερφος τα ίδια μου λέει για τον Γιώργο το γείτονα, ποιος από τους δυο είναι τώρα ο χαζός; Εσύ μπορείς να ξεχωρίσεις;» και έφυγε συνεχίζοντας τη συζήτηση με τον αόρατο συνοδό, αφήνοντας πίσω την πληρωμένη απάντηση.

Οι δύο παρέες μουδιασμένες για λίγο- ήθελε κάμποση ώρα να επεξεργαστούμε την ατάκα του τρελού- ξεσπάμε σε ασυγκράτητα γέλια με το Δημήτρη να καταλήγει «ρε μπας και μας δουλεύει κανονικά ο τρελός;» 
Η ίδια ερώτηση που έκανα και εγώ στον εαυτό μου, λίγο πριν.

Σήμερα γάμος γίνεται!

Τα προεόρτια ...Δίσκος από τους αρραβώνες

Σήμερα γά- σήμερα γάμος γίνεται….. 

Ε καλά! Όχι και σήμερα.

Σε ‘κανα χρόνο από τώρα, απλά σήμερα έμαθα ότι θα γίνω κουμπάρα!

Ωχ μανούλα μου ήδη αγχώθηκα…

Πότε θα μαζέψω λεφτά; Γιατί δεν είναι μόνο τα κουμπαριλίκια, είναι και ο γάμος του αδερφού που θα γίνει του χρόνου τον Σεπτέμβριο.

Πότε θα χάσω κιλά; Ή μάλλον πως; Γιατί δεν το κλείνω το ρημάδι και όλο τσιμπολογάω, και αν μου πεις για γλυκά, μανούλα μου γλυκιά, αναστενάζουν τα κουτάλια!

Σαββατόβραδο και γω ψάχνω για φορέματα, εμ πως! Να μην ξέρω από τώρα τι θα βάλω του χρόνου; Χαχαχαχα

Μόνο που η φωνούλα στο κεφάλι μου ψιθυρίζει «άντε και τα βρήκες, θα χωρέσεις;»

Μάλλον θα ξαναρχίσω το κάπνισμα… κοντεύω χρόνο ακάπνιστη και πήρα γύρω στα 10 κιλά... δεν συμφέρω, κέρδισα από τα πακέτα, τα ξοδεύω στο φαΐ, καλύτερα να με ντύνουν παρά να με ταΐζουν-καλά είμαι και λίγο υπερβολική- ευτυχώς είμαι ψηλή και δεν μου πολυφαίνονται, τα ρουχάκια μου όμως το ξέρουν, αναστενάζουν τα κακόμοιρα....

Μπα, όχι θα το παλέψω, δεν το βάζω στο στόμα μου, ειδικά τώρα που θα κάνω και οικονομία!!!!!!

Πάντως έτσι όπως πάω εγώ τσιγάρο και φαγητό κομμένα ΚΑΙ διακοπές κομμένες (αυτές που τις πας;), 5 γάμους θα κάνω στο τέλος…χαχχαχαχαχα

Άντε τώρα να σταματήσω τη φλυαρία και να πάω καμιά βολτίτσα να με χτυπήσει λίγο το Αυγουστιάτικο αεράκι μπας και ξελαμπηκάρω.
Καλό βράδυ φιλαράκια μου όμορφα, καλά να περνάτε ότι και να κάνετε....

 

 Υ.Γ: Το τραγούδι του γάμου δεν μπορεί να λείπει από αυτήν την ανάρτηση!!!!