ΛΑΘΗ

Ποιος δεν κάνει; Τόσα και τόσα λάθη, στρωμένα σαν χαλιά κάτω από τα πόδια μου και χλευάζουν τη ζωή μου σε κάθε αναδίπλωση τους. Νόμιζα ότι ήμουν δυνατή και προκαλούσα τη μοίρα να μου αποδείξει το αντίθετο, μα έρχεται και εκείνη η στιγμή που σου ανταποδίδεται η ειρωνεία. Φάνταζε μακρινή στα μάτια μου η δοκιμασία της χαράς, του έρωτα, της ανάγκης να είσαι με κάποιον και αυτός ο κάποιος να σου χαρίζει στιγμές σχεδόν στα όρια της ευτυχίας.

Έμαθα μόνη μου να παλεύω τους δαίμονες μου- γιατί αυτούς μόνο εγώ μπορώ να τους νικήσω.

Έμαθα μόνη μου να παλεύω την καθημερινότητα μου με όποια δυσκολία αυτή έφερνε και αυτή η επίγνωση του μοναχικού αγώνα έχτιζε τοίχους γύρω μου και κάθε άνθρωπος που τόλμαγε να πλησιάσει έσπαγε τα μούτρα του.

Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να ανοίγεις τρύπα στον τοίχο με το νύχι; Σκέψου το λίγο! Κάθε τι έμαθα να το σκοτώνω μόνη μου και ακόμα και όταν ήθελα κάποιον για συντροφιά μου, τον ένιωθα ξαφνικά εμπόδιο, να εκφραστώ ελεύθερα, να πονέσω ελεύθερα, να εκδηλωθώ ελεύθερα.

Δύσκολα σέβεται κάποιος που δεν σε ξέρει το ελεύθερο της έκφρασής σου. Δεν σε γνωρίζει και είναι έτοιμος να σε κρίνει με βάση τη δική του οπτική. Δύσκολα αγκαλιάζει και σέβεται τον τρόπο σου γιατί αυτός δεν τον έχει μαθημένο έτσι…

Δεν το παρεξηγώ, ίσα ίσα που το κατανοώ και το δικαιολογώ.

Πώς να δεχτείς εσύ το «κλείσιμο» του εαυτού μου όταν καλά καλά δεν με γνώρισες; Και πώς να πιστέψεις ότι δεν έχει να κάνει με σένα όταν απομακρύνομαι και όταν σταματώ να επικοινωνώ έτσι ξαφνικά; Πώς να σε κάνω να καταλάβεις ότι όλη αυτή η συμπεριφορά είναι συνήθεια χρόνων που δύσκολα πετιέται από πάνω μου;

Έμαθες να μαγειρεύεις πριν πεινάσεις και έμαθα να μαγειρεύω όταν πια με θέριζε η πείνα, όχι γιατί δεν είχα την προνοητικότητα από πριν, όχι γιατί το αμελούσα, αλλά γιατί υπήρχαν εμπόδια, πολλές φορές ανυπέρβλητα.

Έμαθες να προσπερνάς τη θλίψη, το άγχος με το χαμόγελο, με μια έξοδο, με ένα ποτό, με ένα χορό.

Έμαθα να προσπερνάω τη θλίψη και το άγχος μου μόνη, σε ένα δωμάτιο γράφοντας για όνειρα, για ελπίδες, ακόμα και γι’αυτόν τον ίδιο πόνο που με τυρρανούσε, για να μπορέσω να βγω μετά και να χαμογελάσω ξανά και να φωνάξω «όλα εντάξει».

Έμαθες να γεμίζεις τη ζωή σου εμπειρίες έχοντας πάντα δίπλα σου, μαζί σου, μέσα σου… παρέα…

Έμαθα να γεμίζω εμπειρίες τις πιο πολλές φορές κρατώντας τον άλλο σε απόσταση.

Δεν είναι ότι δεν θέλω να μοιραστώ. Θέλω να δώσω, έχω ανάγκη να δώσω, έχω ανάγκη να νιώσω…

Δεν μπορώ εύκολα να ξεκλειδώσω, χρόνια κλειδαμπαρωμένη, έχει σκουριάσει το κλειδί. Και άντε να χεις υπομονή να το λαδώσεις σιγά σιγά και όπου βγει.

Δεν μπορώ εύκολα να ανοίξω το στόμα μου και να βγάλω τα καλά φυλαγμένα «κρυφά» μου, εκείνες τις μύχιες σκέψεις που άλλοτε με πονάνε, άλλοτε μου γελάνε, άλλοτε με οπλίζουν με δύναμη, άλλοτε με σπρώχνουν στο σκοτάδι.

Θέλω να φωνάξω φύγε, μα μια δύναμη ανώτερη από μένα σου λέει κράταμε απόψε, κράταμε όσο μπορείς, νιώσε με, κάνε με δική σου για όσο αντέξει αυτό το «εμείς». Μα αυτή η ανώτερη δύναμη είναι που με τρομάζει τόσο και ο φοβισμένος-δειλός εαυτός μου κάνει πίσω και τρέχει να κρυφτεί, στο μόνιμο, χρόνιο σταβέντο του.

Δεν έχω την απαίτηση από κανέναν να αλλάξει και να έρθει στα δικά μου μέτρα και σταθμά. Απαίτηση έχω μόνο από τον εαυτό μου. Αυτός πρέπει να αλλάξει, να βρει τη χαμένη του ζωντάνια, να πάρει πίσω την κλεμμένη του μορφή. Απαίτηση έχω από τον εαυτό μου να θάψει τα «κακά» του και να πάρει τη γιορτινή του φορεσιά. Απαίτηση έχω να με αγαπήσω ξανά, για να μπορέσω να αγαπήσω εσένα και όποιον άλλο…

Δεν αντέχω τη σκέψη ότι θα με κοιτάς και δεν θα με αναγνωρίζεις, θα με κοιτάς με περιφρόνηση, θα με κοιτάς χωρίς να μπορείς να με καταλάβεις.

Θέλω τόσο πολύ να με αισθανθείς…

Το μεγαλύτερο λάθος μου δεν είναι που δεν σου μιλάω ακόμα για τη ζωή μου, για αυτά που έχω περάσει, το μεγαλύτερο λάθος μου είναι που πανικοβάλλομαι και αντί να ηρεμήσω και να αντιμετωπίσω τα καινούργια δεδομένα, εξαφανίζομαι. Και έχεις δίκιο να βάζεις στο μυαλό σου διάφορα και να φτιάχνεις σενάρια προσπαθώντας να καταλάβεις τι έγινε, τι έφταιξε. Εγώ στη θέση σου θα έκανα χειρότερα. Και η πλάκα είναι ότι δεν μου αρέσει καθόλου να κάνω ότι δεν μου αρέσει να μου κάνουν.

Να που με εσένα σπάω κάθε αρχή μου.

Και το ακόμα καλύτερο σενάριο είναι ότι δεν νιώθω καμία ντροπή, καμία τύψη, καμία αίσθηση ότι κάνω κάτι μεμπτό. Και αυτό είναι από μόνο του παράλογο για τα δικά μου δεδομένα.

Τα χω χαμένα, γράφω μπερδεμένα γιατί στο μυαλό μου επικρατεί το χάος του μπερδεμένου κουβαριού. Και άντε να βρω τώρα την άκρη και να το τυλίξω ξανά.

Μου λείπεις κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο πολύ. Θέλω να σε βλέπω, να σε ακούω, να σου μιλάω, θέλω να βιώσω κομμάτια της καθημερινότητας σου και συ της δικιάς μου… θέλω να μπορώ να σε αισθάνομαι δικό μου και γω να γίνω δικιά σου, με κάθε τρόπο.

Θέλω να κοιταζόμαστε στα μάτια και να μην χρειάζεται να τα πούνε οι λέξεις. Να μιλάνε οι ματιές και οι πράξεις.

Εκπληκτικό! Και να σκεφτείς ότι δεν σε ξέρω καθόλου…

και πώς να μη νιώθω παλαβή με αυτά που σκέφτομαι και να τρέξω ξανά σαν τη στρουθοκάμηλο να χώσω το κεφάλι στη μοναξιά μου και να νομίζω ότι εξαφανίστηκα!!!!

Όμως είμαι εδώ. Ότι ώρα, όποια στιγμή είμαι εδώ….

Και κάτι περιμένω, κάτι που μου χρωστάει η ζωή ως αντάλλαγμα!

Καλή Ανάσταση!

Τα χρόνια περνούν-καμιά φορά χωρίς να τα καταλαβαίνουμε- οι άνθρωποι: άλλοι μένουν στάσιμοι μη μπορώντας να κατανοήσουν το νόημα της ίδιας τους της ζωής, άλλοι αλλάζουν προς το χειρότερο γιατί ο σταυρός που τους ορίστηκε τους φάνηκε βαρύς και άλλοι καλύτεροι γιατί ο ίδιος βαρύς σταυρός τους μεταμόρφωσε το νου, τους ταρακούνησε τα μέσα τους...

-Ποιος πορεύθηκε σ'αυτή τη γη μη σηκώνοντας και ένα σταυρό;

-Ποιος δεν νόμιζε πως ο δικός του σταυρός είναι ο μεγαλύτερος όλων;

Ο ίδιος ο Κύριος με τα Άγια Πάθη του μας δίδαξε τον τρόπο και τον κόπο που χρειάζεται για να κερδίσουμε τη ζωή, εκείνη τη ζωή που δεν μετράει τα λίγα γήινα χρόνια!!!

Ας δεχτεί ο καθένας το σταυρό του με χαρά, ας μας φωτίσει η θυσία Του, ας αγκαλιάσουμε το Φως για να μπορέσουμε να χωρέσουμε στην μικρή καρδιά μας τον κόσμο όλο!

Τι ποιο όμορφο από την Αγάπη! 

Και τι ποιο δύσκολο να μάθουμε να αγαπούμε στα χρόνια που περνάμε!

Εύχομαι οι Άγιες μέρες του Πάσχα να ξεκλειδώσει το νου και την καρδιά όλων μας

Να πετάξουμε τον παλαιό άνθρωπο και να χτίσουμε ένα καινούργιο- εκείνον της αγάπης-θυσίας για τον συνάνθρωπο, τον ίδιο μας μικρόψυχο εαυτό.

Εύχομαι να σας βρίσκω όλους καλά 

(μπορεί να μην συμμετέχω όμως παρακολουθώ όσο μπορώ, γιατί είναι ο χρόνος που προσπαθώ να γνωρίσω τη ζωή, μέσα από την αγάπη, την υπομονή και τη θυσία που χρειάζεται για να χαμογελώ. Θα έρθει η στιγμή που θα μπορέσω να μοιραστώ και γω τα μέσα μου με όλους εσάς που τόσο με αγκαλιάσατε από την πρώτη στιγμή.)

Καλό Πάσχα...Καλή Ανάσταση εσωτερική και εξωτερική!!!

Ένα βιντεάκι από την υπέροχη χθεσινή υμνολογία με τη φωνή δύο αγαπημένων μου προσώπων στη ζωή που τόσο πολύ με συγκίνησε και θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!

Οι μέρες και οι μήνες περνούν πολλές φορές χωρίς να το καταλάβουμε.
Κάποιοι αγωνίζονται στη φουρτούνα της ζωής κολυμπώντας, άλλοι με σχεδία, άλλοι με κότερα.
Σημασία έχει όμως να μην σταματήσει ποτέ ο αγώνας και έρθει ο πνιγμός....


Καλόν αγώνα σε όλους!

εικόνα από το διαδίκτυο

Καλά Χριστούγεννα

Εύχομαι ο Θεάνθρωπος Χριστός να εγκατασταθεί στην καρδιά όλων!

Η αγάπη Του και η πίστη μας να γίνουν τα φτερά μας για να πετάξουμε με βάρκα την ελπίδα σε ξάστερους ουρανούς... ξανά!

Υ.Γ: Ιδιαίτερες ευχές με πολύ αγάπη σε όσους έχουν την ονομαστική τους εορτή.

ΟΧΙ

Όχιιι

Όχι ρε φτάνει πια!

Καραγκιόζηδες, δολοφόνοι, πουλημένοι…

Τερατα! ΤΕΡΑΤΑ!!!!!!!!

Φτάνει πια να παίζεται με τις ψυχές.

Φτάνει πια να οδηγείται τον κόσμο στην πείνα, στη δυστυχία, στην αυτοκτονία

Εν έτη 2015 δεν έχουμε τα πιο στοιχειώδη και ότι μας απόμεινε το θέλετε και αυτό.

Είμαι 35 χρονών, μου κλέψατε τα όνειρα, τις ελπίδες, την πίστη, την πατρίδα…… τι μου απόμεινε για να σας φοβηθώ;

Μου τάξατε ένα καλύτερο αύριο, αλλά για να το δω, πρέπει κάθε μέρα να φτύνω αίμα, κάθε μέρα να πεθαίνω, κάθε μέρα να απελπίζομαι για να μην μπορώ να σηκώσω κεφάλι…

Δεν θα σας περάσει…

ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ η δική σας τερατώδη ασέλγεια πάνω στο κορμί μου, στη ζωή μου, στην πατρίδα μου.

Δεν μπορώ να είμαι άλλο θεατής της ζωής μου και σεις οι πρωταγωνιστές.

Εγώ σήμερα και πάντα θα λέω ΟΧΙ σε κάθε σας πρόταση, σε κάθε ψεύτικη καλοθελίστικη ματιά σας που στάζει φαρμάκι.

Μπορεί με αυτό το όχι να ματώσω, αλλά τουλάχιστον για μια φορά το επιλέγω εγώ!

Είμαι μακριά από τα πράγματα κοντά 2 μήνες, γιατί δεν είχα να πληρώσω το τηλέφωνο το πλέον απαραίτητο μέσω επικοινωνίας σε κάθε σπίτι.. Με δανεική σύνδεση ήθελα να φωνάξω, να ουρλιάξω, να βγω στην επιφάνεια.

Με μια ελπίδα, με μια ευχή να επαναληφθεί η ιστορία και να γιορτάσουμε άλλο ένα «ΟΧΙ»

Υ.Γ

-Μου λείπετε πολύ

-Μακάρι να συναντηθούμε ξανά σε καλύτερες μέρες

-Ευχαριστώ για την κατανόηση.

-Εύχομαι Θεία Φώτιση και σωστές αποφάσεις από όλους μας

Για μια ελεύθερη ζωή, για μια ελεύθερη πατρίδα…………….

Ο Στρατηγός

Ιστορίες της νύχτας

Μα δεν είναι εκπληκτικό με ποιο τρόπο καλύπτει την ασχήμια η νύχτα; Απλώνει τη φορεσιά της και όλα κρύβονται, όλα γίνονται τίποτα!

Η νύχτα, αχ πόσο την έχει αγαπήσει αυτή τη μαύρη φορεσιά της γης! Κομμάτι του εαυτού της. Αν ήταν φόρεμα θα την είχε κάνει δέρμα, έτσι ένιωθε! Μα και την φοβόταν συνάμα. Δεν λένε, αλήθεια, ότι αγαπάς το φοβάσαι κατά κάποιο τρόπο; Μην το πληγώσεις, μην το χάσεις, μην σου φύγει, μήπως σταματήσει να σε αγαπά και αυτό.

Χρόνια ολόκληρα στεκόταν μόνη στο σκοτάδι και έβαζε αντιμέτωπο τον εαυτό της. Εκεί έβρισκε όλα τα πάθη της, όλα τα λάθη της, τότε αποκαλυπτόταν πάντα ο πόνος και η μοναξιά της. Πολύτιμες στιγμές που όποιος και να ήταν δίπλα της, δεν μπορούσε να δει αυτό που με ιδιαίτερη μαεστρία έκρυβε το σκοτάδι.

Η νύχτα σαν τη γόησσα καλύπτει κάθε τι βρώμικο, κάθε τι που δεν θέλει να φανεί  στο φως είτε γιατί ντρέπεται, είτε γιατί δεν αρμόζει του φωτός, είτε γιατί αυτό που φαίνεται πρέπει να ντύνεται πάντα με το μανδύα της δύναμης και της υπομονής.

Για πολλά χρόνια δυνατή, αισιόδοξη, για πολλά χρόνια ο στύλος και το στήριγμα, ο «στρατηγός» όπως της αποδόθηκε ο τίτλος: «μίλησε ο στρατηγός πάσα αρχή πασαύτω» και όλα γίνονταν γιατί μίλησε ο στρατηγός και ο λόγος του είναι διαταγή και συμβόλαιο.

Δεν μπορούσε να κατηγορήσει κανέναν γι’ αυτό, γιατί εκείνη ήταν που διάλεξε να σηκώσει το φορτίο, εκείνη διάλεξε τον δύσκολο δρόμο, αλλά τελικά αυτό ανάπαυε την ψυχή της.

Διάλεξε να στηρίξει την οικογένεια, διάλεξε να σπουδάσουν τα αδέρφια της, διάλεξε να τραβήξει κουπί για να σωθεί το μικρό τους καραβάκι από τη φουρτούνα, γιατί έβλεπε στα πρόσωπα τους το φόβο του τέλους, αυτό το πάγωμα που σου προκαλεί το σοκ και δεν μπορείς να κουνήσεις ούτε το μικρό σου δακτυλάκι. Και τα κατάφερε…

Μα στο σκοτάδι, εκείνες τις ώρες που όλοι κοιμούνται, κάθετε μόνη θαυμάζοντας τον έναστρο ουρανό και μιλάει με τα αστέρια, τους εξομολογείται τους έρωτες που χάθηκαν, τα χρόνια που πέρασαν, τα δάκρυα που χύθηκαν κρυφά πάντα τη νύχτα, τη μοναξιά που ένιωσε στο βωμό της θυσίας. Γιατί έτσι είναι στη ζωή, κάποιος τραβάει μπροστά και θυσιάζεται για να ζήσουν καλύτερα οι άλλοι. Και δεν μετανιώνει ποτέ για τη θυσία, γιατί τροφοδοτείται από την καρδιά….

Δεν μετάνιωσε ποτέ για τα χρόνια που πέρασαν, όπως πέρασαν, αλλά να! Ήταν κάποιες βραδιές σαν και τούτη που την έπιανε το παράπονο. 

Θα ‘θέλε να είχε και εκείνη ένα στήριγμα, ένα ανθρώπινο στήριγμα-γιατί τον Θεό Τον είχε πάντα, χωρίς Θεό δεν θα έκανε τίποτα- μα την ίδια στιγμή μάλωνε τον εαυτό της για τις σκέψεις της και τη δειλή θλίψη που άφηνε να τρυπώσει στην καρδιά της, σκεπτόμενη άλλα πιο σημαντικά. Πόσοι άνθρωποι άραγε την ίδια στιγμή κάθονταν μόνοι, σαν και εκείνη, και υπόφεραν; Πόσοι πάλευαν στο κρεβάτι του πόνου, πόσοι πάλευαν να βγάλουν τη νύχτα ξαπλωμένοι στο παγωμένο τσιμέντο, πόσοι έκλαιγαν τον άνθρωπο τους;

Και σ’αυτές τις ευλογημένες σκέψεις που σου φέρνουν δάκρυα στα μάτια και πονάς για εκείνους που περνούν χειρότερα από ‘σένα, τρύπωνε το διαολάκι-γιατί αυτή είναι η δουλειά του στο κάτω κάτω- και της έφερνε στο νου όλους εκείνους που γλεντούσαν, που χόρευαν, που έβλεπαν τον ίδιο ουρανό με εκείνη αλλά καθισμένοι σε ένα γιοτ, ή σε μια παραδεισένια παραλία με το κοκτέιλ στο χέρι… Αχ! Το άτιμο το διαόλι τι δουλειά μπορεί να σου ανοίξει!!!

Με αναστεναγμό άφηνε τότε τη θέση της και πήγαινε για ύπνο, αλλά πριν προσευχόταν για όλους αυτούς που έφερνε στο νου. Για εκείνους που πονούσαν σωματικά ή ψυχικά, αλλά και για εκείνους που διασκέδαζαν και περνούσαν καλά, γιατί την προσευχή όλοι την έχουν ανάγκη, αυτό τουλάχιστον πίστευε!

Και έτσι αναπαυμένη άφηνε το σκοτάδι να καλύψει κάθε πόνο, κάθε δάκρυ, κάθε βαρυγκωμιά, γιατί ήξερε ότι πολύ γρήγορα θα ερχόταν το φως και θα ξυπνούσε πάλι ο «στρατηγός» που δεν φοβόταν πόλεμο, που δεν φοβόταν δυσκολία, που έδινε κουράγιο, που έδινε αγάπη, που έδινε την ψυχή του για να βλέπει χαμόγελα στα μάτια και ελπίδα.

Ευτυχώς στη ζωή μας υπάρχουν πολλοί κρυφοί «στρατηγοί» άντρες και γυναίκες που σηκώνουν το βαρύ φορτίο της θυσίας και της μοναξιάς για να ζούμε κάποιοι άλλοι καλύτερα.

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στο νέο, ιδιαίτερο δρώμενο που διοργανώνει με μεγάλη μαεστρία η φίλη Αριστέα.

Δεν μπορούσα να σκεφτώ κάποια ιστορία να γράψω, καθ’ότι είμαστε σε έναν οργασμό εργασιών στο σπίτι και ησυχία δεν βρίσκουμε πουθενά, βλέπετε καλυτέρεψε κατά πολύ ο καιρός, σκάσαμε εν ολίγοις και ξεσηκωθήκαμε για βαψίματα, μερεμέτια κτλ κτλ μη μας βρει ο γάμος αχούρι…..

Εύχομαι ότι καλύτερο για όλους μας! Καλό μήνα (αν και έχει πάει ήδη 10) με ένα καλοκαίρι να δείχνει από τώρα το δυναμισμό του!

 

 

•  εικόνες από το διαδίκτυο